امشب فینال جام جهانی
است ؛جایی که میلیارد ها نفر در سرتاسر دنیا چشم ها به صفحه تلویزیون خیره
نگاه می دارند تا ببینند که در پایان فوتبال غریزی آمریکای جنوبی با حضور
لیونل مسی جام را بالای سر می برد یا فوتبال منضبط آلمان ها به فرماندگی
توماس مولر؟
چند میلیون کودک در سرتاسر جهان پیراهن بازیکن محبوب خود را
برتن می کنند و با هر حرکتی آماده اند که از فرط هیجان منفجر شوند... اما
در همین نزدیکی ما کودکانی هستند که انفجار برای آن ها معنای ملموس تری
دارد،آن ها بهتر از هرکس دیگری می دانند که انفجار چگونه می تواند،خانه ای
را ویران د. زیر بغل های یک همبازی قدیمی دو چوب دست بدهد تا دیگر تا هیچ
وقت نتواند همراه آن ها به دنبال توپ بدود.
آن ها بمب را می شناسند؛خیلی
واقعی تر از بمب های فصل نقل و انتقالات حتی داغ تر از انتقال لوییس سوآرس
به بارسلونا ! بمبی که آن ها می شناسند ،آن قدر داغ است که می تواند پدر را
به جایی منتقل کند که هر وقت دلشان برایش تنگ می شود.جایی به غیر از آسمان
ندارند که به آن نگاه کنند و اشک بریزند.
خیلی دور نباید رفت. همین بغل
دستمان ،در همین عراق .آیا کسی پیدا می شود که به این مردان داعش بگوید که
برای وحشت آفرینی برای کشتن ،برای سربریدن ،برای شلیک کردن وقت خیلی هست
؛یک امشب را بی خیال شوید.
امشب شب کودکانی است که تا وقتی زنده اند می
خواهند از خاطره یک جام جهانی با حضور مسی و دیگران تعریف کنند.
امشب ،فقط
امشب کشتن را متوقف کنید و بگذارید این کودکان و حتی بزرگسالان ،بنشینند و
یک فینال را بی هیچ ترسی تماشا کنند.
فقط عراق نیست که در غزه ،همان جایی که
این روزها که از آسمان بمب ها صدای مرگ را پخش می کنند،آیا می توان به
اندازه 90 دقیقه فوتبال و فوقش دو وقت اضافه و در نهایت ضربات پنالتی ،این
صدا را خفه کرد؟
کودکان غزه هم حق دارند ،خیلی هم حق دارند،به انتظار من و
تو حق دارند که یک امشب را بدون هیچ هراسی به تماشای بازی فوتبال بنشینند.
غزه و موصل و حلب ندارد؛ کاش همه آن هایی که حیاتشان در کشتن معنا پیدا می
کند. یک امشب را حداقل ابزار سلاخی را به کناری بگذارند و خودشان هم پای
تلویزیون بنشینند، شاید بعد از بازی فهمیدند که در دنیا به غیر از شلیک کردن
و کشتن ،کارهای مفرح تری هم هست!
نفهمیدند هم به جهنم ! لااقل به دیگران این
فرصت را بدهند که یک امشب را از فینالی که 4 سال انتظارش را می کشیدند
،لذت ببرند.
کاش می شد،کاش اراده ای بود که دنیا در همین فاصله ای میان سوت شروع و پایان بازی فینال به خاطر کودکان مظلوم غزه و موصل و هر جای دیگری که تیری کودکی را تهدید می کند،جهان بدون سلاح ،دنیای بدون کشتن را تصور می کرد و ساعت ها امروز در راس ساعت سی دقیقه بامداد به وقت تهران ،با نصف النهار انسانیت تنظیم می شد.
عصر ایران
