صدسال به این چند سال

در انتهای دهه پنجاه و ابتدای دهه شصت هجری شمسی انقلاب اسلامی روی دست توده‌های مردم و با هدایت امام خمینی به ثمر نشست و رگ و ریشه حکومت سلسله‌ای متکی به تبار خانوادگی را درهم پیچید و سرنگون کرد. اما هنوز نظام جدید استحکام و استقرار نیافته بود که یک دیکتاتور متوهم جنگ هشت‌ساله را به این ملت نجیب تحمیل کرد.

پدیده‌ای که مردم این سرزمین تبعات آن را در همه جای این کشور احساس کردند و بعد هم شد آنچه که شد و نسل برخاسته از خاکستر این جنگ طولانی با عناد و دشمنی سرمایه‌داری جهانی فارغ از حوادث طبیعی این خاک حادثه‌خیز دم به ساعت و لحظه به لحظه درگیر اتفاقات و حوادث و اتفاقاتی شد که هیچ نقشی در ایجاد و احداث آن نداشت. اما ظهور کارافزارهای جدید که به برکت سیطره انسان بر ظرفیت‌ها و نهاده‌های طبیعت بود با امواج گسترده و پرنفوذ تکنولوژی جدید معروف به دنیای مجازی مواجه شد که دنیای مدرنیته را زیرفشار خود تبدیل به دهکده کوچک کرد. به نحوی که شاید نتوان حد و مرز ارتباطات را در قالب زمان به درستی تعریف کرد.

اما اینها مواردی بود که انسان‌ها و فن سالاران به آن توسعه و وسعت دادند ولی جوانان و نسل اول و دوم و عنقریب سوم این کشور نتوانستند آن طور که باید از ثمرات و برکات و تحولاتی که مادران و پدران آن‌ها در آن دخیل بودند بهره‌مند شوند. به زودی اختلافات و تفاوت‌های فکری و سلیقه‌ای که البته طبیعی بود ولی پرورش و کارآزمایی نشده بود و بعضا ناشی از خودستایی‌ها و کیش شخصیت برخی افراد و جناح‌ها بود و هست در بازده نتایج اجتماعی آن تاثیر گذاشت و بین لایحه‌های اجتماعی فاصله انداخت.

به اضافه اتحاد نامیمون جهانی که قبلا امپریالیست تعریف شده بود با گسترش و تعمیم عناد و کینه ذاتی خود به ایجاد انسداد و بن‌بست اجتماعی و اقتصادی اضافه کرد و سرانجام در این واپسین سال این قرن ظهور یک پاندمی و اپیدمی سهمناک و تسلط آن بر کل جهان و از جمله ایران سال سختی توام با مضیقه و مشقت اقتصادی بر همه خانواده‌های ایرانی تحمیل کرد. تنها می‌توان با امید به استمرار حیات و روزهای بهتر به زندگی ادامه داد. دستی است بالای دست. علی اکبر پیوندی/ روزنامه آفتاب یزد