از هول حلیم در دیگ افتادن

انتخابات سال ۱۳۹۲ که به اتمام رسید طعم شیرین قدرت باعث شد وقوف ونظر بیشتری بر قدرت شبکه‌های اجتماعی پیدا شود. از همین رو دو سال بعد یعنی در انتخابات ۱۳۹۴ شیفتگان قدرت -این بار میز و صندلی‌های سبز رنگ بهارستان- بیشتر وقت وسرمایه برای شبکه‌های اجتماعی بگذارند. البته این بدین معنی نبود که رسانه‌های سنتی از جمله مطبوعات کنار گذاشته شوند اما از آن یکه تازی سال‌های قبل دیگر خبری نبود. رسانه‌های رسمی و ریشه دار و رسانه‌های مدرن و امروزی پا به پای هم پیش می‌رفتند.

اکنون بعد از برگزاری چندین انتخابات طی سال‌های ۱۳۹۴ الی ۱۳۹۹ اولویت نخست شیفتگان قدرت، شبکه‌های اجتماعی است. یعنی این افراد عطف به تجربه سال‌های اخیر بی‌میل نیستند به طور کامل قید رسانه‌های رسمی و سنتی را زده و در عوض تمام انرژی خود را معطوف به رسانه‌های نوین از قبیل اینستاگرام، توئیتر، تلگرام و... کنند. می‌توان گفت این میل و رغبت به این رسانه‌ها و قالب‌های جدید حتی به مرز افراط رسیده است. در واقع توجه به این رسانه‌ها از یک حالت طبیعی و عادی که در دنیا در حال اجراست در ایران به شکل زیاده روی رسیده و آقایان و خانم‌هایی که در طلب قدرت هستند به شکل سخیف و سطحی در حال تبلیغ در این پلتفرم‌ها هستند.

نگاهی به عملکرد تبلیغاتی کاندیداهای احتمالی و قطعی انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ بیاندازید. این افراد کلا برداشت‌شان از رسانه‌های نوین غلط است و نمی‌دانند چگونه باید از این رسانه‌ها برای پیشبرد اهداف سیاسی سود برد. یکی از این کاندیداها که چند روز قبل رسما وارد میدان شد در کانال‌های تلگرامی به گونه‌ای در حال تبلیغ خود است که گویی در حال تبلیغ آنلاین شاپ فروش مواد غذایی و یا لباس‌های قاچاق از ترکیه است!

البته بنده نمی‌دانم ایشان در جریان چنین تبلیغ‌های سخیفی هستند یا خیر اما بهرحال مشخص است کارشناسان و تئوری‌پرداز‌های رسانه‌ای که اطراف ایشان هستند پیش‌تر در چنین صنوف‌هایی تبلیغ کرده‌اند و به تازگی وارد وادی سیاست شده اند!