البته این موضوع نه تنها در بافت های سالم بلکه در تولید و رشد سریع تومورهای سرطانی نیز نقش عمده ای را ایفا می کند. در این خصوص یافتن راهکارهای نجات بخش که در موارد ضروری و مورد نیاز موجب تولید یا توقف رگ زایی شود نیاز به تقویت دانش بنیادی از نحوه و چگونگی تنظیم این پدیده دارد.
پژوهش مشترکی که اخیرا توسط دانشمندان دانشگاه های پنسیلوانیا، بوستون و هاروارد آمریکا انجام شده و نتایج آن در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا به چاپ رسیده است می تواند گام مهمی در این زمینه شمرده شود.
نتایج این پژوهش نشان می دهد که وقتی جریان خون در رگ های خونی از یک حد آستانه بیشتر شود، عروق جدیدی شکل گرفته و اصطلاحا جوانه می زنند.
این کشف می تواند راه را برای تولید داروهای ضد سرطان، درمان مشکل سختی دیواره رگ ها در بعضی از بیماران قلبی و حتی تولید اندام های مصنوعی در آزمایشگاه هموار کند.
این تیم تحقیقاتی، برای انجام این پژوهش از وسیله ای استفاده کرد که فرایندهای مربوط به جریانات خونی در مقیاس بسیار کوچک را مشابه آن چه درون بافت ها اتفاق می افتد شبیه سازی می کند.
این دانشمندان متوجه شدند که سلول های تشکیل دهنده رگ های ریز خونی این سیستم در اثر نیروی اعمال شده به دیواره آن ها توسط جریان شبیه سازی شده خون، پس از گذر از یک حد آستانه، جوانه زده و تولید رگ های جدیدی می کنند. در طی این آزمایش محققین شدت جریان شبیه سازی شده خون را درون رگ های مصنوعی به دقت کنترل کرده و سپس محل ایجاد رگ های خونی جدید را ثبت کردند؛ سپس با استفاده از مدل های ریاضی محل دقیق تولید و جوانه زنی رگ های جدید را در طول رگ های مادری در مکان هایی که فشار مایع از آستانه مربوطه فراتر می رفت، پیش بینی کردند.
به گفته محققین این پروژه، این یافته ها باعث تقویت این احتمال می شوند که رگ های خونی به نوعی قادر هستند شدت جریان خونی را که فراتر از ظرفیت شان است را حس کرده و در پاسخ به آن، رگ های خونی جدیدی را برای کاهش بار روی خود تولید کنند. چنین رهیافتی ممکن است روزی باعث شود که بتوان در مواردی نظیر حمله های قلبی که نیاز به رشد رگ های جدید، ضروری و حیاتی است، تولید آن ها را تحریک کرد.
هم اکنون این محققین در نظر دارند آزمایشات جدیدی را طرح ریزی کرده و نحوه حس شدن این آستانه مکانیکی توسط عروق خونی را کشف کنند. علاوه بر این تحقیقات بعدی در این زمینه می تواند شامل آزمایشاتی باشد که مکانیسم مولکولی و پروتئین های دخیل در این پدیده را مشخص کرده و روش های استفاده از این پروتئین ها را در طراحی روش های درمان دارویی روشن کنند.
