خودآزاری بدون قصد خودکشی، مانند بریدن، اغلب از اوایل تا اواسط نوجوانی آغاز می‌شود.
شفاآنلاین>سلامت>محققان می‌گویند: آمار خودکشی در بزرگسالان مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی (ADHD) بسیار بالاست و زنان بیش از مردان در معرض خطر قرار دارند.
به گزارش شفاآنلاین: نتایج مطالعه حدود ۲۲ هزار بزرگسال کانادایی نشان داد که ۱۴ درصد از افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی اقدام به خودکشی کرده‌اند که این میزان حدود پنج برابر بزرگسالان، بدون این اختلال ( ۲.۷ درصد) بود.
محققان اظهار کردند: نتایج این یافته‌ها در میان زنان شوکه کننده است و حدود یک‌چهارم مبتلایان به بیش فعالی اقدام به خودکشی را گزارش کرده‌اند.
محقق ارشد، اسمه فولرتامسون، استاد دانشکده مددکاری اجتماعی دانشگاه تورنتو، فاکتور-اینونتاش کانادا گفت: "دیدن این اعداد شوکه کننده است. "
وی تاکید کرد که نتایج نشان نمی‌دهد اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، به‌خودی‌خود منجر به اقدام به خودکشی می‌شود. نتیجه تحقیق نشان داد که به نظر می‌رسد بخش عمده‌ای از این رابطه با میزان بالاتر افسردگی و اختلالات اضطرابی در میان افراد مبتلا به این اختلال توضیح داده می‌شود.
برخی از بزرگسالان مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی احتمال بیشتری نسبت به سایرین در این زمینه داشتند؛ به‌عنوان‌مثال، کسانی که سابقه سوءمصرف مواد مخدر یا الکل داشتند، بیشتر احتمال داشت اقدام به خودکشی را گزارش کنند. همین امر در مورد بزرگسالانی که از کودکی در معرض خشونت خانگی والدین قرار داشتند نیز صادق بود.
فولر تامسون گفت: « آنچه مشخص نیست زمان اقدام به خودکشی است. محققان نمی‌دانند که چه زمان اقدام به خودکشی اتفاق افتاده است و آیا این اقدام قبل یا بعد از مواردی مانند سوءمصرف مواد مخدر یا الکل رخ داده است.»
آنچه واضح است این است که افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، به‌ویژه زنان، با خطر اقدام به خودکشی بسیار بیشتر از حد متوسط روبه‌رو هستند.
استفان هینشاو، استاد روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، گفت که متاسفانه جای تعجب نیست.
هینشاو در پروژه تحقیقاتی طولانی‌مدت خود دریافت که در دختران مبتلا به بیش فعالی تا اواسط ۲۰ سالگی، شیوع بالایی در اقدام به خودکشی وجود دارد که این یافته در راستای یافته‌های تحقیق جدید است.
هینشاو بیان کرد: در دختران مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی و آسیب‌های دوران کودکی مانند سوء استفاده جسمی یا جنسی، حتی در بزرگسالی خطر بیشتری برای اقدام به خودکشی وجود دارد.
اگرچه این بدان معنا نیست که خودآزاری از بزرگسالی شروع می‌شود. وی می‌گوید که خودآزاری بدون قصد خودکشی، مانند بریدن، اغلب از اوایل تا اواسط نوجوانی آغاز می‌شود.
یافته‌های فعلی، از یک نظرسنجی ملی در ۲۱ هزار و ۷۴۴ بزرگسال کانادایی، از جمله ۵۲۹ مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی گرفته شده است.
در میان مردان مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، ۸.۵ درصد گفتند که همواره اقدام به خودکشی کرده‌اند، در مقابل، دو درصد از مردان بدون این اختلال، اقدام به خودکشی کرده‌اند. از زنان مبتلا به این اختلال، ۲۳.۵ درصد از افراد اقدام به خودکشی در گذشته را گزارش کرده‌اند، در حالی که این رقم بیش از سه درصد در زنان دیگر (بدون اختلال) است.
فولر تامسون خاطرنشان کرد که عوامل زیادی می‌توانند در ایجاد یافته‌های کامل میان زنان موثر باشند.
در تحقیق قبلی، گروه تحقیقاتی وی دریافتند که زنان جوان مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، با میزان زیادی از مشکلات مختلف بهداشتی و ناملایمات (مانند درد مزمن و افسردگی، سیگار کشیدن و سوءمصرف مواد، فقر و سابقه کودک‌آزاری) روبه‌رو هستند.
هینشاو تاکید کرد که تحقیقات وی به برخی از عوامل مضاعف و مرتبط با رفتار خودکشی در جوانان مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی مانند مشکلاتی با همسالان و دشواری در درس مدرسه و تعاملات ضعیف با خانواده اشاره کرده است.
به گفته وی، پیشگیری باید زودهنگام آغاز شود، هنگامی‌که ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی در حال ارزیابی کودکان ازنظر بیش فعالی هستند باید به دنبال علائم افسردگی، سوءمصرف مواد، خودآزاری یا بدرفتاری نیز باشند.
فولر تامسون خاطرنشان کرد: اگرچه این یافته‌ها به‌طور مسلم نگرانی‌هایی ایجاد می‌کند، اما بیشتر افراد بزرگسال مبتلا به اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، هرگز اقدام به خودکشی نکرده‌اند اما هیچ‌کس نمی‌گوید این امر اجتناب‌ناپذیر است.
وی همچنین به عامل بالقوه محافظتی تحصیل اشاره کرد؛ در این تحقیق، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی مبتلا به این اختلال، ۶۴ درصد کمتر نسبت به افرادی که دوره دبیرستان را تمام نکرده‌اند، اقدام به خودکشی را گزارش کردند.
فولر تامسون ادامه داد: البته، فارغ‌التحصیلان دانشگاه ممکن است این اختلال را با شدت کم یا عوامل محافظتی دیگری در زندگی خود تجربه کنند، اما کمک به ماندن در مدرسه به کودکان مبتلابه اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی باید در اولویت باشد.
وی معتقد است، بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال نمی‌دانند که چقدر با استعداد هستند، زیرا ممکن است در مدرسه عملکرد خوبی نداشته باشند.
فولر تامسون افزود: اما این مورد فقط ممکن است به دلیل مشکلات آنان در سازمان‌دهی و تمرکز باشد. وی به دانش آموزان یا والدین پیشنهاد کرد که خدمات پشتیبانی تحصیلی که ممکن است در دسترس آنان قرار گیرد را جستجو کنند.
نظرشما
آخرین اخبار