پذیره‌نویسی برای اهدای سلول‌های بنیادی خونساز

شفاآنلاین>سلامت> آناهیتا حیدری افزود: پیش از این سن اهدا کنندگان سلول های بنیادی محدوده ۱۸ تا ۵۰ سال در نظر گرفته می شد، اما از آنجا که پس از پذیره نویسی احتمال دارد سال ها موردی برای تطابق و اهدا یافت نشود، سن اهداکنندگان افزایش می یابد و ممکن از حیطه اهدای خون خارج شوند، به همین دلیل این سن کاهش یافت و اکنون فقط اهداکنندگان بین ۱۸ تا ۳۵ سال پذیره نویسی می شوند.

به گزارش شفاآنلاین:حیدری با بیان اینکه طبق استانداردهای جهانی هرچه اهدا کننده جوانتر باشد برای اهدا مناسب تر است، تصریح کرد: طرح سپاس وارد دهمین سالگرد تاسیس می شود و در سال ۱۳۸۹ اولین مرکز در ستاد مرکزی سازمان انتقال خون فعال شد و خیلی زود مراکز دیگری در استان تهران شروع به کار کردند و تا سال ۹۸ تمامی ادارات کل استانی دارای مرکز سپاس شدند.

رئیس مرکز سپاس افزود: در سال گذشته ۱۱ هزار و ۴۷۸ نفر پذیره نویسی شدند که این جهش موفقی به شمار می رود و دلیل این افزایش آمار داوطلبان، فعال شدن تمامی مراکز استانی سپاس است.

وی از انجام ۱۸ پیوند موفق خبر داد و افزود: طبق استانداردهای جهانی اگر بانک داوطلبان اهدای سلول های بنیادی دست کم ۱۰۰ هزار عضو داشته باشد برای هر بیماری می توان نمونه مناسبی یافت و  آزمایش های HLA( آنتی‌ژن‌های مجموعه سازگاری بافتی اصلی ملکول‌های پروتئینی روی سلول‌های مختلف بدن مثل گلبول‌های سفید، سایرسلول‌های بافت‌های مختلف بدن (مثل پوست، کلیه، قلب، ریه و سایر اعضاء) است) با کیفیت بالا را هزینه بر است و ابراز امیدواری کرد که در آینده بتوان بیشتر از این نوع آزمایش ها بهره برد.

وی ادامه داد: مراکز سپاس یکی از سه مرکزی هستند که در کشور پذیره نویسی سلول های بنیادی خونساز غیر خویشاوند را به عهده دارد، بیمارستان شریعتی و محک نیز در این امر مهم مشارکت می کنند و این مراکز تحت نظارت وزارت بهداشت در شبکه ملی سلول های بنیادی خونساز غیر خویشاوند فعالیت می کنند و از اهداکنندگان جوان خون دعوت می کنیم تا در مراکز سپاس نیز نام نویسی کنند.

رئیس مرکز سپاس تاکید کرد: اکنون به ندرت از مغز استخوان سلول بنیادی برداشت می شود و اغلب داوطلبان از طریق دریافت خون و جدا سازی سلول های بنیادی خونساز اقدام به اهدا می کنند و ویژگی های سلولی و بافتی(HLA) هر فرد ممکن است بعد از سال ها تنها یک بار با یک بیمار تطابق یابد، اما این سلول ها تنها راه نجات بیماران از مرگ است و برای اهدا کننده نیز ضرری ندارد و خیلی زود سلول های وی جایگزین می شود و بعدها به کمبود دچار نمی شود.