دیوار کرونا و نردبان انسانیت

شفاآنلاین>اجتماعی>فارغ از درستی ونادرستی و نقد و یا تایید هر دیدگاهی، ضروری است به نکته ای اشاره شود که به میزان زیادی بشریت را از گذشته‌ های دور تا امروزتحت تاثیر خود قرار داده است و این مسئله جواب به این سوال است که با وجود فخر به خرد و شعور بشری و گاهی غرور کاذب، چگونه است که بشر در برابر رویدادی همچون، سیل، زلزله، بیماری یا شیوع یک اپیدمی ‌و پاندمی‌ گاهی تا این اندازه شکننده و ضعیف است؟ و کدام انتخاب و ابزاری در برابر انسان قرار دارد تا در جنگ با چنین پدیده و پدیده‌هایی از خود دفاع کند؟ پاسخ به این سوال را می ‌توان بسیار دشوار توصیف کرد، چراکه اگر پاسخی برای راه رهایی از دام درد و رنج وجود داشت، بی درنگ بشر در پی کسب آن تمام تلاش خود را به کار می ‌برد. هر چند که علم و دانش پیشرفتی شگرف در بسیاری عرصه‌ ها داشته، اما به یقین راه دراز و سختی برای حل مشکلات اساسی و این دنیایی انسان وجود دارد.

درچند ماه گذشته به طور کم سابقه ای مردم اقصی نقاط جهان درگیر ویروسی به نام کرونا بوده اند. به جرات می توان گفت کمتر کسی است در این کره خاکی با این واژه آشنا نباشد و کمتر جایی است که متاثر از این بیماری نبوده باشد. وضعیت به گونه ای پیش رفته که بسیاری از دانشمندان، صاحب نظران، مدیران، روسای دولت‌ها، ثروتمندان، ورزشکاران و ... به تکاپو افتاده اند تا با کمک هم راهی برای نجات و برون رفت از گرفتاری ابتلای جهانی به این بیماری پیدا کنند. چراکه همه به این درک مشترک رسیده اند، راه نجات هر کسی در نجات دیگری است بنابراین هیچ کس مصون نیست و همه باید به یک اندازه در مبارزه با این بیماری مسئولیت قبول کنند. درست است که کرونا فارغ از طبقه اجتماعی، سیاسی و اقتصادی همه را مورد تهدید قرار داده و تفاوتی در بین فقیر وغنی در این زمینه به جا نگذاشته است، اما به جرات می‌توان گفت در آن سوی دیوارهای قرنطینه و خود مراقبتی شرایط برای همه یکسان نیست و اثرات درگیر کننده و کشنده آن هم برای همه برابر نیست. بخشی عظیم از مردم در این جهان، تصور می‌کنند با وجود بیماری و درد ورنج ناشی از آن، تنها و منزوی مانده اند. گران تر از همه این ناخوشی‌ها، خبرهایی است که هر روز در میان سیل مطالب کرونایی می‌شنویم و می‌ خوانیم و می‌بینیم. خبر مرگ‌ها، ترس‌ها، درد مرگ در غربت و انزوا و سخت تر از آن عزا و ماتم‌های مجازی که هرگز به اندازه لازم تسکین آلام داغ دیدگان نبوده و نخواهد بود.گواه تلخ این ماجرا خبر خودکشی مادر و فرزند در عزای از دست رفتن پدر خانواده، رنجی که اگر در کنار دیگران و در میان نزدیکان بود بی شک بدین جا ختم نمی‌شد.به راستی جواب سوال دشوار ما که بشر تا چه اندازه ضعیف و آسیب پذیر است چه می‌تواند باشد؟ راه رهایی و برون رفت از این درد جان کاه در حالی که انسان برای محافظت از خود اجازه دیدن نزدیکان خود را هم به دشواری می‌تواند داشته باشد، و اینکه به راستی گمشده امروز ما چیست؟ تجربه این روزهای مواجه با کرونا درس‌های‌های بسیاری را به ما آموخت.کرونا بار دیگر به انسان‌ها آموخت که رنجی بزرگتر از بیماری و مرگ برای انسان وجود دارد و آن انزوا و دوری بشر از یکدیگر است. درست گفته اند و به حقیقت شنیده ایم که انسان موجودی اجتماعی است اما هرگز بدین گونه احساس نکرده بودیم. ارزش باهم بودن‌ها، درکنار هم بودن‌ها، برای هم بودن ‌ها و برای هم ایثار کردن‌ها از هر چیزی برای ما بالاتر است و ضروری است در آینده مجال بیشتری به این مسئله اختصاص دهیم و چارچوب آن را بهتر و کامل تر بشناسیم. اکنون که شرایط اپیدمی‌کرونا به اجبار ما را به خلوتگاه‌ها و کنج خانه‌ها سوق داده، درک کرده ایم که بیش از هر زمانی نیازمند توجه و مراقبت از همدیگریم. کودکان، سالمندان، افراد ناتوان، فقرا و آنان که عزیزانشان رادر این شرایط از دست داده اند، بیش از همه در معرض خطرند و نیازمند همدلی و همراهی ما هستند. اطمینان دارم نوش داروی بزرگ بشر در مبارزه با هر بلا و رویدادی، بیش از هر چیز تکیه بر ایمان به خدا، انسانیت و نوع دوستی است. در این روزها بسیاری نیازمند توجه و محبت اند، عده ای با شرایط دوری از کسب و کار درآمد روبه رو شده اند، این مسائل بشر گرفتار در بحران را گرفتارتر می‌کند و اینجاست که دست‌های مهربانی بشر باید به هم گره خورند و اجازه ندهیم دیواری که کرونا به اجبار دور پیوندهایمان کشیده، نردبان انسانیت را از ما دور کند. بسیاری در خط مقدم مبارزه با بیماری می‌جنگند و تلاش می‌کنند و جان خود را به خطر انداخته اند. آثار و مایه‌های این حرکت ارزشمند را بیش از هر نقطه ای از این کره خاکی، در ایران عزیزمان مشاهده می‌کنیم. جایی که تیم‌های درمانی، داوطلبین کمک، خیرین و نیکوکاران، مدیران و مسئولان تا حدود بسیار بالایی احساس مسئولیت کرده و به میدان آمده اند. لازمه تداوم و گسترش این حرکت ارزشمند اعتماد و اعتقاد به هم است. ضروری است که بیش از پیش همدیگر را باور کنیم و با ایمان به خداوند متعال، در کنار همدیگر همچون گذشته پیوندهای اسلامی‌و انسانی خود را محکمتر کنیم تا انشالله با اقدام خود تسکین دهنده آلام و رنج‌های این روزهای آسیب دیدگان باشیم.

دکتر کریم همتی‪، رییس جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران

 روزنامه آفتاب یزد