شفاآنلاین>سلامت>یکی از این موارد، کم شدن شدت روابط با محیط اطراف و سرکوب آزادی های کودک است که سبب کاهش خلاقیت و مانع رشد طبیعی ذهن کودک و اسارت روح شاداب او در این سازه های سرد می شود.
به گزارش شفاآنلاین، کودک باید کودکی را تجربه کند، چرا که کودکان در بازی های خود، زندگی را تمرین می کنند.
در صورتی که شرایط ویژه و مطلوبی در این مجموعه ها رعایت نشود، سکونت در این سازه های تنگ و سرد، تاثیر نامطلوبی بر روی افراد ساکن آنها دارد و در صورتی که نیازهای روحی افراد به ویژه کودکان اقناع نشود، آنان نیز در معرض ابتلا به بیماری افسردگی قرار می گیرند.
آپارتمان نشینی سبب انزوا طلبی کودک و کاهش بازی های دسته جمعی می شود؛ در حالی که بازی های گروهی نقش پایه ای در جامعه پذیری و ایجاد روابط اجتماعی سالم دارند؛ بنابراین کاهش این گونه بازی ها موجب کاهش اعتماد به نفس کودکان و اختلال در روابط اجتماعی در آینده می شود.
کم تحرکی کودکان سبب از بین رفتن تعادل روحی می شود و کودکانی که به دلایل مختلف تعادل روحی ندارند، به تدریج مبتلا به خستگی مزمن می شوند؛ در صورتی که کودکان از لحاظ روحی و روانی، نیاز به بازی و سَر و صدا دارند، اما به علت ایجاد مزاحمت برای همسایه ها، والدین به ناچار کودکان را از سر و صدا و بازی های پُرتحرک منع می کنند.
کودک کم تحرک نیز، به دنبال تخلیه نشدن انرژی، دچار مشکلات روانی شده و خطر ورود نسلی چاق، افسرده، کم تحرک و بی روحیه به جامعه وجود دارد.
شاید جایگزین کردن کارهایی مانند بازی در پارک ها برای جبران این موضوع پیشنهاد شود، اما این بازی ها، همیشگی نیست و تابع شرایط خاص زمانی و مکانی است؛ مراقبت همیشگی در پارک نیاز است و اگر کودک بخواهد شب ها بازی کند، فضاهای خارج از آپارتمان برای او مفید نیستند.
کودکان آپارتمان نشین، اغلب وابستگی بیشتری به پدر و مادر خود دارند و اضطراب بیشتری را تجربه می کنند؛ همچنین محصور بودن در آپارتمان سبب افزایش تعداد وعده های غذایی، کاهش فعالیت فیزیکی و اختصاص دادن زمان زیادی به تماشای تلویزیون و بازی های کامپیوتری و در نتیجه چاقی می شود.
چاقی نیز به نوبه خود، سبب افزایش احتمال بروز افسردگی در بزرگسالی می شود.
همچنین آپارتمان نشینی باعث کاهش تماس با نور خورشید و افزایش احتمال کمبود ویتامین «D» می شود که این کمبود نیز، احتمال بروز افسردگی را افزایش می دهد.
