شفاآنلاین-سال‌های دهه 60 ، یعنی دورترین سال‌هایی که از کودکی‌ام خاطره دارم، شباهتی به این روزها ندارد، نه از این جهت که حالا همه‌مان یک گوشی به‌روز داریم و گالری‌اش به اندازه تمام عکس‌های عروسی فامیل در آن روزها، عکس و فیلم دارد یا این‌که مدل لباس‌ها و ظاهرمان و حتی شکل صحبت کردنمان تغییر کرده و خیلی چیزهایی از این قبیل، همه اینها تغییر کرده و صد البته زندگی را از آن روزها راحت‌تر و حتی بهتر کرده است.
به گزارش شفا آنلاین،اما یکی از مهمترین چیزهایی که آن روزها داشتیم و این روزها نداریم، مهمان
است! فقط مختص ما نیست، از خیلی‌ها پرسیده‌ام و جواب همین بوده که رفت و
آمدهایشان کم شده، فقط با عده‌ا‌ی محدود از فامیل یا دوستان آمد و شد دارند
که اتفاقا همان دیدارهای ماهی یک بار و دو بار را هم ترجیحا در رستورانی
برگزار می‌کنند که کمتر اسباب زحمت فراهم شود.
اصلا و اصلا قصدم نوستالژی بازی و یاد ایام و غم شیرین گذشته و این حرف‌ها که حالا خیلی مد شده و همه اصرار دارند بگویند قدیم بهتر بود و... نیست.
اتفاقا این روزها از این جهت که هر وقت بخواهی، هرجا که باشی، می‌توانی به دیگران دسترسی داشته باشی، از این‌که قریب به اتفاق خانواده‌ها صاحب خودرو هستند، از این‌که دسترسی به بهترین کتاب‌ها و فیلم‌های روز دنیا، چقدر آسان شده، از این‌که دسترسی به بیشتر امکانات زندگی مدرن آسان شده، خوشحالم و می‌دانم هیچ‌کداممان نمی‌خواهیم یا بهتر بگویم نمی‌توانیم بدون همین ابزار‌های تکنولوژی و همین گوشی‌ها و رایانه‌هایمان راحت زندگی کنیم و اگر برگردیم به‌روزهای گذشته از بی‌حوصلگی به هم می‌ریزیم. اما رفت و آمد و مهمان‌بازی‌هایمان کم شده و بهتر است بگویم، دوست‌داشتن‌هایمان کمتر.
خیلی حوصله یکدیگر را نداریم، اگر هم اهل رفت و آمد باشیم، حلقه‌ا‌ی تشکیل داده‌ایم که در آن چندنفری بیشتر نیستند که اتفاقا مثل هم فکر می‌کنیم، مدل هم زندگی می‌کنیم و علایق‌مان مشترک است؛ یعنی راحت‌ترین نوع برقراری ارتباط. آن سال‌ها مهمان هایمان از خاله و عمو و این دست فامیل خیلی نزدیک هم گذشته بود و دخترعموی پدری، خاله مادری، خواهر زن‌عمو، جاری خاله، عمه پدری هم مهمان ما می‌شدند و برعکس، حالا این نسبت‌ها در آمد و‌شدها جایی ندارند، حتی نزدیک‌ترها هم.
هرچقدر هم همه چیز عوض شده باشد، اما نیاز به دوست داشته شدن و دوست‌داشتن هرگز نه تنها عوض نمی‌شود، بلکه کمتر هم نمی‌شود.
یکی دو ماه آینده، بهانه برای تجدید رابطه‌ها و رفت و آمدها زیاد است، همین فوتبال که بساط شب‌نشینی را جور می‌کند یا ماه رمضان که اتفاقا یکی از لذت‌ها و توصیه‌هایش به همین کنار هم بودن‌هاست.
اصلا و اصلا قصدم نوستالژی بازی و یاد ایام و غم شیرین گذشته و این حرف‌ها که حالا خیلی مد شده و همه اصرار دارند بگویند قدیم بهتر بود و... نیست.
اتفاقا این روزها از این جهت که هر وقت بخواهی، هرجا که باشی، می‌توانی به دیگران دسترسی داشته باشی، از این‌که قریب به اتفاق خانواده‌ها صاحب خودرو هستند، از این‌که دسترسی به بهترین کتاب‌ها و فیلم‌های روز دنیا، چقدر آسان شده، از این‌که دسترسی به بیشتر امکانات زندگی مدرن آسان شده، خوشحالم و می‌دانم هیچ‌کداممان نمی‌خواهیم یا بهتر بگویم نمی‌توانیم بدون همین ابزار‌های تکنولوژی و همین گوشی‌ها و رایانه‌هایمان راحت زندگی کنیم و اگر برگردیم به‌روزهای گذشته از بی‌حوصلگی به هم می‌ریزیم. اما رفت و آمد و مهمان‌بازی‌هایمان کم شده و بهتر است بگویم، دوست‌داشتن‌هایمان کمتر.
خیلی حوصله یکدیگر را نداریم، اگر هم اهل رفت و آمد باشیم، حلقه‌ا‌ی تشکیل داده‌ایم که در آن چندنفری بیشتر نیستند که اتفاقا مثل هم فکر می‌کنیم، مدل هم زندگی می‌کنیم و علایق‌مان مشترک است؛ یعنی راحت‌ترین نوع برقراری ارتباط. آن سال‌ها مهمان هایمان از خاله و عمو و این دست فامیل خیلی نزدیک هم گذشته بود و دخترعموی پدری، خاله مادری، خواهر زن‌عمو، جاری خاله، عمه پدری هم مهمان ما می‌شدند و برعکس، حالا این نسبت‌ها در آمد و‌شدها جایی ندارند، حتی نزدیک‌ترها هم.
هرچقدر هم همه چیز عوض شده باشد، اما نیاز به دوست داشته شدن و دوست‌داشتن هرگز نه تنها عوض نمی‌شود، بلکه کمتر هم نمی‌شود.
یکی دو ماه آینده، بهانه برای تجدید رابطه‌ها و رفت و آمدها زیاد است، همین فوتبال که بساط شب‌نشینی را جور می‌کند یا ماه رمضان که اتفاقا یکی از لذت‌ها و توصیه‌هایش به همین کنار هم بودن‌هاست.
نظرشما
آخرین اخبار