در این مجال قصد دارم به این موضوع بپردازم كه رسانه ملی ما اساسا چگونه ساختاری دارد كه به‌جای اشاره به واقعیات و مشكلاتی كه وجود دارند و مراجع ذیصلاح ان را تایید كرده‌اند اجازه می‌دهد مسائلی كلی قبل از تعیین تكلیف حقوقی آن و با تعمیم به تمام پزشكان از این رسانه پخش شود؟
شفا آنلاین>سلامت>هر از چندگاه چند ثانیه تصویر و چند جمله حرف از سیمای سراسری ما جامعه پزشكی را به شدت متاثر كرده و به جوش می‌اورد.
جامعه پزشکی‌ای كه در وجه غالب خود بیشترین صدمات را از نظامِ معیوب سلامت در كشور متحمل شده و به‌نوعی پس از بیماران دومین قربانی ان محسوب می‌شود، در این اوضاع نابسامان اقتصادی نه تنها رزق وروزی كه بارها فراتر از ان كیفیت و حیثیت كاری را كه شالوده وجود اوست در خطر می‌بیند، بنابراین جملاتی بی مقدار نه از جهت موهن بودن ان {literal}{{/literal}كه هست{literal}}{/literal} بلكه از جهت عدم درك و عدم وجود كوچكترین اشراف بر ریشه‌های بحران سلامت در عرصه عمومی است كه پزشكان را می‌ازارد و این واقعیت كه این عدم اشراف امكان بهبود اوضاع را هر چه دورتر و دورتر می‌برد.
این‌گونه مسائل بارهاوبارها گفته شده و هرروز تكرار می‌شود، در این یادداشت بنا ندارم باز به آن مسائل بپردازم، در این مجال قصد دارم به این موضوع بپردازم كه رسانه ملی ما اساسا چگونه ساختاری دارد كه به‌جای اشاره به واقعیات و مشكلاتی كه وجود دارند و مراجع ذیصلاح ان را تایید كرده‌اند اجازه می‌دهد مسائلی كلی قبل از تعیین تكلیف حقوقی آن و با تعمیم به تمام پزشكان از این رسانه پخش شود؟
چرا سازوكار حقوقی (مقصود انتشار خطایی كه ابتدا توسط مرجع ذیصلاح مثلا نظام پزشكی(Medical system) به اثبات رسیده باشد) در این رسانه جایی ندارد؟ ( البته بدون نام بردن مشخص چراكه افشای نام خود مجازاتی مجزا محسوب می‌شود) مگر یكی از اهداف دانش حقوق و علم جزا استفاده از بازخورد آن در جلوگیری از خطا نیست؟ آیا مجادلاتی این چنینی ولو از جنس مطایبه و مضحكه نسبت به رفتار حقوقی رفتاری بدوی‌تر نیست؟ همین رفتارهای بدوی و بدون منطق است كه جامعه پزشكی را به این نتیجه رسانده كه گویا دست‌هایی در كار اختلاف انداختن و سلب اعتماد ما بین پزشكان و مردم هستند. صحت و سقم این برداشت را نه می‌توان اثبات كرد و نه رد، اما قدر مسلم این‌كه وجود چنین توطئه‌ای حداقل دارای منطقی است كه عدم توجه به عواقب چنین برنامه‌هایی فاقد آن است.
از سوی دیگر در مقابله با این گونه رفتارها پاسخ جامعه پزشكی(Medical Society) هم معمولا تنها خیل نامه‌ها و كامنت‌ها در رسانه‌های واقعی و مجازی است. با استدلال‌هایی در جهت حقانیت پزشكان و نقش طبیب در جامعه و در نهایت نامه‌های سرگشاده به مسوولین صداوسیما و اطلاع رسانی! به ایشان در مورد نقش پزشكان در جامعه كه گویا تاكنون از ان خبر نداشته‌اند. گه‌گاه پاسخ‌نامه‌هایی هم با همین مضمون و در تایید این نقش دریافت می‌شود و قضیه می‌خوابد تا یك بار دیگر همان موضوع تكرار و منظومه تعارفات متقابل چون یك دور باطل مجدداً و تا ابد تكرار شود. واقعیت ان است كه در این‌جا هم باید به‌اطلاع رساند كه از چند صد سال پیش، از دوران روشنگری و حتی قبل از اغاز عصر مدرن رفتار حقوقی به عنوان بدیل عاقلانه‌تر و مدرن‌تر مجادلات اجتماعی پا به عرصه وجود گذاشته است.
از سوی دیگر در مقابله با این گونه رفتارها پاسخ جامعه پزشكی(Medical Society) هم معمولا تنها خیل نامه‌ها و كامنت‌ها در رسانه‌های واقعی و مجازی است. با استدلال‌هایی در جهت حقانیت پزشكان و نقش طبیب در جامعه و در نهایت نامه‌های سرگشاده به مسوولین صداوسیما و اطلاع رسانی! به ایشان در مورد نقش پزشكان در جامعه كه گویا تاكنون از ان خبر نداشته‌اند. گه‌گاه پاسخ‌نامه‌هایی هم با همین مضمون و در تایید این نقش دریافت می‌شود و قضیه می‌خوابد تا یك بار دیگر همان موضوع تكرار و منظومه تعارفات متقابل چون یك دور باطل مجدداً و تا ابد تكرار شود. واقعیت ان است كه در این‌جا هم باید به‌اطلاع رساند كه از چند صد سال پیش، از دوران روشنگری و حتی قبل از اغاز عصر مدرن رفتار حقوقی به عنوان بدیل عاقلانه‌تر و مدرن‌تر مجادلات اجتماعی پا به عرصه وجود گذاشته است.
پزشكان عمومی بنیاد سال‌ها تحصیلشان بر باد فناست، امكان كار ندارند؛ یا در كتابخانه‌ها محبوس امتحانات پذیرش دستیارند یا در سفارتخانه‌ها و كلاس زبان هاي اروپایی دنبال راهكاری میگردند. حالا این‌ها در ملأ عام در برابر چشم دوستان و بستگان تحت توهین و تحقیر هم قرار گرفته‌اند.
هزاران متخصص جوان هیئت علمی تمام وقت با تعرفه‌هایی كه از كمی ، تنها در كتاب گینس می‌توان ثبت كرد در حال رفع و رجوع مسایل درمانی جامعه، رتق‌وفتق آموزش پزشكی و حتی وظایف زمین مانده تحقیقات پزشكی هستند. آن‌ها هم یك بار دیگر تحت توهین و تحقیر قرار گرفته اظهاراتی شنیده‌اند كه امكان درك وضعیت ایشان و ریشه‌های بحرانی كه در آن گرفتار شده‌اند را دورتر ودورتر می‌برد.
دستیاران و دانشجویان پزشكی با جان‌هایی آكنده از ارزوهای بزرگ امال و اهداف‌شان را به بهانه‌ای نامشخص از موردی كه معلوم نیست چه بوده ؟ دستخوش تحقیر دیده‌اند.
به‌نظر نمی‌رسد جایگاه و رتبه پزشكی كه معیار عینی ان رتبه انتخاب در كنكور پزشكی است به راحتی در اذهان خانواده‌های ما و حتی خانواده‌های توهین كنندگان به این سادگی تنزل كند، اما پاسخ این بر گزیدگان نامه‌های تكراری تمجید از پزشكان نیست. بلكه روش مدرن‌تر رویكرد حقوقی است. فراخواندن توهین كننده به دادگاه صالحه ای است كه بتوان با منطق پاسخ این مطالب را داد، گوینده را محكوم كرد و با هر حكمی اصولی ساخت كه هویت و حمیت كار پزشكی را در عمل تعریف می‌كنند. شكوائیه‌هایی كه تنها سازمان نظام پزشكی باید ارائه كند و پیش ببرد. این‌كه «شكایت به جایی نمی‌رسد» نمی‌تواند نادیده گرفتن راهکارهای حقوقی موجود را توجیه كند. اتفاقا این راهكارها هم تنها با آزمودن و درخواست كردن است كه صیقل پیدا می‌كنند.
نظرشما
آخرین اخبار