یک نفر كامنتی در صفحه مجازی گذاشته و خواهان نظرخواهی در مورد علت سیل اخیر شده است. ایشان را می‌شناسم صراف، اهل شیراز و هرروز در كار مبادله ارز هستند، اما امسال در كامنت دیگری همه را دعوت به ماندن در تهران و استفاده از هوای پاك عید می‌كردند
شفاآنلاین>سلامت> یک نفر كامنتی در صفحه مجازی گذاشته و خواهان نظرخواهی در مورد علت سیل اخیر شده است. ایشان را می‌شناسم صراف، اهل شیراز و هرروز در كار مبادله ارز هستند، اما امسال در كامنت دیگری همه را دعوت به ماندن در تهران و استفاده از هوای پاك عید می‌كردند.
- زود دست به‌كار می‌شوم و نظرات تفصیلی خود را در مورد علل سیل؛ نوسانات دوره‌ای جو زمین و تمام مكاشفات ذهنی خودم، همه‌وهمه را توضیح می‌دهم. بنده را هم كه لابد می‌شناسید نسخه نویسی یك لا قبا هستم، بنده اهل مناطق سیل زده نیستم!
- آقای دیگری كامنت دیگری نوشته حاكی از نقدی شدید بر شیوه امداد رسانی و خواستار حضور همه مسوولین در كارزار سیل شده است. ایشان را هم می‌شناسم؛ استاد تأسیسات و لوله‌كشی منازل هستند، اهل لرستان است ولی همین دیروز منزل ما بود.
- در تایید فرمایشات ایشان خانمی وارد بحث(Discuss) شده با تندترین لحن‌ها خطاب به مسوولین راهكارهای متعدد ارائه می‌دهد!
ایشان هم به گمانم آرایش‌گر معروف و اهل گرگان باشند، اما عكسی اخیر ایشان را در لوكزامبورگ نشان می‌دهد.
_ عكس دیگری هست از یكی از مسوولین وزارتخانه‌ها درست در كنار یك رودخانه سیل‌آسا. صبح عكسی بود از خود ایشان با گروهی كه سراسیمه به جایی می‌رفتند. دیروز در جمع مجروحین، پریروز با چشم‌هایی نخوابیده موهایی ژولیده در حال گفت‌وگو با یك پیرمرد سیل زده و ....
خستگی‌ای كه در چهره او موج میزند معلوم میكند كه روزهاست یك خواب خوب نداشته است.
- عكس دیگری از یكی از دوستان قدیم، یكی از مسوولین نهادهای تصمیم‌گیر و برنامه‌ریز در حالی كه شلوارها را تا بالای زانو بالا زده در گل فرورفته، به بیلی تكیه داده و با موهای سفید و آشفته به زمین می‌نگرد؛ ظاهرش نشان می‌دهد كه قطعا این عكس نااگاهانه گرفته شده و گویا پایان یك روز "كاری" سخت بوده است.
-در یك عكس دسته جمعی گروهی از مسوولین، جایی وسط سیلاب تا زانو در آب در حال اشاره به جایی دور هستند؛ معلوم است كه به شدت سردشان شده و گل و لای در جای‌جای كت‌و‌شلوارهای مقاماتی‌شان آشكار است. انگار، حتی فرصت تهیه لباس مناسب برای شركت در مراسم سیل را هم پیدا نكرده‌اند.
گویا ما ملت جابه‌جا، همواره خود را در جایی فرض می‌كنیم كه دیگری باید باشد.
اما تنها دو سوال؛
١- آیا هریك از ما كه در كارو بار روزانه خود درمانده‌ایم توان اظهار نظر در همه موارد منجمله سیل را داریم؟
آیا ممكن نیست با وجود این همه شبكههای مجازی گسترده با اظهار نظرهای بی‌ریشه خود تردیدی در برخی تصمیمات (decisions)درست ایجاد كنیم یا تظاهر را از ترس رسانه تبلیغ نماییم؟
٢- آیا وسایل پیشرفته ارتباط جمعی از كار افتاده‌اند و نمی‌توانند مسوولینی را كه باید در ستادهای خود در حال مشورت و تصمیم گیری باشند در جریان لحظه‌لحظه امور بگذارند؟ و آیا خواب و استراحت كافی در تصمیماتی با این درجه از اهمیت بی‌تاثیر است؟دکتر بابک زمانی/ متخص بیماری های مغز و اعصاب
نظرشما
آخرین اخبار