طلاق جزیره نیست

 آمار مربوط به سال91 نشان می‌دهد که در این سال در هر ساعت 16طلاق اتفاق افتاده است حال آنکه، آمار جدید نشان می‌دهد در سال92 این رقم به 18طلاق در ساعت رسیده است. طبیعتا باید نسبت به این وضعیت نگران بود و در شناخت عوامل این مساله حتما این ملاحظه را در نظر گرفت که طلاق جزیره نیست. تعبیر جزیره نبودن طلاق به این معناست که هم در شناخت عوامل موثر در افزایش طلاق باید به علت‌های مختلف توجه کرد و هم در بیان پیامدهایی که این آسیب اجتماعی به بار می‌آورد. در بعد کلان، طلاق معلول شرایط بد اقتصادی، اعتیاد، سوءظن، خشونت، نداشتن مهارت‌های لازم، نارضایتی از روابط زناشویی و... است. این پدیده پیامد‌های مختلفی دارد که در ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی قابل رد‌گیری است. طلاق هم زن، هم مرد، هم کودک و هم جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. درنظر بگیرید در یک مقوله مانند زنان سرپرست خانوار، طلاق باعث می‌شود تعداد این زنان افزایش پیدا کند و این افزایش تبعات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خود را دارد. بر اساس سرشماری سال 75 تعداد زنان سرپرست خانوار ایران چیزی حدود یک میلیون و 200 هزار نفر بوده است. این تعداد در سال 85 به بیش از یک میلیون و 600 هزار نفر و در سال90 به بیش از 2میلیون و 550 هزار نفر رسیده است. یک بررسی ساده نشان می‌دهد که در یک دوره 10ساله تعداد زنان سرپرست خانوار 39درصد افزایش داشته است اما، در یک دوره پنج‌ساله یعنی از سال 85 تا سال90 شاهد رشد 53درصدی تعداد زنان سرپرست خانوار هستیم. افزایش تعداد زنان سرپرست خانوار و تبعات احتمالی آن تنها یکی از مسائل مترتب بر افزایش طلاق است. همانطور که عنوان شد این پدیده مسائل مختلف را تحت تاثیر قرار می‌دهد. به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر قبح طلاق از بین رفته است. به‌نظر می‌رسد در این سال‌ها مساله مهمی مغفول مانده و آن این که طلاق جزیره نیست و برنامه‌ریزی جزیره‌ای در این حوزه کارگشا نخواهد بود. برای کنترل و کاهش طلاق باید برنامه‌ای مدون و راهکارهای درازمدت در کنار راهکارهای میان‌مدت و کوتاه‌مدت داشت و چنین کاری مستلزم تغییر رویکرد به مقوله طلاق است. طلاق نباید تنها واقعه‌ای تلقی شود که در خانواده و بین دو نفر بروز می‌کند. هم کودکان و هم جامعه از این مساله تاثیر می‌پذیرند بنابراین، طلاق موضوعی صرفا شخصی نیست و جنبه عمومی دارد.