جایگزین مناسب تبلت برای بچه ها

شفا آنلاین>سلامت>«یادگیری شخصی» شیوه ای از آموزش است که این روزها بین طرفداران فناوری محبوبیت زیادی دارد. آن ها می گویند برای بچه ها رایانه ای شخصی تهیه کنید و رهای شان کنید در اینترنت تا هرچه خودشان می خواهند و هرطور که خودشان دوست دارند، بیاموزند اما پشت این شیوه آموزش، خطای فلسفی بزرگی نهفته است. این که همه چیز را می شود با چشم آموخت در حالی که ما نه فقط با چشم بلکه با تمام بدن مان می آموزیم.

    فرصت تجربه ملموس را از کودکان نگیریم
    اندیشیدن با بدن!
فلسفه اروپایی از مدت ها قبل، فهمیدن از طریق دیدن را بر فهمیدن از طریق انجام دادن ترجیح می داده است. پیش فرض فیلسوفان این است که ذهن در فاصله ای نسبت به چیزها می ایستد و به آن ها نگاه می کند. وقتی دکارت گفت «می اندیشم پس هستم» در واقع داشت شکافی بنیادین بین خود اندیشنده و جسم مادی ایجاد می کرد. به رغم جدید بودن رسانه های دیجیتال، اندیشه غربی از مدت ها پیش از ظهور آن ها این فرض را در خود داشته که ذهن و نه بدن، جایگاه اندیشیدن و یادگیری است. اندیشه انسان از دل تجربه زیسته او سر بر می آورد. آن چه ما می توانیم با بدن های مان انجام دهیم، عمیقاً به آن چه فیلسوفان بدان می اندیشند و دانشمندان کشف می کنند، شکل می دهد. ذهن خارج از زمان و مکان نیست. بدن است که می اندیشد، حس می کند، میل می کند، درد می کشد، تاریخچه ای برای خودش دارد و رو به آینده می نگرد. بدن ما چیزهایی را می داند که ما هرگز نمی توانیم به طور کامل آن ها را در قالب کلمات بیان کنیم. البته ممکن است کسی بگوید این مسئله فقط درباره کارهای بدنی صادق است و درباره کارهای فکری صدق نمی کند. هر چیزی که یاد می گیریم، بدان می اندیشیم یا آن را می شناسیم از بدن ما ناشی می شود. با گام زدن در یک مرغزار، پیمودن حاشیۀ یک رود و راندن قایقی در یک دریاچه است که می توانیم در علم جغرافیا حرفی برای گفتن داشته باشیم.
    کودکان می خواهند در جهان حرکت کنند
طرفداران یادگیری شخصی به مزایای پشت رایانه نشستن بچه ها در بخش عمده ای از زمان مدرسه شان اشاره می کنند؛ از جمله این که دانش آموزان با سرعت متناسب با خودشان به سمت اهداف آموزشی حرکت می کنند ولی از منظر پدیدارشناختی، روشن نیست که چرا دانش آموزان باید بخواهند که مدت زیادی را در این وضعیت باشند درحالی که این کار با زندگی عادی آن ها بسیار فاصله دارد. آموزگاران و والدین باید از مشوق هایی استفاده کنند، تهدید کنند و حتی از دارو استفاده کنند تا کودکان مدت طولانی حاضر بشوند پشت رایانه بنشینند. این درحالی است که خودشان می خواهند بدوند، بازی کنند، نقاشی بکشند، غذا بخورند، مسابقه بدهند و بخندند. شفاف بگویم، طرفداران یادگیری مبتنی بر صفحه نمایش انگار گاهی یادشان می رود که کودکان می خواهند در جهان حرکت کنند، نه این که فقط آن را از دور تماشا کنند. کودکان در حال از دست دادن فرصت تجربه جهان با تمام غنای آن هستند. تمامیت یک مزرعه بسیار فراتر از آن چیزی است که پیکسل ها و اسپیکرها می توانند منتقل کنند. صفحات نمایش چشمۀ زندگانی بسیاری از تجربه های آموزشی را خشکانده اند، تجربه هایی که با گوشت و پوست خیلی بهتر به دست می آید. این خیزش به سمت یادگیری مبتنی بر صفحه نمایش تنها در صورتی ناگزیر خواهد شد که آدمیان برای متوقف ساختنش هیچ اقدامی نکنند. پس بیایید آن را متوقف کنیم.
    تفاوت ارتباط آنلاین و واقعی