به گزارش شفا آنلاین،دو نوع نگرش به خودکشی وجود دارد؛ زمانی که ما آن را به حوزه ی فردی و شخصیتی تقلیل دهیم در این حالت با تغییراتی در حوزه فردی می توان از بروز آن جلوگیری کرد و یا اینکه آن را به حوزه ی بزرگتر و جامعه نسبت دهیم که دراین جا تنها بازپروری در حوزه ی فردی نتیجه بخش نخواهد بود.
در ایران به طور متوسط سالانه 3216 نفر خودکشی می کنند که به طور تقریبی در هرسال از هر صد هزار نفر جمعیت 6نفر دست به خودکشی می زنند.. آمارهای منتشر شده خودکشی برشیوع خودکشی در مناطق غربی کشور دلالت دارد.بالاترین نرخ خودکشی مردان در همدان با 13.5 در هر صدهزارنفر،و زنان در استان های ایلام با 15.5 و کرمانشاه با 13.1 درهرصدهزارنفر می باشد که البته خودکشی زنان در این دومنطقه بیشتر براثر خودسوزی بوده است.
تلاش زنان برای خودکشی 3 تا 4 برابر مردان است ولی موفقیت مردان در خودکشی 4برابر بیشتر از زنان است.و این بدین خاطر است که خودکشی در زنان بیشتر از طریق مسمومیت است که این نوع خودکشی را طیف رفتار خودکشی دارای دامنه ای از اندیشه ورزی خودکشی،تهدید به خودکشی واقدام به خودکشی تا خودکشی کامل است.
اندیشه پردازی خودکشی با واکنش نامتعارف به استرس نظیر مصرف الکل و مواد مخدر،درگیری با والدین،فرار از منزل و بدبینی به آینده رابطه نزدیکی دارد.به عبارتی،اندیشه پردازی خودکشی خودیک عامل خطر برای خودکشی محسوب می شود
پس به طور کلی آنچه بیش از همه گرایش به خودکشی را در افراد تبیین می کند،عدم شادکامی و رضایتمندی از زندگی و به عبارتی از خود است .عدم رضایت از خود بازتاب شکافی است که فرد در ذهن(ویا ارزوهای خود) و وضعیت عینی خود در جامعه دارد.هرچه این شکاف بیشترباشد فرد بیشتر احساس نارضایتی از زندگی و پوچی و به تبع آن گرایش به خودکشی می کند.
اندیشه خودکشی بیشتر حالتی ذهنی درفرد است واحتمال اینکه اصلا دیگران متوجه آن نشوند نیز زیاد است اما تهدید به خودکشی و اقدام به آن بیشتر نمود عینی دارد برای ارعاب دیگران به خاطر تسلیم شدن اطرافیان نسبت به خواسته های فرد اقدام کننده.پس تهدید به خودکشی را می توان تقریبا به ارعاب دیگران تقلیل داد.
در مورد انواع خودکشی و اقدام به آن طبق اکثر تحقیقات انجام شده مشاجره با همسر و خانواده مهمترین عامل برای اقدام به خودکشی می باشد. طبق آمار وتحقیقات انجام شده خودکشی در ایران مبنی بر فقدان انسجام نیست. پس اینطور می توان نتیجه گرفت که افراد انسجام بالایی دارند ولی حوزه هایی که فرد در آن ها دارای همبستگی است، محدود است. مثلا فرد در خانواده و در ارتباط با دیگر اعضای خانواده اش احساس مسئولیت دارد ولی در سطح جامعه کم رنگ است و از آنجا که فرد در جامعه بیشتر احساس نابرابری و نادیده گرفته شدن را در یافت می کند تا مفید و کارا بودن،سطح همبستگی با اجتماع در فرد پایین است و در این حالت، فردی که در حوزه خانواده دچار مشکلات با همسر و فرزند است به دلیل محدود کردن خود به خانواده،زمانی که با مشکل در این حوزه مواجه می شود احساس شکست در تمام زندگی خود می کند. یکی دیگر از عوامل خودکشی تابوهای اجتماعی است که افراد با آن مواجه هستند.
فرد بین آنچه که در ذهن خود هست و آن چه که باید در اجتماع باشد تمایز وشکافی آشکاری می بیند.جامعه پذیرای خود واقعی افراد نیست وبدیهی است که قصد از این تحلیل نه طرفداری از رفتارهای کجروانه ویا حتی بزهکارانه نیست، بلکه منظور این است که ساختار جامعه به جای توان بازپروری و بازگشت افراد،آن ها را به پنهان کاری و زندگی با خود نمودی موجه تشویق می کند.
پس به طورکلی راه حل های ممکن: افزایش نقش فرد در اجتماع(که به طور کلی نگاه آرمانی ای است)، تعویض نگاه فرد و جامعه نسبت به نمود خود واقعی فرد( که رسانه در این زمینه مهمترین نقش را ایفا میکند) وهمچنین تعویض نگاه فرد نسبت به خود در جامعه و افزایش دید جمعی در فرد، می تواند کارساز باشد.همانطور که گفته شد بیشترین عامل خودکشی گزارش شده مشکلات با همسر است در این رابطه افزایش آگاهی فرد نسبت به ازدواج ،و افزایش آگاهی برای اصلاح فرد متاهل در هنگام بروز مشکل، می تواند توان فرد را در مواجه با مشکل افزایش دهد و از بروز افعال ناخواسته و هیجانی جلوگیری کند
