جای خالی پزشکان در طب‌ سنتی

به گزارش شفا آنلاین،اگرچه تقسیم‌بندی و تخصصی کردن اندام‌های بدن منجر به پیشرفت‌های چشمگیر در آن بخش‌ها شده است اما با این حال جزئی کردن اندام‌های انسان آسیب‌های خاص خود را به همراه داشته است. افراد برای ریشه‌یابی علت بیماری مجبورند یا خود به مراقبت از خود بپردازند و در برخی موارد با آزمون و خطا خوددرمانی کنند یا به چندین پزشک و متخصص مراجعه کنند. در نتیجه چنین نگرشی، درمان به فرایندی طولانی مدت و گران تبدیل شده است.

به‌دلیل طولانی بودن سابقه زیستن در فلات ایران، طب سنتی نیز از قدمت بالایی برخوردار است. این تاریخ و تجربه چند هزار ساله در کتب متعددی از دانشمندان ایرانی جمع‌آوری شده است اما طی سال‌های گذشته و با روی کار آمدن طب مدرن، باعث کمرنگ شدن طب سنتی شده است. به‌طوری که طب مدرن که حال یال و کوپال پروپیمان‌تری دارد - با دیده بی‌اعتنایی و بی‌اعتمادی به طب سنتی نگاه می‌کند.

در 4-3 سال اخیر تمایل وزارت بهداشت در بازبینی طب سنتی به‌گونه‌ای بوده که دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی بیشتری برای توسعه آن شکل گرفته است. راه‌اندازی دانشکده‌های طب سنتی در دل دانشگاه‌های علوم پزشکی خود موید چشم‌انداز روشن در این زمینه است اما به‌نظر می‌رسد تا پزشکان همراهی نکنند این راه طولانی و سخت‌تر خواهد بود.

الگوی فعلی استفاده از طب سنتی در ایران بدین گونه است که فرد بیمار اگر علاقه و اعتقادی به روش‌های طب سنتی داشته باشد، به متخصصان آن مراجعه می‌کند در غیراین صورت کمتر پزشکی است که از گیاهان دارویی و داروهای گیاهی برای درمان بیماری تجویز کند. درست در فضای خالی بی‌اعتمادی پزشکان مدرن به طب سنتی است که افراد سودجو پدید می‌آیند. آنها با راه انداختن عطاری‌های بدون مجوز و ضابطه، سود‌های کلان برای خود و ضرر‌های بعضا غیرقابل جبران برای شهروندان ایجاد می‌کنند.

خیلی از کشورها که سابقه‌ای به اندازه ایران در استفاده از روش‌های سنتی ندارند، از همان اندک تحقیقاتی که در آن به نتیجه متقن رسیده‌اند استفاده می‌کنند. آمریکا، پاکستان و هند ازجمله کشورهایی هستند که از سال 1993طب سنتی را وارد نظام سلامت کردند. ترویج و استفاده از طب سنتی جزو منویات اصلی سران کشور است که نگاهی کل‌نگر به مقوله انسان و سلامت در کشور دارند. به‌طوری که بازشناسی، تبیین، ترویج، توسعه و نهادینه کردن طب سنتی ایران یکی از بندهای سیاست‌های ابلاغی اخیر در بخش سلامت است. به‌نظر می‌رسد برای رسیدن به چنین چشم‌اندازی همکاری همه بخش‌ها به‌خصوص جامعه پزشکی ضروری باشد.