پاي درد دل كاميون داران

اين افراد مي گويند در 40 سال گذشته ((فراموش شده)) بوده اند و هيچ شخصيت حقيقي يا حقوقي حداقل خواسته هاي صنفي آنان را پيگيري و دنبال نکرده است. خواسته هايي جزيي و حداقل دارند که اجراي آنها هزينه اي براي مسئولين اجرايي اين حوزه ندارد.
مهمترين خواسته هاي صنف ما عبارتند از:
1. به رسميت شناختن ((شغل سخت و زيان آور)) آنان براي بازنشستگي است که نوع کار و خطرات جاني و رواني حرکت شبانه روزي در جاده هاي ناامن کشور و حوادثي که هر روز شاهد ان هستين اين خواسته را منطقي و معقول مي کند. 2. هزينه بالاي تردد در جاده هاي کشور و پرداخت عوارض بزرگراه‌ها که از يکي از بنادر جنوب کشور تا اين شهرستان در خراسان شمالي به دوميليون و پانصد هزار ريال بالغ مي شود. 3. پرداخت کرايه حمل بار بر اساس تن نه بر اساس ارزش بار. 4. تعديل و ضابطه مند نمودن حق کميسيون بنگاه‌هاي باربري که سليقه اي و رابطه اي است. 5. حذف دوربين کنترل کابين رانندگان که به نوعي حريم خصوص آنان تلقي مي شود.
اميد است مسئولين دو وزارتخانه محترم راه و شهرسازي و تعاون کار و رفاه اجتماعي با شنيدن صداي اين صنف زحمتکش و تهيه برنامه اي براي حل تدريجي و
زمان بندي شده مشکلات آنان، صدها هزار راننده و ميليون ها نفر خانواده وابسته به آنان را از شرايط فعلي که نوعي نارضايتي و سرماخوردگي است خارج کنند. رسالت