ملاک قابل توجه در کودکانی که دچار لالی انتخابی می‌شوند، آن است که آنها هیچ مشکلی در زبان، بیان و مکالمه ندارند و فقط در مکالمه‌ها به صورت انتخابی عمل می‌کنند، بنابراین یکی از اولین کارهایی که عموما روان‌درمانگران لالی انتخابی انجام می‌دهند این است که از سلامت زبان و گفتار آنها اطمینان حاصل کرده و بعد شروع به درمان روانشناختی می‌کنند.
شفا آنلاین>اجتماعی>لالی انتخابی یا خاموشی انتخابی (Selective Mutism)، اختلالی‌ست که در آن کودک ناتوانی مداوم در صحبت کردن در موقعیت‌های خاص اجتماعی دارد، موقعیت‌هایی که در آنها انتظار سخن گفتن وجود دارد، موقعیت‌هایی مثل مدرسه یا در بین هم‌بازی‌ها، در حالی که در سایر موقعیت‌ها از نظر تکلم، بیان و گویش مشکلی وجود ندارد.
به گزارش شفا آنلاین: ملاک قابل توجه در کودکانی که دچار لالی انتخابی می‌شوند، آن است که آنها هیچ مشکلی در زبان، بیان و مکالمه ندارند و فقط در مکالمه‌ها به صورت انتخابی عمل می‌کنند، بنابراین یکی از اولین کارهایی که عموما روان‌درمانگران لالی انتخابی انجام می‌دهند این است که از سلامت زبان و گفتار آنها اطمینان حاصل کرده و بعد شروع به درمان روانشناختی می‌کنند.
لالی انتخابی اختلال بسیار نادری است و در دختران شایع‌تر از پسران است، و عموماً مورد غفلت واقع می‌شود و تا زمان مدرسه مورد توجه و رسیدگی بالینی قرار نمی‌گیرد. اضطراب ملاک شایعی در این کودکان است، و ارتباط کودک با یکی از والدین خاصه مادر در بیشتر مواقع با گره‌های روانشناختی همراه است. همچنین امکان اینکه این اختلال به عنوان هراس اجتماعی (اضطراب اجتماعی) مورد درمان قرار گیرد، بسیار است. به واقع هراس اجتماعی یکی از اختلال‌های همراه لالی انتخابی است. این اختلال موجب می‌شود که کودک در روابط اجتماعی‌اش، در مدرسه و بین دوستان به مشکل خورده و حتی گاهی کودک مورد طرد قرار گیرد.
براساس این گزارش، درمان کودکان مبتلا به لالی انتخابی چند بُعدی است و در آن، خانواده، مدرسه، و انواع تکنیک‌های درمانی به کار برده می‌شود، از جمله تکنیک‌های سایکودراما، ارتباط درمانی، رفتار درمانی و بازی درمانی.
درمان کودکان دچار «لالی انتخابی» دشوار و «طولانی مدت» است و نیاز به حوصله درمانگر و والدین دارد. برای اینکه گوشه‌ای از این دشواری را به تصویر بکشم، تصور کنید در حال درمان کودکی هستید که پس از شش ماه ویزیت هفتگی، تازه اولین کلمه را در اتاق درمان می‌گوید این یعنی اولین قدم درمانی برداشته شده است و همین تک کلمه، در این مدت، نوعی موفقیت درمانی محسوب می‌شود.
بزرگترین اشتباه در درمان این کودکان، آن است که به‌طور مستقیم به تکلم کودک پرداخته شود، بسیاری از خانواده‌ها، معلمان و افراد نزدیک به این کودکان، از روی ناآگاهی، با اصرارهای مکرر برای حرف زدن و بالا بردن اضطراب آنها، روند بهبودی این کودکان را کُند می‌کنند. بنابراین همواره به خانواده و معلمان توصیه می‌شود که در خانه و کلاس از برجسته کردن «مکالمه» کودک، واقعا اجتناب کنند.طبنا
نظرشما
آخرین اخبار