بیماری دیسمورفوفوبیا، اشتغال ذهنی فرد نسبت به نقص تخیلی در ظاهر و چهره خود است.
شفا آنلاین>اجتماعی>بیماری دیسمورفوفوبیا یا خودزشت پنداری اختلالی است که فرد باور دارد ظاهر یا یکی از اجزای بدنش زشت یا دارای نقص است و این احساس انقدر در وی شدید است که زندگی طبیعی وی را تحت تاثیر قرار داده و از ورود به جامعه اجتناب می‌کند.
به گزارش شفا آنلاین:آذردخت داوری درباره بیماری خودزشت پنداری <Self-mediated illness>گفت: بیماری دیسمورفوفوبیا، اشتغال ذهنی فرد نسبت به نقص تخیلی در ظاهر و چهره خود است.
وی با بیان اینکه عیوبی که شخص به آن توجه می‌کند در عالم واقعی وجود ندارند، ادامه داد: ولی این افراد فکر می‌کنند که ظاهر یا یکی از اجزای بدنشان زشت یا دارای نقص است به نحوی که توجه دیگران را جلب می‌کند.
این روانشناس بالینی با تاکید براینکه اشتغال ذهنی این افراد نسبت به ناقص یا زشت بودن خود، باعث ناراحتی زیاد و تخریب حوزه‌های عملکردی‌شان می‌شود، اظها رکرد: اثرات بیماری در زندگی این بیماران به قدری زیاد است که از اشتغال و مشارکت اجتماعی پرهیز می‌کنند.
وی خاطرنشان کرد: مطالعات نشان داده که یک سوم این بیماران به این دلیل که نگران هستند به‌خاطر نواقص خیالی خود مورد تمسخر دیگران قرار گیرند خانه‌نشین می‌شوند.
داوری افزود: از آنجایی که این بیماران خود را ناقص می‌دانند، اعتماد به نفس پایینی داشته و به همین دلیل معمولا رابطه عاطفی این افراد ناموفق است تا آنجا که بسیاری از آنان وارد هیچ‌گونه رابطه عاطفی نشده و مجرد باقی می‌مانند.
این روانشناس با اشاره به اینکه مطالعات نشان داده است که بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به خود زشت‌پنداری دوره‌ای از افسردگی اساسی را تجربه کرده‌اند، اضافه کرد: حدود ۷۰ درصد از این بیماران اختلالات اضطرابی را تجربه کرده و ۳۰ درصد نیز به نوعی سایکوتیک بوده و اختلالات روان‌پریشانه داشته‌اند.
وی عنوان کرد: این افراد رفتارهای وسواس‌گونه نسبت به وارسی خود در آینه دارند و گاهی نیز از ایستادن در مقابل آینده اجتناب می‌کنند،همچنین معمولا این بیماران آرایش‌های افراطی داشته و ظاهر خود را با دیگران مقایسه می‌کنند، آنها باوری شدید نسبت به توجه دیگران نسبت به عیب ابداعی‌شان داشته و سعی می‌کنند با آرایش کردن یا پوشیدن لباس‌هایی که فکر می‌کنند نقص‌شان را می‌پوشانند احساس آرامش کنند.
داوری با بیان اینکه این افراد اگر ناهنجاری مشخصی داشته باشند نگرانی‌شان بسیار افراطی و عذاب‌آور است، تصریح کرد: شایع‌ترین نگرانی این بیماران نگرانی نسبت به عیوب صورت خصوصا اجزای خاصی مثل بینی است، همچنین مردانی که مبتلا به این اختلال هستند تمایل به بزرگ شدن هیکل و به دست آوردن عضلات بزرگ دارند و به هیمن دلیل نیز زندگی معمولی این مردان، شغل و سلامتی آنها دچار اختلال می‌شود.
این روانشناس بالینی با تاکید براینکه دارو درمانی به میزان ۵۰ درصد در کاهش علائم این اختلال موثر است، افزود: از آنجایی‌که این بیماران معمولا بیماریشان همراه با اختلالات اضطرابی و افسردگی است روان‌درمانی می‌تواند به بهبود این اختلالات کمک کرده و در نهایت به بهبود بیماری اصلی منجر شود.
وی با اشاره به اینکه مطالعات نشان می‌دهد که ۷ تا ۸ درصد مراجعه‌کنندگان برای انجام اعمال زیبایی واجد شرایط تشخیص این بیماری هستند، تصریح کرد: وقتی این بیماران برای جراحی زیبایی رفع نقص ابداعی‌شان به متخصص مراجعه می‌کنند، بدون استثنا ناموفق هستند زیرا پس از مدتی دوباره احساس زشتی می‌کنند.
به گفته داوری، زنان بیش از مردان گرفتار این بیماری می‌شوند و شایع‌ترین سن شروع این بیمای نیز از ۱۵ تا ۳۰ سالگی است،یعنی این بیماری در بزرگسالی بروز و ظهور می‌یابد.طبنا
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار