۹۹ درصد زنان در پژوهش آماری مورد آزار و اذیت خیابانی قرار گرفته‌اند

شفا آنلاین>اجتماعی>براساس پژوهشی دانشجویی که در دانشگاه تهران انجام شده است، 99 درصد زنان پاسخ دهنده تجربه آزار خیابانی <Street harassment>داشتند و نگاه های آزاردهنده با 85 درصد، در صدر آزارها قرار داشت.

به گزارش شفا آنلاین: این پژوهش را فائزه مسعودیان، عضو انجمن مطالعات زنان آفاق و دانشجوی رشته صنایع دانشگاه تهران انجام داده است که مدتی پیش منتشر شد. او درباره این تحقیق خود گفت: زمانی که از یک مساله اجتماعی صحبت می شود، عادت داریم از کلیدواژه‌هایی مانند اسفبار استفاده کنیم که پایه آماری ندارند. ما به عنوان دانشجویان مهندسی علاقه مند بودیم که این مساله را واقعی‌تر و بر مبنای آمار و اطلاعات موجود در جامعه بررسی کنیم؛ از معضل آزار خیابانی تصویری واقعی داشته باشیم؛ نحوه کنش و مدل‌های رفتاری دختران و زنان جامعه را ببینیم و جایگاه ایران را در مقایسه با سایر کشورهای درگیر با مساله آزار خیابانی بررسی کنیم. مسعودیان ادامه داد: نظرسنجی را طی 10 روز به صورت آنلاین برگزار کردیم که 860 نفر تمامی سوالات را پاسخ دادند. اشکال آزار خیابانی، واکنش افراد، احساس آ ن ها، تکرار وقوع و مکان های بروز آزار، مواردی بود که مورد پرسش قرار گرفت. 820 زن (95 درصد جامعه آماری) و 40 مرد (4.6 درصد جامعه آماری) پرسشنامه را پر کرده بودند. افراد 15 تا 20 سال، 32 درصد پاسخگویان؛ 21تا 25 سال، 25 درصد پاسخگویان؛ 26 تا 30 سال، 16 درصد پاسخگویان؛ 31 تا 36 سال، 10 درصد پاسخگویان و 36تا 50 سال، هفت درصد پاسخگویان بودند. افراد دارای مدرک دیپلم، 20 درصد پاسخگویان؛ افراد دارای مدرک فوق دیپلم، دو درصد پاسخگویان؛ افراد دارای مدرک کارشناسی، 38 درصد پاسخگویان؛ افراد دارای مدرک کارشناسی ارشد، 21 درصد پاسخگویان؛ افراد دارای مدرک دکتری و دانشجویان پزشکی، 11 درصد پاسخگویان را تشکیل می دادند».

زنان موردآزارشده از همه قشری بودند

تعداد زیادی از پاسخ دهندگان دانشجوی شاغل و افراد بازنشسته و همچنین پژوهشگر، مددکار اجتماعی، روان‌شناس و مشاور، از دیگر پاسخ دهندگان بودند. محل اقامت 71 درصد پاسخگویان شهر تهران؛ 23 درصد پاسخگویان مراکز استان‌ها و 6 درصد سایر شهرها بود. اشکال مختلف آزار خیابانی شامل نگاه‌های آزاردهنده، سوت زدن، استفاده از کلمات جنسی، لمس جنسی، تعقیب، حرکات مبتذل، مسدود کردن مسیر عبور، عورت نمایی و حمله به افراد، هرکدام دارای درصدهای مختلفی بود که نگاه کردن با 85 درصد، در صدر و صدادرآوردن با چهار درصد، کمترین آمار را برای اشکال مختلف آزار خیابانی داشتند.

دو درصد پاسخ دهندگان تجربه آزار خیابانی نداشتند

از بین پاسخ دهندگان تنها دو درصد که شامل 15 نفر می‌شد، اعلام کردند که تجربه‌ای ندارند که هشت نفر از این 15 نفر پسر بودند. به عبارت دیگر در میان جامعه آماری ما ،20 درصد مردان و 99 درصد زنان پاسخ دهنده در طول زندگی شان تجربه آزار خیابانی را احساس کرده اند.

افراد آزاررسان بيشتر در بازه سنی 18 تا 39 قرار دارند

جنسیت مزاحمان خیابانی نیز مورد سوال قرار گرفته بود. 91 درصد اعلام کردند که مردان، مورد آزار قرار می دهند.يك درصد اعلام کرده بودند که عموما مردان و گاهی زنان و یک درصد اعلام کرده بودند که زنان آن ها را مورد آزار خیابانی قرار می دهند. در بازه سنی 18 تا 39 سال، بیشترین میزان فرد آزاردهنده را داریم که 60 درصد از مخاطبان، این طیف سنی را اعلام کردند. مکان های آزار خیابانی نکته ای است که برای ما جالب بود. خیابان با 91 درصد در صدر قرار داشت. پس از آن در مورد وسایل حمل و نقل عمومی و ایستگاه ها پرسشی را مطرح کردیم که آمار ایستگاه ها کمتر است زیرا در این فضا افرادی را داریم که مسئولیت نگهبانی و حفظ امنیت محیط را برعهده دارند و به همین دلیل میزان آزار بسیار کاهش یافته است؛ چراکه فرد آزاررسان در محیط بسته ای قرار دارد و احساس می کند امکان پیگیری وجود دارد.

84 درصد افراد پس از مورد آزار قرار گرفتن، به‌طور سریع محل را ترک می کنند

این دانشجوی دانشگاه تهران به واکنش های پس از بروز آزار خیابانی اشاره و بیان کرد: به عنوان یک زن همواره با این سوال مواجهیم که آیا باید واکنشی داشته باشیم، سکوت کنیم یا عبور کنیم. 666 نفر (حدود 84 درصد) پاسخ‌دهندگان گفتند که بر سرعت خود می‌افزاییم و محل را ترک می‌کنیم. 599 نفر گفته اند که به روی خودمان نمی آوریم. 151 نفر گفته اند که واکنش فیزیکی خواهیم داشت و واکنش با زبان بدن، گزارش به پلیس و درخواست کمک از ناظران در مراتب بعدی قرار گرفته است.

37 درصد ناظران توجهی نمی کنند

از افراد پرسیدیم که اگر ناظر واقعه بودید، چه می‌کردیدكه به طور فزاینده ای با تماس با پلیس مواجه شدیم. زمانی که فرد در حادثه درگیر نیست، به‌راحتی به نهادی که امنیت را برقرار کند، رجوع می کند اما زمانی که خود درگیر است، به واسطه سردرگمی و خشمی که در او وجود دارد، به نهاد معتبری مراجعه نمی کند. 37 درصد پاسخ دهندگان در پاسخ به واکنش در برابر آزار خیابانی به دیگری، گفته اند که توجهی نمی کنند. 24 درصد به قربانی و 16 درصد به آزاردهنده نزدیک می‌شوند. نکته جالب این بود که 37 درصد گفته اند توجهی نمی‌کنیم. این را در مقابل سوال بعدی قرار دادیم که از آن ها پرسیدیم آیا تاکنون کمکی از ناظران گرفته بودید؟ پاسخ 76 درصد از افراد، منفی بود. از بین این 76 درصد، 45 درصد نیاز داشتند تا ناظری به آن ها کمک کند اما می‌بینیم 37 درصد توجهی نمی کردند.

6 درصد ناظرانی که کمک کرده بودند، راننده تاکسی بودند

6 درصد ناظرانی که کمک کرده بودند، راننده تاکسی بودند و فرد آزاردهنده را از خودرو پیاده یا با او برخورد فیزیکی کرده بودند. دو درصد، آشنایان بودند که این دو درصد نکته مهمی است. نزدیکانی که بابت آزار خیابانی وارد نزاع می شوند، می‌توانند خشونت های عمیقی را به وجود آورند. 16 درصد با افراد عادی مواجه شده بودند که مداخله و سعی کرده بودند برای فرد آزاردیده فضای امنی ایجاد کنند. در سوال دیگری مطرح کرده بودیم که آیا شما می توانید کنترلی روی کاهش آزارهای خیابانی داشته باشید؟ پاسخ 62 درصد منفی بود و گفته بودند که نمی توانیم هیچ کنترلی داشته باشیم. 21 درصد گفته بودند تا حدودی می توانیم و 16 درصد گفته بودند بله می توان کنترل داشت.

راهکارهاي ارائه‌شده توسط پاسخ‌دهندگان برای پیشگیری از آزار

احساس‌ها از شادی تا عصبانیت، سردرگمی، ترس، انزجار، مورد اهانت قرار گرفتن، فریب‌خوردگی، احساس گناه؛ همه مورد سوال قرار گرفته بود که بیشترین پاسخ، عصبانیت و انزجار بود. به عبارتی با خشمی مواجه هستیم که فرد واکنش فیزیکی یا کلامی از خود نشان نمی‌دهد و این خشم در تعداد بسیاری از افراد خورده شده بود كه شخصیتی خشن از او به جای می‌گذارد. همچنین افراد برای کنترل و کاهش آزار خیابانی مطرح کرده بودند که از تنها بیرون رفتن خودداری می‌کنیم؛ سعی می‌کنیم مسیر رفت‌وآمد خود را تغییر دهیم؛ از بیرون رفتن از منزل در ساعاتی خاص خودداری می‌کنیم؛ تردد در مناطق خاصی از شهر را تا جای امکان کاهش می‌دهیم. بیشترین پاسخ‌ها مربوط به دو گزینه بود؛ خودداری از برقراری ارتباط چشمی به این معنا زمانی که تو را نمی‌بینم ،پس در فضای امنی قرار دارم و پس از آن پوشیدن لباس‌هایی که کمتر جلب توجه کند، برای فردی که به‌طور دائم در شهر در تردد است، به عنوان راهکار مطرح شده بود.

اهمیت آزار خیابانی میان پاسخ دهندگان

710 نفر با درجه اهمیت پنج و بالا، 125 نفر با درجه اهمیت چهار ، 26 نفر با درجه اهمیت سه، 6 نفر با درجه اهمیت دو و سه نفر با درجه اهمیت يك پاسخ دادند. در نهایت می‌توان گفت که 99 درصد زنان تجربه آزار خیابانی را دارند و به‌طور میانگین هر زن بین 15 تا 35 سال، هر پنج روز یک‌بار امکان تجربه آزار خیابانی را دارد. 69 درصد تجربه خشم و انزجار را داردن و 46 درصد تمایل داشتند که ناظران مداخله کنند. در مجموع فقدان نهادی احساس می‌شود که به مردم برای رفع نیازشان در زمینه امنیت در فضاهای عمومی کمک کند. مساله دیگر مواجهه با واکنش‌های انفعالی است؛ زنان در چنین موقعیت‌هایی سعی می‌کنند فضا را سریع‌تر ترک کنند. در عین حال با خشمی مواجه هستیم.مجموعه این مسائل باعث می‌شود که یک زن فرآیندهای اجتماعی خود را محدود کند. یعنی همین‌طور که منطقه‌ها، مکان و زمان را کوچک‌تر می‌کند، حضور و فعالایت‌ها نیز کمتر می‌شود. تصور کنید پرستار یا پزشکی که باید در جامعه و در زمان خاص و مکان‌های تاریک و خلوتی رفت‌وآمد کند و دچار مشکل و ناامنی می‌شود. در نهایت فعالیت‌های اجتماعی خود را کاهش می‌دهد که به‌طور کلان‌تر به نهاد جامعه بزرگ‌تر ضربه می‌زند.قانون