تاثیر نقش مادر در درمان کودکان مبتلا به اوتیسم

به گزارش شفا آنلاین،مهدیه قربانی، دانشجوی روانشناسی(Psychology) بالینی کودک و نوجوان دانشگاه شهید بهشتی و مجری پروژه « تاثیر حساسیت مادران و مشارکت آنها در درمان و نشانه های اوتیسم » اظهار داشت: با توجه به اینکه در سالهای اخیر مطالعات و مداخلات درمانی در اوتیسم به سمت خانواده و والد محوری می رود از این رو در صدد آمدیم تا بسته هایی را طراحی کنیم که در درمان این کودکان تاثیر گذار باشد.

وی با بیان اینکه در این بسته، حساسیت های مادران نسبت به نشانه ها و نیازهای کودکان اوتیستیک افزایش می یابد، خاطر نشان کرد: معمولا مادران کودکان مبتلا به طیف اوتیسم(Autism) ویژگی هایی مانند استرس و عدم ارتباط با کودک دارند ولی بهبود این شرایط می تواند در درمان کودکان مبتلا به طیف اوتیستیک تاثیر گذار باشد.

قربانی عنوان کرد: با این بسته مداخلاتی که طراحی کردیم حساسیت مادر نسبت به ویژگی هایی که کودک اوتیستیک دارد افزایش می یابد و در نتیجه  با بهتر شدن کیفیت رابطه مادر و کودک،  روند درمانی کودک افزایش می یابد.

وی با تاکید بر اینکه بسته ای که طراحی کردیم به گونه ای است که  کودکان اوتیستیک دائما در تعامل باشند و حتی یک لحظه هم برای خودشان نباشند، بیان داشت: بدین واسطه مادر دائما با کودک در تعامل قرار می گیرد و همین باعث می شود روند درمانی کودک مبتلا به طیف اوتیستیک راحت تر پیش برود.

وی با تاکید بر اینکه اوتیسم در کودکان در حال افزایش است، اظهار داشت: از این رو باید به عواملی که  منجر به درمان این کودکان می شود بیشتر توجه کرد.

 قربانی ادامه داد: با این بسته ای که طراحی شده می توان به مادر کمک کرد که معنای رفتارهای کودک را به درستی تفسیر کند و نیاز و خواسته کودک اوتیسمی را متوجه شود؛ همین موضوع باعث می شود رابطه مادر و کودک بهبود و اطلاعات مادر از خواسته های کودک نیز افزایش یابد.

وی با تاکید بر اینکه نقش مادران در خانواده های ایرانی مهم است، افزود: به همین دلیل در این بسته نقش مادر و حساسیت های وی مد نظر قرار گرفته تا در نهایت در درمان کودک اوتیسمی موثر واقع شود.

وی با بیان اینکه در این پروژه منظور از حساسیت مادر، متوجه شدن حساسیت های کودک مبتلا به طیف اوتیسم است، خاطر نشان کرد: حساسیت مادر از طریق این بسته افزایش می یابد که قطعا در درمان کودک موثر واقع می شود.

محقق این پروژه عنوان کرد: کودکان این چنینی می توانند با این بسته دید کلی نسبت  به دنیا پیدا می کنند که جهان و رابطه در آن می تواند جای امنی برای زندگی باشد و دیگران و دنیا در  ذهن کودک معانی مثبت پیدا می کند؛ با توجه به اهمیت رابطه، فرصت‌های یادگیری برای کودک فراهم می شود و می‌تواند فاصله خود را با گروه‌ همسالانش کم کند.

به گزارش مهر، اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته‌است.

این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود.

در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.