به گزارش شفا آنلاین، دکتر سعید صادقیه اهری، نوشت: باز هم تصادف اتوبوس دختران فرزانه هرمزگانی عازم اردوگاه شهید دستغیب، درد کهنه فقدان زیر ساخت ریلی و ایمن برای حمل و نقل را برای ما تازه کرد. متاسفانه امروزه کشته و زخمی شدن دانش آموزان و دانشجویان راهی اردو، دیگر جزئی از خبرهای هر از چند گاه ما شده است. تدبیر حاکم و جاری در این موارد هم حضور در خور توجه وزیر و وکیل در محل حادثه برای اعلام حضور و مخابره چندین عکس و گزارش خبری است. همه از وزیر گرفته تا استاندار و...، در صحنه حاضر و همدری پدارانه ابراز می دارند، گویی این شیوه برای تسکین آلام عمومی و تدبیر امور، لازم و کافی است.
انتظار عمومی در مورد حوادث این چنینی در کنار همدلی از طرف مسئولین، کسب تجربه و تدبیر امور برای کاهش این موارد است. به نوعی باید شرایطی را فراهم کرد که حمل و نقل مسافری از حمل و نقل سواری و اتوبوسی که به عوامل بسیار انسانی و خودرویی و محیطی مانند ایمنی ماشبن و سلامت و مهارت راننده و جاده ایمن و...، وابسته و در عمل غیر ایمن است به حمل و نقل ایمن ریلی شیفت پیدا کند. وزیر محترم راه و مسئولین استانی برای نشان دادن تعهد کاری خود در کنار حضور سر صحنه مرگ و معلولیت شهروندان، برنامه ها و اعتبارات استانی اختصاص داده شده برای ایجاد خط آهن ایمن به مردم استان را هم ارائه دهند. اساسا به نظر می رسد هنوز تفکر حاکم در کشور به گسترش حمل و نقل ایمن ریلی باور قلبی پیدا نکرده است. به عنوان مثال برای من که شهروند استان اردبیل هستم، همان شهری که سالانه میلیون ها مسافر و توریست را در خود می پذیرد، راکدترین پروژه استانی خط آهن در حال احداث اردبیل - میانه است که سال ها است در بین مسئولین دست به دست می شود و اساسا خبری از پروژه خط آهن اردبیل - تبریز به عنوان دو مرکز استان نیست.
مسئولین باید برنامه های اجرایی برای کاهش مرگ های جاده ای داشته باشند، در کشورهای دیگر بر روی تک تک مرگ ها و معلولیت(disability) ها کار علمی کرده و برای کاهش آن برنامه ریزی می کنند. به عنوان مثال شرح خاطره ای از کشور سوئد که یکی از کمترین مرگ های جاده ای را دارد خالی از فایده نیست. در آن سفر کوتاه وقتی راننده تاکسی شخصا کمربند ایمنی کودکان ما را در صندلی عقب ماشین چک و بعد از اطمینان و تاکید بر استفاده درست از آن حرکت کرد، متوجه شدم که کاهش مرگ های جاده ای به صورت اتفاقی و بدون برنامه ممکن نیست. حال با چه تدابیری آنها توانسته اند مشارکت رانندگان تاکسی برای کاهش مرگ و میر شهروندان را جلب و چه سهمی را برای آنان در این کار عظیم قائل شده اند، قصه دیگری است که در حوصله این نوشتار نیست. حال ببینیم ما برای حفظ جان کودکان مان در جاده های شهری و روستایی و خیابان های شهر چه برنامه هایی داریم.
چند روز دیگر مدارس کشور بازگشایی می شود و هزاران کودک و جوان را سرویس های مدارس بدون هیچگونه پروتکل ایمنی جابحا خواهند کرد. فی المثل هفت هشت دانش آموز در یک خودروی غیر ایمن مانند پراید و...، در خیابان ها و اتوبان هایی که خطرناک تر از جاده های اصلی هستند، جابجا خواهند شد. هنوز که هنوز است در بسیاری از اتوبوس ها و مینی بوس های سرویس مدارس و دانشگاه ها خبری از کمربند ایمنی نیست و این درحالی است که در بسیاری از کشورهای دنیا علاوه بر تضمین ایمنی سرویس مدارس و رعایت ظرفیت دقیق خودرو، در اطراف مدارس مناطق بدون ترافیک (no-traffic zone)را اعلام و از تردد هر گونه خودرو جلوگیری می کنند. لذا، به عنوان یک شهروند داغدار دختران هرمزگانی از وزیر جدید آموزش و پرورش تقاضا دارم تا شروع سال تحصیلی جدید تا اطلاع ثانوی برنامه های اردویی را به حال تعویق انداخته و دستورالعمل های ایمنی مناسبی را برای سرویس مدارس و سفرهای دانش آموزان در سفرهای داخل و بین شهری تهیه و به اطلاع عموم برساند تا با همراهی سایر شهروندان و والدین به صورت کشوری اعمال گردد.
