چرا برخی بی‌امان زیر تیغ جراحی زیبایی می‌روند؟

به گزارش:موهایش را هرماه به رنگی جدید درمی‌آورد. رنگ تتوی ابروانش باید با موهایش همخوانی داشته باشد. چانه‌‌اش را با شانه‌‌اش همتراز می‌کند و برای داشتن اندام ایده‌آل درکنار ورزش در باشگاه، هر از گاهی به پزشک مراجعه می‌کند.

اوایل در حد معقول به ظاهرش توجه داشت، اما بتدریج جنبه افراطی گرفت. حال 90 درصد زندگی‌‌اش را در توجه به ظاهر می‌بیند و موفقیت شغلی و عاطفی را در گرو زیبایی کمالگرایانه می‌پندارد. به راستی دلیل این گونه عملکرد او و امثال او چیست؟

اعتمادبه نفس ندارم!

فائزه همراه خانواده‌‌اش به جشن عروسی یکی از اقوام دعوت بود. همه خانواده به فکر تهیه لباس بودند، اما فائزه مشغول وقت گرفتن از مطب‌ها و سالن‌های زیبایی برای تزریق ژل گونه، بالاکشیدن پلک، پروتز لب، استفاده از دستگاه سولاریوم، تتوی بدن و چندکار دیگر بود. خانواده اعتراض داشتند چرا که هزینه این همه کار سر به آسمان می‌زد؛ ولی فائزه می‌گفت اگر من تمام این کارها را انجام ندهم اعتماد به‌ نفس کافی برای حضور در جشن را ندارم.

به گفته ساناز مهدوی‌تبار، مشاور، بسیاری از افرادی که به طور وسواس گونه به مقوله زیبایی می‌پردازند از نداشتن اعتماد به‌ نفس رنج می‌برند و از ظاهرگرایی به عنوان ابزار تایید دیگران استفاده می‌کنند.

مد زودگذر است و خیلی زود عامل تایید از بین می‌رود، به همین دلیل آنها باید به طور دائمی در فکر عوامل زیبایی بخش جدید باشند. این کار از بیخ و بن اشتباه است. فردی که خود را از اعتماد به نفس دور می‌بیند باید به کمک مشاور، نشست و برخاست با افراد مناسب و مطالعه کتب انگیزشی، شخصیت حقیقی خود را پیداکند و اعتمادبه نفس خود را بیابد. توجه وسواس گونه به اعمال زیبایی نتیجه عکس در بر خواهد داشت.

هرچه جمع بگوید!

در دهه‌های قبلی، پوست سرخ و سفید طرفدار داشت. افرادی که چنین پوستی داشتند به خود می‌بالیدند و دیگران تلاش می‌کردند به کمک کرم پودر، چهره خود را روشن کنند. حال سال‌هاست پوست تیره مد شده و هرسال یک درجه به تیرگی آن اضافه می‌شود. بسیاری خود را به دستگاه سولاریوم می‌سپارند و کرم‌های تیره می‌زنند تا ظاهری مطابق مد پیداکنند.

به گفته سرور بدیعیان، روانشناس، برای فردی که هنوز استقلال فکری خود را پیدا نکرده، قدرت جمع بسیار زیاد است. وقتی راجع به چیزی تبلیغات شود و طرح و مدل و عملکرد خاصی هرچند غیرجذاب مد شود، تمام افرادی که به استقلال فکری دست نیافته‌اند، مجذوب آن می‌شوند. جمع مانند رودخانه آنها را با خود می‌برد. رنگ، طرح و مدل خاصی مد می‌شود و بسیاری از آنها استقبال می‌کنند چون با پیروی از این کار تایید و مُدیست modest (کسی که مطابق مد لباس می پوشد) شناخته می‌شوند. راه حل رویارویی با این مساله،‌ شناخت هویت واقعی و یافتن استقلال فکری است.

هزینه عمل‌های جراحی زیبایی

مثل همه چیز، هزینه عمل‌های جراحی زیبایی در مناطق مختلف کشور و بسته به متخصص متفاوت است. اما آمارهای کلی چنین می‌گوید:

عمل بینی: بین 4 تا 16 میلیون تومان

پروتز لب: بین 1 تا 3 میلیون تومان

پروتز گونه: بین 3 تا 9 میلیون تومان

تتوی بدن: از 100 هزار تومان تا 10 میلیون تومان

زیبایی پلک: بین 2 تا 4میلیون تومان

اگر بحث یک عمل در میان باشد، مساله‌ای نیست. هرچند همان یک عمل، مراحل ترمیمی در پی دارد و مطمئنا هزینه به همان یک بار محدود نمی‌شود، اما وقتی فرد به طور وسواس گونه در پی انجام انواع اعمال زیبایی باشد و اصرار داشته باشد اعضای صورت، پوست، مو و اندامش را همراه با مد به شکلی جدید دربیاورد، هزینه امور زیبایی برای او به معضلی جدی تبدیل می‌شود و فرد از هر دو لحاظ مادی و معنوی به مشکل برمی‌خورد.

افسردگی بعد از عمل

بسیاری از افرادی که به فاصله کم به چند عمل زیبایی مختلف تن می‌سپارند خیلی زود به افسردگی پس از عمل دچار می‌شوند. آنها افق بسیار دلنشینی برای خود متصورند اما به گفته مهدوی‌تبار، مشاور خیلی وقت‌ها نتیجه آنی نیست که تصور می‌کردند و افسردگی به همراه دارد.

آنها پیش از تن سپردن به عمل جراحی یا دیگر امور زیبایی باید دقیقا شرایط را بسنجند تا متوجه شوند آیا مشکل در تغییر ظاهری است و اگر این عمل انجام شود دقیقا چه نتیجه‌ای حاصل خواهدشد. آنها باید در صورتی به عمل رضایت دهند که صد در صد از نتیجه کار آگاهی یافته باشند و اطمینان حاصل کنند که از آن رضایت خواهند داشت. در غیر این صورت افسردگی پس از عمل، یکی از احتمالات قوی است.

این تجمل‌گرایی بیمارگونه تا کجا می‌خواهد پیش برود؟

پیشتر، افرادی که در بند تجمل پرستی بودند اصرار داشتند خانه بزرگ، ماشین لوکس و لوازم گرانقیمت منزلشان را به رخ دیگران بکشند، اما مدتی است دایره ابزار تجملاتی به مراتب از این فراتر رفته و کارش به صورت و اندام افراد هم رسیده است.

این دیدگاه فرد تجمل‌گراست. مهم نیست عمل جراحی به واقع او را زیبا می‌کند یا نه، آن چه اهمیت دارد این که او با قدم گذاشتن در محافل مختلف به همه نشان می‌دهد چه رقم سنگینی را برای خود خرج کرده است.

به راستی این تجمل‌گرایی بیمارگونه تا کجا می‌خواهد پیش برود؟

تا جایی که هزینه‌ای به مراتب سنگین‌تر از پول، یعنی خدشه وارد کردن به سلامت جسم و روح درپی داشته باشد؟jamejamonline