آیا فضایی ها در راهند؟

 

 

اکنون سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) در آخرین تحقیقات خود به این نتیجه رسیده که در سیارات دیگر منظومه شمسی ما حیات وجود دارد. تمام شواهد لازم برای وجود زندگی در یکی از اقماری که در مدار زحل قرار دارد، یافت شده. این قمر با نام «انسلادوس» مواد شیمیایی دارد که در زمین نشانگر حیات است و این به معنی آن است که شاید موجودات زنده در زیر پوسته یخی این قمر وجود داشته باشند.

دانشمندان مدتی طولانی بر این باور بودند که انسلادوس از گزینه های اصلی حیات در منظومه شمسی یا جایی نزدیک آن است و دلیل عمده شان برای این ادعا، شباهت شکلی اش به زمین بود؛ با اقیانوسی که تمام سطح آن را پوشانده. اما تحقیقات جدید درباره این قمر اطلاعات تازه ای را در اختیار دانشمندان قرار داده که نشان می دهد منبع انرژی شیمیایی دارد که ادامه حیات را در آن ممکن می کند.

یافته های جدید از فضاپیمای کاسینی به دست آمده که آب برخاسته از سطح انسلادوس را گرفته و اطلاعات آن را برای مطالعات بیشتر به زمین ارسال کرده است. تحقیقات شواهدی از وجود هیدروژن مولکولی را در جهش بخار نشان داد. محققان ادعا می کنند تنها راه به دست آمدن هیدروژن مولکولی (H2)، واکنش های گرمایی (وابسته به عمل آب های گرم در پوسته زمین) بین صخره های داغ و آب زیر پوسته یخی قمر است.

روی زمین، همین فرآیند انرژی مورد نیاز برای تمام اکوسیستم زندگی اطراف شکاف های گرمایی را تامین می کند. این هیدروژن منبع غذایی خوبی است و برخی از اقوام اولیه از آن به عنوان سوخت استفاده می کردند. گونه حیاتی که ممکن است در انسلادوس زندگی کند. احتمالا این هیدروژن را می خورد و بعد متان آزاد می کند که این یکی هم روی این قمر پیدا شده است.

تحقیقات بیشتر کاسینی ثابت کرد نه تنها مقادیر زیادی هیدروژن روی این قمر پیدا شده بلکه دی اکسید کربن نیز در آن وجود دارد. این دو عنصر در کنار هم در فرآیندی که به آن متان زایی گفته می شود، نقشی اساسی دارند که واکنشی است در جهت تداوم بخشیدن به حیات میکروب ها در شبه تاریکی در محیط زیر دریا بر روی زمین.

دانشمندان فکر می کنند برای اثبات حیات در یک کهکشان وجود سه عنصر ضروری است: آب، مولکول های ارگانیک و یک منبع انرژی. دوتای اول قبل از این هم در انسلادوس پیدا شده بود اما یافته های جدید نشان می دهد هر سه مولفه وجود دارند، به اضافه یک منبع سوختی که برای حفظ حیات در آنجا ضروری است.

لوییز دارتنل، محقق زیست شناسی فضایی دانشگاه وست مینیستر در این باره می گوید: «ما حالا می دانیم تنها یک محیط گرم و تر آنجا نیست و برای زندگی غذا وجود دارد. حالا به این نتیجه رسیده ایم که برای اکوسیستم انسلادوس، سوخت موجود است.»

 

 

این اکوسیستم تاکنون به طور مستقیم شناسایی نشده بود اما یافته های جدید ثابت می کند که تمام این اجزا برای این در کنار یکدیگر چیده شده اند که وجود حیات را اثبات کنند و تداوم بخشند.

کایتریونا جکمن از دانشگاه ساوتهمپتون هم می گوید: «چیزی که در این میان اهمیت فوق العاده ای دارد این است که هیدروژن مولکولی موجود یک نشانه آشکار از فرآیندی جدی و سخت است که پتانسیل زندگی بخشی را دارد.»

با این وجود، برای درک وضعیت شکلی این قمر با توجه به قواعد زمین شناختی هنوز کار زیادی باید انجام شود اما بر اساس برآورد جفری سیوالد که دانشمند شیمی زمین شناسی است، این تحقیقات جدید به نظر به قطعیت زندگی در جایی دیگر از منظومه شمسی کمک می کند.

این تحقیقات نشان می دهد بشر باید ماموریت خاصی برای شکار نشانه های حیات در انسلادوس ترتیب دهد. پروفسور جکمن که در ماموریت کاسینی نیز همکاری داشته، این نتایج را ابتدایی توصیف کرد و گفت باید تحقیقات بیشتری روی این قمر یخی انجام شود. پروفسور دارتنل هم می گوید: «یافته های شگفت انگیزی در انتظار محققان است.»

شاید چنین یافته هایی بتواند به ذهن پویای انسان برای رسیدن به حقیقت حیات در سیارات دیگر کمک کند؛ این مسئله ای است که قدمتی به اندازه ستاره شناسی دارد و قرن ها است که ذهن بشر را متوجه خود کرده است.»

اعترافات 4 فضانورد ناسا: آدم فضایی ها وجود دارند

شما شاید فکر می کنید تنها کسانی که به وجود موجودات فضایی بر روی زمین باور دارند، همان کسانی هستند که در اینترنت چرخ می زنند و برای پر کردن وقت شان با این و آن بحث می کنند و به دنبال اثبات این هستند که ما انسان ها روی زمین تنها نیستیم و از سیارات و کرات دیگر میهمان هایی داریم که خودمان از وجودشان بی خبریم. اما واقعیت این است که بسیاری از فضانوردان سازمان ناسا نیز باور دارند موجودات برون زمینی، واقعی هستند و حتی مدت زیادی است که با نوع بشر ارتباط دارند.

دست کم چهار فضانورد سرشناس هستند که به خاطر باورهای خاص و اظهارات صریح شان درباره زندگی موجودات فضایی شهرت پیدا کرده اند. بعضی از آنها بشقاب پرنده هایی را در آسمان دیده اند و عده ای دیگر ادعا می کنند مقامات ارشد نظامی به طور محرمانه آنها را از ارتباط با موجودات فضایی منع کرده اند.

می خواهیم چهار فضانورد ناسا که باور دارند موجودات فضایی واقعی هستند را معرفی کنیم:

ادگار میچل

در سال 1971، میچل ششمین نفری شد که روی ماه راه رفت اما او بقیه زندگی اش یعنی این 46 سال را برای این سپری کرده که ثابت کند «موجودات فضایی ما را می بینند و مدتی است که روی زمین ما به سر می برند.» او یک بار ادعا کرده موجودات فضایی صلح دوست در ماموریتی به زمین برای نجات انسان از جنگ هسته ای اقداماتی انجام داده اند و حتی واتیکان خیلی خوب حقیقت وجود موجودات فضایی یا همان بیگانه ها را می داند. میچل همچنین گفته بشقاب پرنده ها بیشتر بالای مراکز هسته ای دیده شده اند و خیلی اوقات موشک هایی که از دوران جنگ سرد نگهداری می شده را از کار انداخته اند.

 

 

این فضانورد باور دارد که دولت آمریکا در قضیه مشهور روزول در سال 1947 مخفی کاری کرده. داستان از این قرار بود که یک دیسک پرنده به شهر کوچکی نزدیک نیومکزیکو برخورد کرد اما دولت آمریکا آن را انکار کرد. دلیل انکار از قول میچل شنیدنی است: «علت اینکه نخواستند این قضیه رسانه ای شود این بود که نمی دانستند موجودات فضایی خصمانه رفتار کردند یا نه و نمی خواستند شوروی متوجه شود که نفهمیده اند؛ بنابراین طرحی ریختند که یک دروغ بگویند و لاپوشانی کنند.»

گوردن کوپر

کوپر یکی از هفت فضانوردی است که در پروژه مرکوری شرکت داشت، نخستین ماموریت فضایی آمریکا که در سال 1958 تا 1962 اجرا شد. فضاپیمایی که او در آن حضور داشت، لقب «کنسرو ژامپون در قوطی» داشت، به این دلیل که به طور اتوماتیک تحت کنترل بود و بیشتر از مرکز هدایت می شد تا این که توسط کسانی که در آن حضور داشتند اما کوپر حتی قبل از آن که با تجربه ای بی سابقه، زندگی اش تحت تاثیر قرار گیرد و نخستین کسی شود که در فضا خوابیده، ادعا کرد یک بشقاب پرنده را در آلمان در حال پرواز در سال 1951 مشاهده کرده.

 

 

این فضانورد همچنین ادعا کرد بشقاب پرنده هایی را دیده که روی یک پایگاه هوایی محرمانه در حال پرواز بودند. در این پایگاه، هواپیماهای نظامی مورد آزمایش قرار می گرفت. او در پیامی که سال 1985 به سازمان ملل متحد داد، نوشت: «من باور دارم که این موجودات فضایی و ابزار و وسایل شان از کهکشان های دیگر برای بازدید به زمین می آیند، البته امکانات آنها کمی پیشرفته تر از چیزی است که ما در زمین داریم. شاید ما باید ابتدا به آنها نشان دهیم می توانیم مشکلات مان را از راه های صلح آمیز حل و فصل کنیم و نیازی به ابزار جنگی نیست تا بعد به عنوان اعضای شایسته تیم جهان هستی مورد پذیرش قرار بگیریم. پذیرش آنها امکانات فوق العاده ای را از جهت مختلف در اختیار کره ما قرار می دهد.»

دک اسلیتون

 

 

اسلیتون هم بخشی از پروژه مرکوری بود اما بعد از آن، دوران پرافتخاری داشت و حتی مدتی به عنوان مدیر عملیات های پروازی ناسا انتخاب شد. او نیز گفته در سال 1951 بشقاب پرنده دیده. روزنامه انگلیسی دیلی استار با او مصاحبه کرد که در آن گفته بود: «مثل این که یک بشقاب پرنده در زاویه 45 درجه قرار گرفته بود. من هیچ دوربینی نداشتم تا بتوانم چند عکس از او بگیرم. دلیلش را نمی دانم اما یک مرتبه بالا رفت و ناگهان ناپدید شد.»

برایان اولری