واحد اندازه‌گیری پیری، سن نیست، «توان حرکت» است؛ توان حرکت که نداشته باشی، جوان هم باشی، پیر هستی
شفا انلاین>اجتماعی>واحد اندازه‌گیری پیری، سن نیست، «توان حرکت» است؛ توان حرکت که نداشته باشی، جوان هم باشی، پیر هستی اما واحد اندازه گیری توان حرکت، «همواری راه» است، راه که ناهموار باشد، حتی یک قدم هم دور است.
به گزارش شفا آنلاین،راه هموار فقط نیاز افراد ویلچرنشین نیست؛ حتما در اطراف ما یک سالمند، یک بیمار یا حتی خود ما نیاز به جامعه ای مناسب سازی شده داریم اما مشکل اینجاست که مفهوم مناسب سازی را با معلولیت پیوند زده ایم و جالب تر اینکه خود را از معلولیت خیلی خیلی دور می بینیم.
هنگام روایت مفهوم معلولیت(disability)، عموما چیزی جز یک ویلچر آن هم در اثر تصادف یا بیماری به ذهن ما نمی رسد در حالی که همه ما ممکن است معلولیت را در اثر یک بیماری یا سانحه و به ویژه در دوران پیری تجربه کنیم.
شاید سالمندان(Elderly) زیادی دور و اطراف شما باشند که به خاطر ناتوانی اعم از آرتروز یا عارضه پروستات یا شکستگی یا سن زیاد یا هر بیماری و حادثه دیگر نتوانند از خانه بیرون بیایند و به طور قطع چنین سال هایی در زندگی تقریبا همه افراد جامعه وجود خواهد داشت؛ روزهایی که ناتوانی سرانجام به سراغ تک تک افراد خواهد آمد.
با تمام این اوصاف، این جمله که «مصائب برای دیگران است و برای من هیچگاه پیش نخواهد آمد» ، ملکه ذهن عموم افراد جامعه شده است و چنان خود را دور از این احتمالات می بینند که حتی کوچک ترین توجهی به آن نمی کنند.
امکانات مورد نیاز زندگی یک بیمار، ناتوان یا سالمند در جامعه فراهم نیست؛ بخش زیادی از مشکلات شهر اعم از بی توجهی به مناسب سازی یا فراهم نبودن امکانات لازم برای یک فرد ناتوان به این مساله بازمی گردد که باور نداریم ما هم روزی دچار پیری یا ناتوانی یا معلولیت های ناشی از تصادف و بیماری می شویم.
محمود دولت آبادی نویسنده ایرانی چه خوب گفته است که پیری به نظرم چیزی نیست جز بی آیندگی و اگر انسان دچار پیری زودرس می شود برای این است که فردایی نمی بیند!
و مطمئنا با ادامه این روند که فردایی برای خود نمی بینیم، جامعه آینده، جامعه ای راحت برای ما نخواهد بود بلکه جامعه ای است که به تنهایی براثر باورهای غلط خود باید با مشکلات ناتوانی بجنگیم.ایرنا
به گزارش شفا آنلاین،راه هموار فقط نیاز افراد ویلچرنشین نیست؛ حتما در اطراف ما یک سالمند، یک بیمار یا حتی خود ما نیاز به جامعه ای مناسب سازی شده داریم اما مشکل اینجاست که مفهوم مناسب سازی را با معلولیت پیوند زده ایم و جالب تر اینکه خود را از معلولیت خیلی خیلی دور می بینیم.
هنگام روایت مفهوم معلولیت(disability)، عموما چیزی جز یک ویلچر آن هم در اثر تصادف یا بیماری به ذهن ما نمی رسد در حالی که همه ما ممکن است معلولیت را در اثر یک بیماری یا سانحه و به ویژه در دوران پیری تجربه کنیم.
شاید سالمندان(Elderly) زیادی دور و اطراف شما باشند که به خاطر ناتوانی اعم از آرتروز یا عارضه پروستات یا شکستگی یا سن زیاد یا هر بیماری و حادثه دیگر نتوانند از خانه بیرون بیایند و به طور قطع چنین سال هایی در زندگی تقریبا همه افراد جامعه وجود خواهد داشت؛ روزهایی که ناتوانی سرانجام به سراغ تک تک افراد خواهد آمد.
با تمام این اوصاف، این جمله که «مصائب برای دیگران است و برای من هیچگاه پیش نخواهد آمد» ، ملکه ذهن عموم افراد جامعه شده است و چنان خود را دور از این احتمالات می بینند که حتی کوچک ترین توجهی به آن نمی کنند.
امکانات مورد نیاز زندگی یک بیمار، ناتوان یا سالمند در جامعه فراهم نیست؛ بخش زیادی از مشکلات شهر اعم از بی توجهی به مناسب سازی یا فراهم نبودن امکانات لازم برای یک فرد ناتوان به این مساله بازمی گردد که باور نداریم ما هم روزی دچار پیری یا ناتوانی یا معلولیت های ناشی از تصادف و بیماری می شویم.
محمود دولت آبادی نویسنده ایرانی چه خوب گفته است که پیری به نظرم چیزی نیست جز بی آیندگی و اگر انسان دچار پیری زودرس می شود برای این است که فردایی نمی بیند!
و مطمئنا با ادامه این روند که فردایی برای خود نمی بینیم، جامعه آینده، جامعه ای راحت برای ما نخواهد بود بلکه جامعه ای است که به تنهایی براثر باورهای غلط خود باید با مشکلات ناتوانی بجنگیم.ایرنا
نظرشما
آخرین اخبار