چگونه خودم را از پرخوری نجات دادم؟

شفا آنلاین>سلامت>وقتی رعایت کردن در مقابل غذاها را کنار می گذاری و به خودت اجازه می دهی آنچه در آن لحظه مناسبت است را بخوری دیگر نیاز به پنهان غذا خوردن را کنار می گذاری. باید غذایی انتخاب کنی که از نظر ذهنی و جسمی حس خوبی منتقل کند نه آنچه در برنامه های غذایی محدود کننده گفته می شود.

به گزارش شفا آنلاین،سایت دکتر کرمانی سال ها بود که از پرخوری(Overeating) رنج می بردم. منظورم از پرخوری، غذا خوردن های مخفیانه است. یادم می آید در پارکینگ فروشگاه می نشستم، قبل از اینکه به خودم بیایم یک کیک و چند کوکی می خوردم و در همان حال به این فکر می کردم که باید کیک ها را به خانه ببرم و پنهان کنم برای بعد، یا اینکه همین جا تمامشان کنم؟! با خودم می گفتم اگر همین الان بخورمشان فردا می توانم از نو شروع کنم، پس نقشه باید همین باشد! حالا دیگر باید از بسته های باز شده کیک و خورده های غذایی که روی لباسم ریخته خلاص شوم و به خانه بروم تا شام درست کنم.

و به همین شکل و در حالی که ورم کرده بودم و احساس پری داشتم به سمت خانه می رفتم تا شام درست کنم و بخورم! چون نمی خواستم رازم برملا شود.

حدس بزنید بعدش چه می شد؟ آن شروع تازه ای که هر بار فکرش در ذهنم به این سمت و آن سمت حرکت می کرد هرگز اتفاق نمی افتاد. اما به جای آن فصلی جدید از خوردن های پنهانی آغاز می شد، این بار شاید با غذاهایی جدید.
واقعا تجربه زجر آوری است که دائما درگیر رفتاری مخرب باشید. چنین رفتارهایی باعث خجالت و شرم یک فرد می شود و او را از وارد شدن در جریان زندگی به صورت کامل منع می کند.
در ابتدا برای ایجاد تغییر، بسیار بی توان بودم و حس می کردم هیچ شانسی ندارم. بعد از کلی تحقیقات و کار کردن روی خودم توانستم این پرخوری پنهانی را پشت سر بگذارم. سه تغییر حالت کلیدی به موفقیتم کمک کرد که می خواهم درباره شان به شما نیز بگویم:

دستیابی به تعادل تغذیه ای

یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در پرخوری های من رژیم های بلند مدتی بود که گرفته بودم. سال ها بود که رژیم های غذایی ضعیف و بی پایه و اساسی را دنبال می کردم، مثلا آنهایی که می گفتند فقط باید نوع خاصی از غذا را بخورید و دیگر موارد را مانند چربی کنار بگذارید.

کم کم دچار کمبود چربی شدم. وقتی به گذشته نگاه می کنم متوجه می شوم که چرا یکی از غذاهایی که مخفیانه زیاد می خوردم، کره بادام زمینی بود. بنابراین اولین گامی که در مسیر تغییر دادن این رفتار مخرب باید انجام می دادم این بود که وضعیت تغذیه ام را متعادل کنم. همین که این کار را انجام دادم هوسم به پرخوری های پنهانی آرام آرام فروکش کرد. اما این کار به تنهایی کافی نبود، باید گام های دیگری نیز برمی داشتم.

 به خود اجازه خوردن هر چیزی را دادم، بدون پنهان کاری، آگاهانه و شاد

سال ها رژیم گرفتن به من یاد داده بود که غذاهای خوب و غذاهای بد وجود دارند و اگر غذاهای بد را بخورم بد می شوم. به عبارت دیگر آموختم که برخی غذاها را باید به فراموشی بسپارم و اگر بخواهم آنها را بخورم باید میلم را پنهان کنم. باید مخفیانه غذا بخورم و مواظب باشم کسی مرا نبیند و در این فرصت تا جای ممکن دلی از عزای آن غذای ممنوعه در آورم.

سپس توسط مشاوری که کمکم می کرد تشویق شدم که یکی از آن غذاهای ممنوعه و پنهانی را آشکارا به آرامی و با لذت در حضور دیگران بخورم. ابتدا از انجام این کار هراس داشتم اما انجامش دادم. به یک شیرینی فروشی رفتم و یک کاپ کیک خوردم و درباره تجربه اش با دیگران نیز صحبت کردم. رهایی فوق العاده ای بود، دیگر حس نمی کردم توسط دیگران قضاوت می شوم.

پس از آن به خودم اجازه دادم آشکارا و با لذت هر آنچه دوست می دارم را بخورم. خیلی زود متوجه شدم خیلی از غذاهایی که خودم را از آنها محروم می کردم و آنها را بد می دانستم ولی پنهانی به سراغشان می رفتم را اصلا دوست ندارم.

وقتی رعایت کردن در مقابل غذاها را کنار می گذاری و به خودت اجازه می دهی آنچه در آن لحظه مناسبت است را بخوری دیگر نیاز به پنهان غذا خوردن را کنار می گذاری. باید غذایی انتخاب کنی که از نظر ذهنی و جسمی حس خوبی منتقل کند نه آنچه در برنامه های غذایی محدود کننده گفته می شود. برای من، این گامی فوق العاده و مفید بود اما هنوز به یک گام دیگر نیاز داشتم.

به خود اجازه دادم که همه چیز را تجربه کنم.

احساساتی مانند غذا به دو گروه خوب و بد، مثبت و منفی دسته بندی شده اند. من از غذاهای بد برای پرهیز از احساسات منفی استفاده می کردم. وقتی مادرم را از دست دادم بسیار غمگین شدم و برای دور شدن از این غم به غذاهایی که نامشان را بد می گذاریم پناه بردم.

یک روز وقتی در حالی که قدم می زدم گریه می کردم ناگهان متوجه شدم این غم که رهایم نمی کرد و با خوردن فروکشش می کردم کم کم در حال محو شدن است چون به خودم اجازه داده بودم حسش کنم. سپس متوجه شدم بعد از مدت ها حس شادی دارم. من در واقع با سرکوب کردن احساسات منفی، احساسات خوبم را نیز عقب نگه می داشتم.

با خود فکر کردم اگر این احساسات اصلا بد نباشند چه؟ چرا به جای اینکه از آنها اجتناب کنم آنها را به عنوان علامت های قدرتمند نبینم؟ با نادیده گرفتن این علامت ها چه چیزی از دست می دهم؟ متوجه شدم عزاداری ام به جای اینکه احساسی منفی و ملزم به سرکوب باشد در واقع نشانه یک عشق و ارتباط عمیق است.
با این گام ها توانستم رفتار مخربی را که سال ها مرا اسیر خود کرده بود را کنار بگذارم و بتوانم زندگی سالمی چه از نظر فیزیکی و چه از نظر روانی داشته باشم.