به گزارش شفاآنلاین ،دکتر نوید منوچهرآبادی درباره این تکنولوژی گفت: «برای موفقیت در عمل پیوند اعضا، به وجود اندام یا ارگانهای زنده و بویژه سالم نیاز است. در حال حاضر تعداد ارگانهای موجود برای عمل پیوند در مقایسه با نیاز رو به گسترش آن بسیار کم است. در نتیجه تعداد بیماران نیازمند پیوند، بسیار بیشتر از افرادی است که اندام خود را اهدا می‌کنند. در چنین شرایطی تنها راه حل این مشکل، تکامل روش‌ها و تکنولوژی‌های نگهداری طولانی مدت باقت‌ها و اندام، یا در حقیقت تشکیل بانک اندام پیوندی است.»
وی درباره پیشینه این تکنولوژی اظهارداشت: «تا کنون با تکنولوژی موجود فقط امکان داشت بافت‌های نازک در حد چند میلی‌لیتر و در حجم کوچک (کمتر از ۳ میلی‌لیتر) را به روش ویتریفیکیشن (انجماد و تبدیل به حالت شیشه‌ای) نگهداری کرد. این تکنیک شامل بافت‌هایی مانند وریدها، حلقه‌های سرخرگی، دریچه‌های قلب، پوست و غضروف می‌شد. از دهه ۱۹۸۰ که اولین بار "گریگوری فاهی” دانشمند آمریکایی توانست یک کلیه خرگوش را کاملا منجمد یا شیشه‌ای (ویتریفای) کند، مشکل اصلی عبارت بوده از چگونگی سرد کردن و دوباره گرم کردن بافت یا اندام مورد نظر در حجم‌های بالای ۳ میلی‌لیتر، به نحوی که تنش ایجاد شده در اثر ناهمگن بودن، موجب ترک خوردن ارگان هنگام گرم کردن نشود.»
پژوهشگر ایرانی در دانشگاه مینه‌سوتای آمریکا، درخصوص تکنولوژی نانووارمینگ، برای اینکه بتوان از نگهداری بافت‌های نازک به نگهداری اندام و ارگان‌ها رسید،گفت: «برای نگهداری اندام، باید بتوانیم حجم‌های بسیار بالاتر را به حالت شیشه‌ای درآوریم. برای مثال حجم کلیه خرگوش ۵۰ تا ۸۰ میلی‌لیتر است و برای نگهداری کلیه انسان باید بتوانیم حجمی بین ۱۲۰ تا ۲۵۰ میلی‌لیتر را شیشه‌ای کنیم. برای این منظور گروه پژوهشی ما روشی را اختراع کرده که در آن از نانوذرات استفاده می‌کنیم. به طور خلاصه، با استفاده از نانوذرات می‌توان برای نمونه ارگانی را که تا دمای منهای ۱۶۰ درجه سانتیگراد سرد و نگهداری شده با قرار دادن در حلقه‌های مغناطیسی و به کمک دو قطبی‌های درون نانوذرات و مواد شیمیایی، و بدون خطر ترک خوردن و شکسته شدن بافت، آن را بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ درجه سانتیگراد در دقیقه یعنی ده تا صد برابر روش‌های کنونی گرم و آماده استفاده کرد.»
منوچهرآبادی درباره کاربرد عملی این پژوهش و ابداع حاصل از آن توضیح داد: «در حال حاضر ارگانهای اهدایی مانند قلب، کبد و کلیه، باید ظرف چند ساعت پیوند زده شود، زیرا ارگان پیوندی بدون خون‌رسانی خواهد مرد. به همین علت بسیاری یعنی حدود ۴۰ درصد از ارگانهای اهدایی به جای پیوند زده شدن دور ریخته میشوند. تحقیقات اخیر نشان میدهد که اگر روشی برای جلوگیری از هدر رفتن ارگانهای اهدایی پیدا شود، حدود ۲ تا ۳ سال از زمان انتظار برای پیوند اعضا کاسته خواهد شد. به باور ما تکنولوژی نانووارمینگ در این مسیر حرکت می‌کند. این تکنولوژی کاملا قابل ارتقا به اندازه‌های بزرگتر و نگهداری حجم‌های بیشتری از بافت‌ها و ارگان‌ها است.»
این محقق در پاسخ به اینکه آینده این تکنولوژی را چگونه می بینید، اظهارداشت: «خوشبختانه این تکنولوژی مورد توجه بسیاری از مراکز تحقیقاتی و پژوهشگران برجسته قرار گرفته و گروه تحقیق ما مشغول اجرای چند پروژه مشترک از جمله با دکتر گریگوری فاهی یعنی دانشمندی است که توانست برای اولین بار یک کلیه را "ویتریفای” کند. بهینه‌سازی تولید نانوذرات همراه با طرحی دقیقتر از حلقه‌های میدان مغناطیسی که بتوانند بافت‌های انسان را دربر بگیرند، گامهای بعدی تحقیق تیم ما خواهند بود. باور دارم که ظرف یک تا دو دهه دیگر، مفهوم بانک اندام از یک آرزو به واقعیت تبدیل خواهد شد.
