شیوع زخم‌های استاز وریدی در جمعیت سالمندان بیشتر است و به‌خصوص در افراد با سابقه ادم در پاها، وریدهای واریسی یا ترومبوز وریدهای سطحی یا عمقی پاها بیشتر دیده می‌شود.
شفا آنلاین:زخم‌های
استاز وریدی (VSUs)، شایع‌ترین علت ایجاد زخم در اندام تحتانی محسوب
می‌شوند. در حدود یک درصد از مردم آمریکا، این نوع زخم‌ها را تجربه
می‌کنند. به گزارش شفا آنلاین:شیوع زخم‌های استاز وریدی در جمعیت سالمندان بیشتر است و به‌خصوص در افراد با سابقه ادم در پاها، وریدهای واریسی یا ترومبوز وریدهای سطحی یا عمقی پاها بیشتر دیده می‌شود.
به‌طور کلی، درمان‌های مطرح برای زخم‌های استاز وریدی عبارتند از درمان فشاری، درمان موضعی زخم و دبریدمان آن، انواع مختلف بانداژ زخم، کمک گرفتن از آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان زخم‌های عفونی، تجویز داروهایی نظیر پنتوکسی فیلین، آسپیرین، بلوک‌کننده‌های کانال کلسیم و کورتیکواستروئیدهای موضعی در موقع لازم و نیز جراحی. اغلب، شانس بهبود زخم‌های استاز وریدی اندک است و در حدود 50 درصد از آنها بیش از 9 ماه همچنان باز می‌مانند و درمان نمی‌شوند. خطر عود زخم‌های استاز وریدی نیز بالاست. بیش از یک‌سوم بیمارانی که با تشخیص زخم‌های استاز وریدی تحت درمان قرار می‌گیرند، بیش از 4 بار عود زخم را تجربه می‌کنند.
پیشگیری از زخم‌های استاز وریدی، مهم‌ترین اقدام در مدیریت مواجهه با آنهاست. هر چند که باز هم بیماران این زخم‌ها را تجربه خواهند کرد. اهداف درمانی عبارتند از کاهش ادم، تسریع بهبود زخم‌های استاز وریدی و پیشگیری از عود این زخم‌ها. شکست درمان زخم‌های استاز وریدی ممکن است به عوارض کشنده‌ای نظیر عفونت، قطع عضو و افزایش خطر مرگ و میر منتهی شود.
درمان زخم‌های استاز وریدی، نیازمند به‌طور متوسط 6 تا 12 ماه درمان مداوم و تلاش برای بهبود زخم است؛ اما بیش از 70 درصد از بیماران طی 5 سال عود زخم را تجربه خواهند کرد. بسیار اهمیت دارد که پزشکان، درمان را براساس حال عمومی، بیماری‌های زمینه‌ای و وضعیت روانی هر بیمار تعیین کنند.
انجمن مراقبت از زخم آمریکا، درمان فشاری و بالا نگهداشتن اندام تحتانی با هدف کاهش ادم را توصیه کرده است. همچنین، تمیز کردن زخم با تمیزکننده غیرمحرک، دبرید کردن نسج‌های غیرزنده، حفظ رطوبت محیط زخم، مانیتورینگ علائم عفونت و کنترل درد لازم است.
مهم‌ترین هدف درمانی زخم‌های استاز وریدی، کنترل ادم طولانی‌مدت است. دستورالعمل به روز شده زخم‌های استاز وریدی، به درمان اختصاصی زخم هر بیمار توسط یک گروه از متخصصان توصیه کرده است. بنابراین، لازم است که شرح‌حال دقیق و معاینه فیزیکی صحیحی از بیمار به عمل آید و برای تعیین استراتژی درمانی هر بیمار، مشاوره از تخصص‌های لازم گرفته شود. انجمن جراحان پلاستیک آمریکا نیز توصیه‌های درمانی متنوعی نظیر دبریدمان زخم، مدیریت ادم، کنترل عفوت و مدیریت درد را داشته است. پس در کل درمان زخم‌های استاز وریدی عبارت است از درمان فشاری، دبریدمان نسج مرده، پانسمان مرطوب زخم، تجویز آنتی‌بیوتیک‌های موضعی و سیستمیک برای زخم‌های عفونی، تجویز سایر داروها، جراحی و درمان اجوانت.
درمان فشاری: بانداژ فشاری با ایندکس سفتی بالا، درمان استاندارد زخم‌های استاز وریدی در نظر گرفته می‌شود. هر چند، راحتی بیمار با بانداژ فشاری گاه مختل می‌شود؛ به‌ویژه در سالمندان، زیرا دامنه حرکات مفاصل آنها کم است و قوای عضلانی و انعطاف‌پذیری کمتری دارند. تا همین چند سال قبل، بانداژ فشاری به‌عنوان درمان خط اول زخم‌های استاز وریدی در نظر گرفته می‌شد. امروزه، جوراب‌های فشاری طبی انتخاب اول درمانی هستند و باید فشار را حداقل 20 تا 30 میلی‌متر جیوه در مچ پا برسانند تا درمان موثر باشد. درمان فشاری موجب پیشگیری از بازگشت خون، کاهش آزادسازی سایتوکین‌های التهابی و کاهش نشت مایع از مویرگ‌ها می‌شود. بنابراین، موجب کنترل ادم اندام تحتانی و کمتر شدن احتمال عود زخم‌های استاز وریدی می‌شود. اهداف درمان فشاری عبارتند از کاهش علائم، پیشگیری از عوارض ثانویه و کند کردن پیشرفت بیماری. در بیماران مبتلا به سلولیت شدید، درمان فشاری تا زمان درمان عفونت به تعویق انداخته می‌شود. موارد ممنوعیت مطلق درمان فشاری عبارتند از نارسایی قلبی، ترومبوز ورید عمقی، وضعیت پزشکی کنترل نشده و عوامل خطرسازی که ممکن است باعث عارضه‌دار شدن بیماری شوند.
دبریدمان زخم: دبریدمان زخم برای درمان زخم‌های استاز وریدی مزمن ضروری است. برداشتن بافت نکروزه و کم کردن تراکم باکتری‌ها طی دبریدمان، روند بهبود زخم را تسریع می‌کند. پانسمان‌ها در زیر بانداژ فشاری قرار داده می‌شوند تا ترشحات زخم را کنترل کرده و بیمار احساس بهتری داشته باشد؛ همچنین، از چسبیدن بانداژ به زخم جلوگیری کند.
آنتی‌بیوتیک‌ها: کلونیزه شدن باکتری‌ها و عفونت باکتریایی، هر دو در زخم‌های استاز وریدی شایع‌اند و موجب کندی روند بهبود زخم می‌شوند. تجویز آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی فقط در مواردی که مشکوک به عفونت و سلولیت هستیم توصیه می‌شود. آنتی‌بیوتیک‌های وریدی در بیمارانی که یک یا تعداد بیشتری علائم مرتبط با عفونت را بروز داده‌اند توصیه می‌شود. این علائم عبارتند از افزایش ادم در بافت اطراف زخم، افزایش درد، گرمی موضعی، حساسیت به لمس در پا، ورم پا، افزایش سریع حجم زخم، لنفانژیت و بروز تب. به علاوه، موارد مشکوک به استئوماتیت، نیازمند ارزیابی بیماری شریانی‌اند و احتمالا تجویز آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی و وریدی برای درمان عفونت زمینه‌ای لازم خواهد شد.سپید
منبع: US.Pharmacist,Feb2017
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار