محققان با امید به کشف ژنی که عامل اصلی چربی سوزی باشد، ژن ها را یکی پس از دیگری آزمایش کردند و در نهایت به ژنی رسیدند که کد ژنتیکی هورمونی نروپپتیدی به نام FLP-7 است.
شفا آنلاین>سلامت>زیست شناسان موفق به کشف عملکرد یک هورمون مغزی شده اند که به نظر می رسد محرک چربی سوزی در روده است.
به گزارش شفا آنلاین، این یافته که توسط کارشناسان موسسه تحقیقاتی اسکریپس در امریکا و بر اساس مطالعه روی الگوهای حیوانی به دست آمده است، می تواند پیامدهای مثبتی برای ساخت دارو در آینده داشته باشد.
به گزارش شفا آنلاین، این یافته که توسط کارشناسان موسسه تحقیقاتی اسکریپس در امریکا و بر اساس مطالعه روی الگوهای حیوانی به دست آمده است، می تواند پیامدهای مثبتی برای ساخت دارو در آینده داشته باشد.
مطالعات قبلی نشان
داده بودند که یک انتقال دهنده عصبی به نام سروتونین می تواند باعث کاهش
چربی شود، اما هیچ کس مطمئن نبود که سروتونین دقیقا چگونه این کار را انجام
می دهد.
بنابراین محققان برای بررسی این موضوع، به تحقیق روی کِرم های گرد موسوم به الگانس C پرداختند که اغلب به عنوان ارگانیسم های الگو در زیست شناسی مورد استفاده قرار می گیرند.
سیستم های سوخت و ساز در این کرم ها ساده تر از انسان است اما مغز آنها بسیاری از همان مولکول های علامت دهنده را تولید می کند؛ این موضوع بسیاری از محققان را بر آن داشت که تصور کنند یافته های به دست آمده در زمینه کرم های الگانس C می تواند همان نتایج را برای انسان ها نیز داشته باشد.
محققان در این مطالعه به حذف ژن ها در کرم های الگانس C پرداختند تا مشاهده کنند که آیا این ژن ها مسیر میان سرتونین مغز و چربی سوزی را قطع می کنند یا خیر.
محققان با امید به کشف ژنی که عامل اصلی چربی سوزی باشد، ژن ها را یکی پس از دیگری آزمایش کردند و در نهایت به ژنی رسیدند که کد ژنتیکی هورمونی نروپپتیدی به نام FLP-7 است.
آنها دریافتند که نسخه پستانداران FLP-7 ( به نام Tachykinin) هشتاد سال پیش به عنوان پپتیدی معرفی شد که در روده خوک موجب انقباضات عضلانی می شد.
مرحله بعدی در مطالعه جدید به تعیین این موضوع ارتباط داشت که آیا FLP-7 مستقیما با سطوح سروتونین در مغز ارتباط دارد یا خیر.
مطالعه محققان نشان داد که FLP-7 در واکنش به سطوح افزایش یافته سروتونین، از نرون های مغزی ترشح می شود و سپس از طریق سیستم گردش خون حرکت می کند تا روند چربی سوزی را در روده آغاز کند.
در این مطالعه، محققان برای اولین بار موفق به کشف یک هورمون مغزی شدند که بدون تاثیر بر مصرف غذا، به طور خاص و ویژه باعث سوخت و ساز چربی می شود.
بنابراین محققان برای بررسی این موضوع، به تحقیق روی کِرم های گرد موسوم به الگانس C پرداختند که اغلب به عنوان ارگانیسم های الگو در زیست شناسی مورد استفاده قرار می گیرند.
سیستم های سوخت و ساز در این کرم ها ساده تر از انسان است اما مغز آنها بسیاری از همان مولکول های علامت دهنده را تولید می کند؛ این موضوع بسیاری از محققان را بر آن داشت که تصور کنند یافته های به دست آمده در زمینه کرم های الگانس C می تواند همان نتایج را برای انسان ها نیز داشته باشد.
محققان در این مطالعه به حذف ژن ها در کرم های الگانس C پرداختند تا مشاهده کنند که آیا این ژن ها مسیر میان سرتونین مغز و چربی سوزی را قطع می کنند یا خیر.
محققان با امید به کشف ژنی که عامل اصلی چربی سوزی باشد، ژن ها را یکی پس از دیگری آزمایش کردند و در نهایت به ژنی رسیدند که کد ژنتیکی هورمونی نروپپتیدی به نام FLP-7 است.
آنها دریافتند که نسخه پستانداران FLP-7 ( به نام Tachykinin) هشتاد سال پیش به عنوان پپتیدی معرفی شد که در روده خوک موجب انقباضات عضلانی می شد.
مرحله بعدی در مطالعه جدید به تعیین این موضوع ارتباط داشت که آیا FLP-7 مستقیما با سطوح سروتونین در مغز ارتباط دارد یا خیر.
مطالعه محققان نشان داد که FLP-7 در واکنش به سطوح افزایش یافته سروتونین، از نرون های مغزی ترشح می شود و سپس از طریق سیستم گردش خون حرکت می کند تا روند چربی سوزی را در روده آغاز کند.
در این مطالعه، محققان برای اولین بار موفق به کشف یک هورمون مغزی شدند که بدون تاثیر بر مصرف غذا، به طور خاص و ویژه باعث سوخت و ساز چربی می شود.
نظرشما
آخرین اخبار