حالات همراه با آلرژی غذایی

کمیته مطالعه و تدوین راهنمای بالینی آلرژی غذایی
شفا آنلاین:آلرژی غذایی در بزرگسالان می‌تواند نشانگر بقاء آلرژی غذایی کودکی (به عنوان مثال به شیر، بادام زمینی و آجیل‌ها) یا حساس شدن جدید به آلرژن‌های غذایی مورد مواجهه پس از دوران کودکی باشد.

به گزارش شفا آنلاین: اگرچه داده‌های اندکی از مطالعات آمریکایی وجود دارد، آلرژی غذایی که در دوران بزرگسالی شروع می‌شود، باقی می‌ماند.
در یک مطالعه گذشته‌نگر آنافیلاکسی (Webb LM, 2006) در 601 بیمار با میانگین سنی 37 سال (از 1 تا 79 سال)، 22 درصد (133 مورد) مرتبط با غذا بودند. مواد غذایی مربوطه به ترتیب فراوانی عبارت بودند از: نرم‌تنان صدف‌دار و سخت‌پوستان دریایی، بادام زمینی، مواد افزودنی یا ادویه‌ها، آجیل‌ها، گوشت گاو، بادام و هلو.
یک مطالعه غیرآمریکایی (Lam HY, 2008)، 30 بزرگسال مبتلا به آلرژی به شیر را با 25 فرد کنترل که به شیر حساس بوده اما تحمل پیدا کرده‌اند، مقایسه کرده است. محققان دریافتند که:
67 درصد (20 از 30) از بیماران با آلرژی به شیر، با خوردن شیر علائم شدید گزارش کردند.
آلرژی به شیر در 11 بیمار شرکت کننده در DBPCFC تایید شد.
شدت آلرژی به شیر توسط شرح حال و دوز ایجاد کننده ارتباطی با اندازه تورم SPT یا سطح sIgE به شیر نداشت.
غذاهایی که به طور گسترده موجب آلرژی غذایی وابسته به IgE در کودکان کم سن می‌شوند، به ترتیب شیوع عبارتند از: شیر، تخم مرغ، بادام زمینی، آجیل، ماهی، نرم‌تنان صدف‌دار و سخت‌پوستان دریایی، گندم و سویا. آلرژی به شیر، تخم مرغ، گندم و سویا عموما برطرف می‌شوند، بنابراین در بزرگسالان شیوع کمتری دارند. برعکس، آلرژی به بادام زمینی و آجیل به احتمال بیشتری باقی می‌مانند. آلرژی به نرم‌تنان صدف‌دار و سخت‌پوستان دریایی که اغلب در بزرگسالی ایجاد می‌شود، یک آلرژی نسبتا شایع در بزرگسالی است و معمولا باقی می‌ماند.
سیر طبیعی وضعیت‌هایی که با آلرژی غذایی همراه هستند
به طور خلاصه: آلرژی غذایی ممکن است با آسم، EOE ،AD و آنافیلاکسی القا شده توسط ورزش همراه باشد. در بیماران آسمی، وجود همزمان آلرژی غذایی ممکن است یک عامل خطر برای بدتر شدن آسم شدید باشد. علاوه بر آن، غذا ممکن است یک عامل تحریک کننده برای آنافیلاکسی القا شده توسط ورزش باشد. حذف آلرژن‌های غذایی در افراد حساس شده می‌تواند علائم برخی بیماری‌های همراه را بهبود بخشد.
آسم:
آسم و آلرژی غذایی در بیماران کودک و بزرگسال اغلب همراه هم وجود دارند. آلرژی غذایی با آسم شدید در ارتباط است.
چهار مطالعه آمریکایی (Voge- NM, 2008; Berns SH, 2007; Emery NL, 1996; Wang J, 2005) ارتباط آلرژی غذایی را با آسم بررسی کرده‌اند. این مطالعات چندین نتیجه‌گیری کرده‌اند:
احتمال بستری شدن و مراجعه به اورژانس به دلیل آسم در آن دسته از بیماران آسمی که آلرژی غذایی دارند، نسبت به بیماران آسمی بدون آلرژی غذایی بیشتر است.
کودکان آسمی که به غذاهایی مانند شیر، گندم، بادام زمینی یا تخم مرغ حساس هستند (که با حضور sIgE نشان داده می‌شود)، نسبت به کودکان آسمی غیرحساس نرخ بستری شدن بالاتری دارند و همچنین نیاز بیشتری به استفاده از استروئید پیدا می‌کنند.
وجود آلرژی غذایی بنا به گفته خود بیمار به طور قابل‌توجهی در بیماران مبتلا به آسم بستری شده در ICU بالاتر است.
شدت آسم و احتمال بستری شدن در بیماران آسمی دارای آلرژی غذایی بنا به گفته خود به‌طور قابل توجهی بیشتر است.
دو مطالعه دیگر در ارتباط با آنافیلاکسی کشنده و نزدیک به کشنده ناشی از غذا در کودکان آمریکایی (Bock SA, 2001; Sampso- HA, 1992) گزارش کردند که تقریبا تمام بیمارانی که فوت کردند، آسم نیز داشتند. علاوه بر آن، همانطور که در مطالعات متعددی اشاره شده، آسم همزمان در بیماران مبتلا به آلرژی غذایی بسیار شایع است.
اگرچه گروه تخصصی شواهدی مبنی بر رابطه علت و معلولی نیافت، وجود همزمان آلرژی غذایی و آسم یک عامل خطر برای بدتر شدن آسم است. علاوه بر آن، شیوع بالای آسم در مرگ و میر به دلیل آنافیلاکسی ناشی از غذا گزارش شده است.
درماتیت اتوپیک (AD):
به طور خلاصه: AD و آلرژی غذایی بسیار مرتبطند. هنگامی که تحمل به ماده غذایی ایجاد می‌شود، مواجهه مجدد با آن ماده غذایی در رژیم غذایی، منجر به عود یا بدتر شدن AD نمی‌شود.
تا 35 درصد کودکان زیر 5 سال مبتلا به AD متوسط تا شدید، آلرژی غذایی وابسته به IgE دارند (Eigenman- PA, 1998). اینکه آیا آلرژی غذایی می‌تواند AD را بدتر کند یا خیر، هنوز مورد بحث است، زیرا علائم و نشانه‌های مواجهه با آلرژی غذایی بسیار متنوع است و همچنین کارآزمایی‌های به خوبی طراحی شده با پرهیز از آلرژن‌های غذایی مرتبط به ندرت در بیماران AD انجام شده است. یک مرور سیستماتیک از 9 RCT که تاثیرات حذف را از رژیم غذایی برای درمان AD قطعی در بیماران غیرانتخابی بررسی کرده‌اند، شواهد اندکی را در حمایت از نقش پرهیز غذایی نشان می‌دهد. هرچند، چندین مطالعه نشان داده‌اند، هنگامی که بیماران مبتلا به آلرژی به تخم مرغ و AD در رژیم بدون تخم مرغ قرار می‌گیرند، بهبودی در خارش مشاهده می‌شود. ( (Sampso- HA, 1989
ازوفاژیت ائوزینوفیلیک:
به طور خلاصه: EOE معمولا با حساسیت به مواد غذایی در ارتباط است. تاریخچه طبیعی EOE مربوط به شرایط مزمنی است که خودبخود یا با درمان بهبود می‌یابند و سپس عود می‌کنند. داده‌های ناکافی برای قضاوت در مورد تاثیر حساسیت به مواد غذایی روی تاریخچه طبیعی EOE و عکس آن وجود دارد. فقط داده‌های گذشته‌نگری وجود دارند که تاثیر مثبت تغییرات رژیم غذایی را روی تغییرات هیستوپاتولوژیک مری در EOE نشان می‌دهند.
سه مطالعه آمریکایی (Assa’ad AH, 2007; Dauer EH, 2005; Sperge- JM, 2009) تاریخچه طبیعی EOE را در کودکان نشان می‌دهد و به‌طور خلاصه مشخص می‌کنند که:
 اغلب بیماران در 3 سال اول زندگی تشخیص داده شده‌اند و علائمی شامل استفراغ، درد شکمی، سوزش سینه، بلع دشوار، علائم تنفسی، سرفه و درد سینه داشتند.
 یک مطالعه (Dauer EH, 2005) اشاره کرده که 60 درصد بیماران sIgE مثبت به مواد غذایی داشته‌اند.
 در دو مطالعه (Assa’ad AH, 2007; Sperge- JM, 2009) با پیگیری کافی، علائم در اغلب بیماران باقی ماند و رفع علائم شایع نبود (14 درصد و 2 درصد). یک مطالعه شیوع بالای (77 درصد) ائوزینوفیلی مخاطی محدود و سایر مشکلات گوارشی را به جز مری گزارش کرد، هرچند اهمیت این تغییرات مشخص نبود.
دو مطالعه گذشته‌نگر دیگر (Sperge- JM, 2005; Liacouras CA, 2005) تاثیرات رژیم‌های حذف مواد غذایی خاص یا رژیم‌های پایه‌ای را در درمان EOE بررسی کرده و موارد زیر را دریافتند:
 کاهش در تعداد ائوزینوفیل‌های ازوفاژیال در 78 درصد (112 از 146) بیماران.
 کاهش در علائم بالینی در 57 درصد (75 از 132) بیماران. تقریبا تمامی بیماران (160 از 164) که تحت حذف رژیمی کامل قرار گرفته بودند و فقط با یک شیرخشک آمینواسیدی تغذیه می‌شدند، بهبودی بالینی یافتند.
تاثیر همزمانی EOE روی تاریخچه طبیعی آلرژی غذایی به خوبی شناخته نشده است. همانطور که در بالا بحث شد، EOE با حساسیت مکرر به آلرژن‌های غذایی در ارتباط است، همانطور که با حضور sIgE توسط SPT یا واکنش‌های تاخیری به آنتی‌ژن‌های غذایی توسط APT تایید شده است. بیماران با EOE اغلب یا شرح‌حالی از آلرژی غذایی بالینی دارند یا به آن مبتلا هستند. حساسیت غذایی در بیماران EOE عمدتا به آلرژن‌های غذایی شایع است، اما حساسیت به مواد غذایی ناشایع مثل حبوبات و خردل نیز اغلب مشاهده می‌شود. برخی از مطالعات گذشته‌نگر در کودکان نشان داده‌اند که حذف غذاهای حساس کننده می‌تواند منجر به رفع EOE شود. تاریخچه طبیعی آلرژی غذایی در بیماران EOE به خوبی مطالعه نشده، اما تجربه بالینی پیشنهاد می‌کند که این تاریخچه مشابه بیماران مبتلا به آلرژی غذایی بدون EOE است.
آنافیلاکسی القا شده با ورزش:
به‌طور خلاصه: آنافیلاکسی ناشی از ورزش در بزرگسالان در حدود یک سوم از بیماران با تحریک توسط غذا مرتبط است و تاریخچه طبیعی با اپیزودهای مکرر عود دارد.
مطالعه‌ای در مورد تاریخچه طبیعی آنافیلاکسی القا شده با ورزش در کودکان وجود ندارد. هرچند، یک مطالعه آمریکایی(Shadick NA, 1999) از 279 بیمار بزرگسال (18 سال به بالا) از یک مرکز بین سال‌های 1980 تا 1993 تاریخچه طبیعی آنافیلاکسی القا شده را با ورزش بررسی کرده و دریافتند که:
 37 درصد بیماران تحریک با ماده غذایی را گزارش کردند که اغلب شامل نرم‌تنان صدف‌دار و سخت‌پوستان دریایی (16 درصد)، الکل (11 درصد)، گوجه فرنگی (8 درصد)، پنیر (8 درصد) و کرفس (7 درصد) بود.
 تمامی بیماران معیارهای آنافیلاکسی القا شده با ورزش (علائم آنافیلاکسی، کهیر، یا آنژیوادم با علائم منطبق با انسداد تنفسی فوقانی) را داشته یا در طول ورزش کلاپس قلبی-عروقی داشتند.
 75درصد بیماران زن بودند.
 میانگین سنی 37 سال بود. سن شروع علائم 26 سال و میانگین طول دوره علائم 10 سال.
 میانگین تعداد اپیزودها در هر سال در زمان ظهور اولیه 14 سال بود اما در زمان مطالعه به 8 سال کاهش داشت.
 حدود 33 درصد بیماران در 12 ماه قبل از مطالعه حمله‌ای نداشتند.
 فراوان‌ترین علائم مشاهده شده خارش (92 درصد)، کهیر (86 درصد)، آنژیوادم (72 درصد)، گرگرفتگی (70 درصد) و تنگی نفس (51 درصد) گزارش شد.
 حدود 50 درصد بیماران رینیت فصلی یا آلرژی به گرد و غبار را گزارش کردند، 19 درصد گزارش کردند که آسم نیز دارند و 10 درصد اگزما داشتند.
در اغلب موارد آنافیلاکسی القا شده با ورزش مرتبط با غذا، درصورت عدم ورزش، ماده غذایی می‌تواند بدون علائم مصرف شود. اگرچه این مطالعه نقشی برای آلرژی غذایی در پاتوفیزیولوژی آنافیلاکسی القا شده با ورزش پیشنهاد می‌کند، از آنجایی که تشخیص آلرژی غذایی بر اساس سنجش عینی (objective) صورت نگرفته، نتایج این مطالعه باید با احتیاط تفسیر شود.
رینیت آلرژیک:
آلرژی غذایی وابسته به IgE معمولا به صورت رینیت ظهور نمی‌کند. به نظر نمی‌رسد رینیت آلرژیک عامل خطری برای توسعه آلرژی غذایی باشد .سپید