گایدلاین‌های مدیریت سرطان پانکراس

شفا آنلاین:   این بیماری کشنده حتی اگر به‌طور بالقوه قابلیت درمان کامل را داشته باشد و البته فقط در 20 درصد از همه بیماران اینطور است، در بهترین حالت، بقای 5 ساله‌ای معادل 25 تا 30 درصد دارد. تخمین زده می‌شود طی 10 سال آینده، به دومین علت اصلی مرگ در اثر سرطان در ایالات متحده تبدیل شود.

    به گزارش شفا آنلاین:   به همین منظور، متخصصان ASCO توصیه‌هایی را برای مدیریت سرطان پانکراس متناسب با مرحله بیماری منتشر کرده‌اند.

       گایدلاین‌ها در زمینه مدیریت سرطان پانکراس بالقوه علاج‌پذیر، پیشرفته موضعی و غیرقابل برداشت و متاستاتیک پیش از این در Journa- of Clinica- Oncology منتشر شده بودند.

سرطان پانکراس بالقوه علاج‌پذیر
       برای بیمارانی که مبتلا به سرطان پانکراس بالقوه علاج‌پذیر هستند، متخصصان توصیه می‌کنند پس از تائید هیستوپاتولوژیک تشخیص، پزشکان باید از بیمار یک سی‌تی اسکن مولتی‌فاز از شکم و لگن و با استفاده از پروتکل پانکراس یا MRI انجام دهند تا ارتباط‌های آناتومیک میان تومور و دیگر ساختارهای داخلی، همچنین ارزیابی بیماران از نظر وجود متاستازهای داخل شکمی مشخص شود.

       در این گروه از بیماران، بررسی‌های تکمیلی می‌تواند شامل مواردی مانند اندوسکوپیک اولتراسوند، لاپاروسکوپی تشخیصی، یا هر دو باشد.

       باید در ابتدا وضعیت عملکردی بیمار، بار علایم، و خصوصیات کوموربیدیتی وی به دقت ارزیابی و ثبت شود و اهداف مراقبتی براساس خواسته بیمار، پیش از آنکه به برنامه درمانی چندرشته‌ای برسد، شکل گرفته باشند.

       شاید مهم‌ترین سوال بیماران این گروه که پزشکان باید به آن پاسخ دهند، این باشد که به چه بیماری باید رزکسیون اولیه تومور پیشنهاد شود. بیمارانی که کاندید مناسب رزکسیون لنف‌نود ناحیه‌ای و تومور اولیه هستند، باید کرایتریاهای زیر را داشته باشند:
1) شواهدی از بیماری متاستاتیک نداشته باشند.
2) وضعیت عملکردی و پروفایل کوموربیدیتی بیمار به گونه‌ای باشد که بتواند در مقابل یک جراحی بزرگ شکمی مقاومت به خرج دهد.
3) هیچ ارتباط رادیوگرافیک میان تومور اولیه و عروق مزانتریک دجود نداشته باشد.
4) سطح CA 19-9 سرم بیمار حاکی از بیماری لوکالیزه باشد.

       بعضی بیماران مبتلا به سرطان پانکراس بالقوه علاج‌پذیر، ممکن است اگر تحت درمان‌های پیش از جراحی قرار گیرند و به دنبال آن، رزکسیون اولیه تومور انجام شود، برایشان بهتر باشد. این بیماران، افرادی هستند که یافته‌های رادیوگرافیک مشکوک دارند، اما تشخیصی برای بیماری خارج پانکراسی ندارند.

       به‌طور مشابه، بیماران با وضعیت عملکردی نامناسب یا کوموربیدیتی‌های زیاد که مناسب جراحی بزرگ شکمی نیستند، می‌توانند از درمان پیش از جراحی منفعت ببرند، به شرط آنکه تصور شود وضعیت آنها پس از درمان بهتر خواهد شد.

       بیماران کاندید برای درمان پیش از جراحی نیز شامل افرادی هستند که یک رابطه رادیوگرافیک میان تومور اولیه و عروق مزانتر در آنها دیده شده یا افرادی که سطح CA 19-9 آنها حاکی از وجود بیماری منتشر باشد.

       نویسندگان ASCO هشدار می‌دهند که پس از درمان پیش از جراحی، بیماران نیاز دارند به‌طور کامل دوباره مرحله‌بندی شوند تا برنامه جراحی دقیقی برای آنها ریخته شود.

       به تمامی بیماران با سرطان پانکراس رزکت شده که درمان پیش از جراحی دریافت نکرده‌اند، باید پیشنهاد شود 6 ماه از کموتراپی ادجوانت، با جمسیتابین یا فلوئوروسیل، همراه با فولینیک اسید، در صورت نبود کنترااندیکاسیون‌های مدیکال یا جراحی، استفاده کنند. این درمان هم باید 8 هفته پس از جراحی (که دوره نقاهت بیمار به اتمام رسیده) آغاز شود.

       نویسندگان همچنین توصیه می‌کنند بیمارانی که درمان پیش از جراحی دریافت نکرده‌اند و به صورت میکروسکوپی نیز، مارژین‌های مثبت دارند یا پس از 4 تا 6 ماه درمان کموتراپی، همچنان نود – مثبت هستند، باید تحت کمورادیاسیون ادجوانت قرار گیرند.

       اگرچه شواهد حمایت کننده از طول دوره پیش از جراحی کافی نیستند، این پانل توصیه می‌کند بیماران در مجموع 6 ماه درمان ادجوانت بگیرند، که شامل دوره گذشته شده در زمان پیش از جراحی هم می‌شود.

       بیماران باید هر 3 تا 6 ماه یکبار، پس از اتمام دوره درمانی خود، پیگیری شوند.سپید