پاسخ به سئوال طرح شده در تیتر موضوع سئوال هم «آری» است هم «نه»!
شفا آنلاین: «آری»
از این‌جهت که حق مسلم و طبیعی افراد برای تشویق و تبلیغ اعضای جامعه به
شرکت در سرنوشت خود است. به گزارش شفا آنلاین:به نقل از سپید هیچ جامعه‌ای نیست که مردمش در اندیشه و چه‌بسا نگران سرنوشتی که در انتظار آنان است، نباشند. طبیعی است که ما پزشکان عمومی هم از این قاعده مستثنا نیستیم.
دایر شدن گروه‌های تلگرامی قدمی ارزشمند در راه اطلاع‌رسانی و تبادل‌نظر در این زمینه است؛ هرچند در مواردی به‌دلیل کشاندن بحث و موضوع انتخابات انجمن پزشکان عمومی ایران به تسویه‌حساب‌های شخصی و مچ‌گیری تا آن اندازه که به‌جای اتحاد و همدلی و همبستگی، کدورت‌هایی ایجاد کرد که با هدف اصلی تشکیل انجمن پزشکان عمومی ایران بیگانه و دور است؛ اما نتایج ثمربخشی نظیر آشنایی و برخورد عقاید و آرا با یکدیگر داشته است. «نه» که گفتم، نظر به این بخش (ایجاد تفرقه و کدورت) دارد. از همان روزهای آغاز فعالیت گروه‌های تلگرامی، یکی از همکاران ارجمند بدون شک به خاطر سن و پیشکسوت بودن از من خواست که در خصوص لزوم شرکت پزشکان عمومی در انتخابات انجمن پزشکان عمومی ایران مطلبی بنویسم. خیلی در این زمینه با خود کلنجار رفتم که چگونه به عرصه این میدان وارد شوم و دست به کاری زنم که غصه سر آید؟ من نفس شرکت در هر کاری را در درجه اول میل ذاتی فرد به آن کار می‌دانم و اگر این میل در موقع خودش به شکل جدی بروز کند، موفقیت در آن امر حتمی است. برای روشن شدن مساله ناچارم به حاشیه‌ای مهم‌تر از متن بپردازم:
بسیاری از ما در طول زندگی بارها شاهد این بودیم و هستیم که خانواده‌ها تا چه حدی نگران درس و مشق فرزندان‌شان به‌ویژه در مرحله قبول شدن در امتحان کنکور رشته مورد نظر هستند. خانواده‌هایی که والدین به‌ویژه مادر با اصرار فراوان و مواظبت‌های مکرر به فرزندشان درس خواندن را گوشزد می‌کنند، مثلاً اگر مهمانی پیششان آمده است به فرزند می‌گویند: «برو تو اتاقت درس بخوان!» یا اگر مشغول تماشای تلویزیون هستند به فرزندشان می‌گویند: «برو تو اتاقت درس بخوان!» ممکن است و اغلب هم چنین است که آن دانش‌آموز به اتاقش می‌رود، اما به همه‌چیز فکر می‌کند جز درس و درس خواندن و با هر زنگ تلفن و یا زنگ آیفون، در اتاقش را باز می‌کند و می‌پرسد: «کی تلفن کرد؟ کی آمد؟» فرزندان جنین خانواده‌هایی معمولا موفقیتی در امتحان کنکور کسب نمی‌کنند! در مقابل خانواده‌هایی را مشاهده می‌کنیم که وقتی به دیدن آن‌ها می‌رویم و جویای حال فرزندشان می‌شویم در پاسخ می‌گویند: «از صبح رفته تو اتاقش و دارد درس می‌خواند. در این مدت نه چیزی از ما می‌خواهد نه وقتی کسی پیش ما می‌آید از اتاقش بیرون می‌آید که سلامی بگوید و احوالی بپرسد! اصلاً در این حال و هواها نیست.» آری، فرزندان چنین خانواده‌هایی از قبول‌شدگان در امتحانات و کنکور هستند، زیرا متوجه شده‌اند که سرنوشت آن‌ها در درس خواندن رقم زده می‌شود و نیازی به اینکه والدین لزوم درس خواندن را هر لحظه چون شمشیر داموکلس به آن‌ها بنمایانند، ندارند.
خانواده بزرگ «جامعه پزشکان عمومی ایران» از این قاعده نمی‌تواند مستثنا باشد و در این مورد هم پزشکانی که نیاز به تاکید به شرکت در انتخابات را ندارند و به سرنوشت خود می‌اندیشند، حضور دارند و اگر در طول سال‌های اخیر کوشش‌های انجمن پزشکان عمومی ایران با همه کاستی‌هایش نتایجی داشته است، صرفاً به‌خاطر وجود کسانی بود و هست که کسی آن‌ها را وادار به شرکت در انتخابات و فعالیت صنفی نکرد؛ بلکه آن‌ها خود به سرنوشت‌شان علاقه‌مند بودند و هستند. جا دارد اشاره شود که همیشه لازم نیست که همه افراد یک کشور و در این مورد یک صنف و انجمن در به ثمر رساندن اهداف مورد نظر حضور داشته باشند، بلکه گروه معدودی است که اغلب آغاز کننده حرکتی می‌شود و دیگران را متوجه می‌سازند که به سرنوشت خود بیاندیشند.
بیاییم قدردان کوشش افرادی باشیم که به انجمن پزشکان عمومی ایران و اهداف و برنامه‌هایش می‌اندیشند و در این راه از هیچ کوششی خودداری نمی‌کنند و با همه انتقادهایی که متوجه‌شان می‌شود با دقت و صبر و شکیبایی توجه و گوش می‌دهن. انتخابات انجمن پزشکان عمومی ایران باید به شکلی برای تک‌تک ما پزشکان عمومی مطرح شود که نیازی به این نباشد که به لزوم شرکت در آن اشاره مکرر بشود. امید است اصل شرکت در انتخابات انجمن پزشکان عمومی ایران برای تک‌تک ما امری عادی و در عین‌حال ضروری گردد.
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار