محققان استرالیایی در یک مطالعه نشان دادند عوامل خطر فردی برای ملانوما می‌تواند برای پیشگیری شخصی و مداخلات تشخیص زودهنگام کمک‌کننده باشند.
شفا آنلاین:براساس
نتایج به دست آمده، پژوهشگران در این مطالعه پیشنهاد کرده‌اند از وضعیت
عوامل خطر فردی برای برنامه‌های نظارتی استفاده شود، مثلا عواملی مانند سن
شروع بیماری و آموزش‌هایی که بیمار در مورد معاینه خودی پوست می‌بیند تا در
صورت لزوم، نظارت شدیدتری بر بیمار انجام شود.به گزارش شفا آنلاین: این نوع رویکرد می‌تواند همراه با دیگر دستورالعمل‌های بالینی برای بهینه‌سازی پیامدها در افراد در معرض خطر بالا استفاده شوند.
عوامل مختلفی با افزایش خطر پیشرفت ملانومای پوستی در ارتباط هستند، مانند تعداد بالای خال‌ها، داشتن سابقه خانوادگی ملانوما، و سابقه ملانومای اولیه قبلی. برای افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به این فرم از سرطان پوستی قرار دارند، راهنماهای بالینی اغلب توصیه می‌کنند که بیماران تحت نظارت منظم قرار داشته باشند، همچنین به بیماران در مورد محافظت کافی در برابر آفتاب و چگونگی معاینه خودی پوست آموزش‌های لازم داده شود.
به‌منظور بهبود تشخیص و درمان افرادی که در معرض خطر بیشتر ابتلا به ملانوما قرار دارند، محققان استرالیایی دانشگاه سیدنی، با استفاده از داده‌های مطالعه Melanoma Patterns of Care به توصیف ویژگی‌های بالینی مرتبط با ملانوما، براساس عوامل خطر بیمار پرداختند. این مطالعه مبتنی بر جمعیت و مشاهده‌ای، مدیریت بالینی بیمارانی را ارزیابی کرد که در دوره 12 ماهه اکتبر 2006 تا 2007، با تشخیص ملانوما مواجه شده بودند..
از تعداد 2727 شرکت کننده در این مطالعه، محققان 30 درصد افراد را در معرض خطر بالاتر طبقه‌بندی کردند. در این گروه، شایع‌ترین عامل خطر، داشتن تعداد زیاد خال (62 درصد)، سابقه شخصی
(42 درصد) و سابقه خانوادگی (28 درصد) ملانوما بود.
عوامل خطر
در مقایسه با افراد در معرض خطر کمتر، گروه در معرض خطر بالاتر با ملانومای سطحی گسترده (49 در مقابل 45 درصد)، تعداد کمتر ملانوماهای بدخیم حالت کک و مک (12 در مقابل 15 درصد)، و تعداد کمتر ملانوماهای بیشتر از یک میلی‌متر ضخامت (29 درمقابل 32 درصد) مواجه بودند. بیماران در معرض خطر بالاتر همچنین در سنین پائین‌تری (میانگین 62 سال در مقابل 65 سال) مبتلا به این بیماری شده بودند، اگرچه این میانگین سنی براساس عوامل خطر تفاوت می‌کرد: 56 سال برای بیماران با سابقه خانوادگی ملانوما، 59 سال برای بیماران با تعداد خال‌های بالا و 69 سال برای افرادی که سابقه شخصی ابتلا به ملانوما داشتند. میانگین سنی جوان‌تر در زمان تشخیص ملانوما در گروه در معرض خطر بالاتر در تمامی نقاط بدن یکسان بود.
محققان در این مطالعه دریافتند که تفاوت‌های قابل توجهی میان گروه‌های در معرض خطر بالاتر و پائین‌تر با توجه به محلی از بدن که ملانوما رخ می‌‌دهد، دیده می‌شود. بیماران گروه در معرض خطر بالاتر که تعداد زیادی خال داشتند، بیشتر احتمال داشت که روی تنه خود ملانوما را داشته باشند (41 درصد در مقابل 29 درصد). بیمارانی که سابقه خانوادگی ملانوما را یدک می‌کشیدند، بیشتر احتمال داشت که روی اندام‌های خود ملانوما را تشخیص دهند (57 درصد در مقابل 42 درصد)، و افرادی که سابقه فردی این بیماری را داشتند، ملانوما را بیشتر روی سر و گردن خود به نمایش می‌گذاشتند (21 درصد در مقابل 15 درصد).
زنانه، مردانه
بدون در نظر گرفتن گروه خطر، مردان در مقایسه با زنان بیشتر احتمال داشت که ملانوما را روی تنه و سر و گردن خود پیدا کنند و کمتر با بروز ملانوما روی اندام تحتانی و فوقانی مواجه می‌شدند. این اختلاف بین دو گروه معنی‌دار بود.
نکته قابل توجه در مورد این مطالعه، محدودیت آن در مورد فقدان اطلاعات در زمینه دیگر عوامل خطر، مانند رنگ پوست، نوع پوست، و سابقه آفتاب‌سوختگی یا مصرف دخانیات بوده است.
با این وجود، نویسندگان تاکید دارند که نتایج به دست آمده از این مطالعه می‌تواند همسو با دیگر دستورالعمل‌های بالینی، پیامدهای افراد در معرض خطر بالاتر ملانوما را به حد مطلوب برساند.
نویسندگان در پایان نتیجه‌گیری می‌کنند مدل‌های پیش‌بینی خطر که دربرگیرنده این عوامل خطر هستند، می‌توانند برای استراتژی‌های پیشگیری و غربالگری فردی، به‌طور مثال سن آغاز نظارت براساس آستانه خطر مطلق 10 ساله، استفاده شوند.سپید
منبع: WHO
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار