شانس بقای بیشتر در مبتلایان به بدخیمی تخمدان

شفا آنلاین: در مورد زنانی که در زمان عود بیماری آنها، 6 ماه یا بیشتر از درمان با یک رژیم شیمی‌درمانی بر پایه پلاتینوم گذشته، گفته می‌شود که به شکل حساس به پلاتینوم بیماری مبتلا هستند.

به گزارش شفا آنلاین: ساندرا هورنینگ، سرپرست بخش توسعه محصول گروه دارویی نامبرده، می‌گوید: «با تاییدیه اخیر آواستین همراه با شیمی‌درمانی، زنانی که به شکل عودکننده و حساس به پلاتینوم بدخیمی تخمدان مبتلایند، گزینه درمانی در اختیار خواهند داشت که در مطالعات بالینی تفاوت در شانس بقایی معادل 5 ماه بیشتر از درمان با شیمی‌درمانی‌های مرسوم داشته است. این تاییدیه، نتیجه همکاری مشترک گروه‌های مختلف انکولوژی زنان بوده و در نهایت به رفع نیاز درمانی بیماران منتهی می‌شود.»

       دیوید بارلی، سرپرست ائتلاف ملی مبارزه با بدخیمی تخمدان در آمریکا می‌گوید: «در آمریکا بدخیمی تخمدان در مقایسه با بدخیمی‌های دیگر زنان سالانه موجب مرگ و میر قابل‌توجهی می‌شود. در مبتلایان به بدخیمی تخمدان، اغلب علائم و نشانه‌های بیماری تشخیص داده نشده باقی می‌مانند.»

       آواستین در ترکیب با شیمی‌درمانی در موارد راجعه بدخیمی اولیه پریتونئال، لوله‌های فالوپ و اپیتلیال تخمدان که حساس به پلاتینوم هستند، براساس نتایج به دست آمده از 2 مطالعه بالینی فاز3 با نام‌های GOG-0213 و OCEANS مورد تایید قرار گرفت. مطالعه GOG-0213 نشان داد که اضافه کردن آواستین به شیمی‌درمانی، شانس بقای کلی بیشتری در مقایسه با شیمی‌درمانی مرسوم به تنهایی ایجاد خواهد کرد. (6/42 ماه در مقایسه با 3/37 ماه). هر 2 مطالعات GOG-0213 و OCEANS بهبود معناداری در مدت زمان بدون پیشرفت بیماری زنان تحت درمان با ترکیب درمانی داروهای شیمی‌درمانی مرسوم و آواستین نشان دادند. مطالعه GOG-0213 نشان داد که با افزودن آواستین به رژیم درمانی آنها، این زنان 4/3 ماه طولانی‌تر بدون بیماری خواهند زیست.

       مطالعه OCEANS، نشان داد که آواستین در ترکیب با شیمی‌درمانی، در مقایسه با دارونما درترکیب با شیمی‌درمانی، به میزان قابل‌توجهی شانس بقای بدون پیشرفت بیماری را افزایش می‌دهد (متوسط شانس بقای بدون پیشرفت بیماری در گروه دریافت‌کننده دارونما 4/8 ماه و در گروه تحت درمان با آواستین، 4/12 ماه گزارش شد). نتیجه شانس بقای کلی بیماران که در مطالعه OCEANS به‌عنوان هدف ثانویه مورد بررسی قرار گرفته بود، معنادار نبود. عوارض ناخواسته دارویی در هر 2 مطالعه، مشابه عوارض گزارش شده طی مطالعات قبلی انجام شده روی آواستین در درمان طیفی گسترده از انواع تومورهایی است که تجویز این دارو برای آنها اندیکاسیون دارد. این عوارض ناخواسته عبارتند از ضعف و بی‌حالی، افت تعداد گلبول‌های سفید خونی همراه با تب، افت سطح سدیم خونی، درد اندام‌ها، افت پلاکت، بالا رفتن میزان دفع ادراری پروتئین، فشارخون بالا و سردرد.

       در نوامبر 2014 میلادی، آواستین در آمریکا برای درمان زنان مواجه شده با عود بدخیمی اپیتلیال تخمدان، لوله فالوپ یا بدخیمی اولیه پریتونئال که به پلاتینوم حساس هستند، در ترکیب با رژیم‌های شیمی‌درمانی حاوی پاکلیتاکسل، دوکسوروبیسین لیپوزومال یا توپوتکان مورد تایید قرار گرفت. در مواردی که عود بیماری در کمتر از 6 ماه پس از آخرین درمان با رژیم شیمی‌درمانی بر پایه پلاتینوم رخ دهد، بیماری از نوع مقاوم به پلاتینوم در نظر گرفته می‌شود.

       مطالعه GOG-0213، یک تحقیق مستقل فاز3 بوده که تحت حمایت مالی انستیتو ملی سرطان قرار داشته است. در این مطالعه، مجموع 673 زن مبتلا به بدخیمی اولیه پریتونئال، لوله فالوپ یا اپیتلیال تخمدان راجعه که نسبت به پلاتینوم حساس بودند شرکت کردند. هدف اولیه مطالعه، ارزیابی این موضوع بود که آیا افزودن آواستین به شیمی‌درمانی (کاربوپلاتین و پاکلیتاکسل) و سپس ادامه درمان با آوستین به تنهایی در مقایسه با شیمی‌درمانی مرسوم می‌تواند شانس بقای بیماران را افزایش دهد یا خیر. در مطالعه GOG-0213، شانس بقای بدون پیشرفت بیماری و پاسخ‌دهی کلی درمانی به‌عنوان اهداف ثانویه مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. در سال 2016 میلادی، بیش از 22 هزار زن در آمریکا با تشخیص بدخیمی تخمدان مواجه شدند و در حدود 14200 نفر در نتیجه ابتلا به این نوع بدخیمی جان خود را از دست دادند. همان‌طور که اشاره شد، اگر پس از گذشت 6 ماه یا بیشتر از آخرین چرخه شیمی‌درمانی بر پایه پلاتینوم بیماری عود کند، از نوع حساس به پلاتینوم در نظر گرفته می‌شود. در حدود نیمی از بیمارانی که پس از درمان اولیه دچار عود بیماری شده‌اند (بیش از 8 هزار بیمار در آمریکا)، به نوع حساس به پلاتینوم بدخیمی تخمدان مبتلا هستند.

       آواستین، یک آنتی‌بادی بیولوژیک است که به‌طور اختصاصی به پروتئینی به نام «فاکتور رشد اندوتلیال عروقی» متصل شده و با مداخله در روند آنژیوژنز، نقش مهمی در چرخه زندگی تومور ایفا می‌کند. با مختل شدن خون‌رسانی به تومور، امکان رشد و گسترش آن در بدن (متاستاز) به حداقل می‌رسد.سپید
منبع: PRNewswire