بعد از برداشتن پستان‌ها براثر سرطان (ماستکتومی)، یکی از رنج‌های که یک زن باید تحمل کند کنار آمدن با ظاهر غیرمتعارف خود است.
شفا آنلاین: پیش از آنکه دبی
بوئرز به دلیل ابتلا به سرطان پستان تن به جراحی دهد، پزشک معالج به وی
امید داد که بیمه هزینه‌ترمیم پستان مصنوعی وی را خواهد پرداخت، اما دبی
پستان سیلیکونی نمی‌خواست.به گزارش شفا آنلاین: خودش دراین‌باره می‌گوید: «بعد از تشخیص سرطان پستان اصلا نمی‌خواستم درباره جسم خارجی دیگری در بدنم کلمه‌ای بشنوم. من فقط می‌خواستم درمان شوم.»
هرچند امروز بسیاری از جراحان پلاستیک و متخصصان سرطان در پی رواج استفاده از پروتزهای پستان به‌عنوان راهی برای ایجاد بدنی کامل برای زنان جراحی‌شده هستند، برخی دیگر از همکاران آن‌ها معتقد به مقاومت در برابر این راه ترمیم هستند. زنانی مانند خانم بوئرز این توصیه پزشکی و عرف‌های اجتماعی از بدن زن را به مبارزه می‌خوانند و می‌خواهند بعد از درمان سرطانشان بدنی بدون پروتز داشته باشند. آن‌ها حتی نامی هم برای گریز از جراحی‌های ترمیمی یافته‌اند: «سینه‌تخت‌ها»
دکتر دیانا آتایی، جراح پستان و رئیس قبلی انجمن جراحی پستان آمریکا، می‌گوید: «بسیاری از بیمارانش به‌خصوص آن‌ها که پستان‌هایی کوچک داشته‌اند، حاضر به قبول روند ترمیم بعد از برداشتن پستان‌ها نیستند. هستند بیمارانی که فکر می‌کنند این دیگر بار اضافی است، زیادی درگیر می‌شوند، مراحل زیادی پیش رویشان قرار می‌گیرد و ترمیم روندی طولانی است.» رسانه‌های اجتماعی امکانی را برای این زنان فراهم کرده‌اند تا بتوانند با راحتی خیال خواسته خود را فاش بگویند و چالش‌های خود، بدنی و عاطفی، را با افراد دیگر در میان بگذارند. آن‌ها تصمیم دارند تا نگاه دیگری از مفهوم زن بودن بدون برجستگی‌های طبیعی به جامعه ارائه دهند.
حرکت تازه تولد یافته «سینه‌تخت‌ها» چالش‌های دیرپای اجتماعی از بدن زن و زنانگی بعد از برداشتن پستان‌ها و آنچه ترمیم کامل بعد از درمان سرطان می‌گویند را به چالش می‌خواند. برای سال‌ها، متخصصان همواره بر این عقیده اصرار داشته‌اند که جراحی پلاستیک بعد از درمان سرطان بخشی از درمان بیماری است. حامیان سلامت زنان جنگیدند و توانستند لایحه «سلامت زنان و حقوق سرطان» را در سال 1998 تصویب کنند؛ برنامه‌ای برای پوشش پروتزهای پستان و روند جاگذاری آن.
از آن زمان، جراحی پلاستیک پستان به صورت درمانی استاندارد درآمده است. بر اساس آمار انجمن جراحی پلاستیک آمریکا، بیش از 106 هزار روندترمیم در سال گذشته انجام شده است که نسبت به سال 2000، 35 درصد افزایش نشان می‌دهد. اگرچه مشخص نیست که چه درصدی از زنان بعد از مداوای سرطان خود مایل به انجام جراحی‌های جاگذاری پروتزهای پستان هستند، مطالعه‌ای در سال 2011 نشان می‌دهد 63 درصد زنان کاندیدای جراحی‌های پروتز درمان زا انتخاب کرده‌اند. در برخی نقاط آمریکا این میزان نزدیک به 80 درصد است.
همگام با رواج جراحی‌های ترمیمی، پزشکان مطالعاتی را پیش می‌کشند که ادعا می‌کند این جراحی‌ها می‌توانند کیفیت زندگی زنان بعد از درمان سرطان را بهبود بخشند. اما برخی زنان می‌گویند این پزشکان بیش از آنکه به ضررهای درازمدت وجود پروتز در بدن و روان بیماران توجهی داشته باشند به مقبولیت ظاهری آن‌ها توجه دارند. یک‌سوم از زنانی که تن به جراحی‌های ترمیمی داده‌اند، دچار پیچیدگی شده‌اند و مروری سیستماتیک بر 28 مطالعه نشان می‌دهد زنانی که پروتز پستان را در بدن خود جا نداده‌اند وضعیت بدتری ندارند و برخی مواقع تصور بهتری از بدن خود دارند و در روابط جنسی و کیفیت زندگی بهتر عمل کرده‌اند.
دکتر کلارا لی، از جراحان پلاستیک دانشگاه اوهایو، عقیده دارد: «راز کوچک کثیفی در جراحی‌های پروتز پستان وجود دارد و آن اینکه خطر عوارض عمده بعدازاین جراحی‌ها بیش از متوسط خطر عوارض عمده در سایر جراحی‌های انتخابی است.» خانم اشمیت که همراه دبی بوئرز در ویدئویی در فیس‌بوک ظاهر شد، یک سال پروتز پستان را در بدن خود داشته است و بعد از 4بار عفونت در 5 ماه مجبور شده آن را بیرون بیاورد. «مشکلات ترمیم داشت بیش از خود سرطان می‌شد.»
هرچند در برخی ایالت‌ها مانند نیویورک پزشکان ملزم شده‌اند به بیماران زن خود درباره امکان دسترسی به پروتز پستان اطلاع دهند، اما زنان بیمار می‌گویند غالبا به آن‌ها اطلاعاتی درباره سینه‌های بدون پروتز داده نشده است. اشمیت دراین‌باره می‌گوید: «کسی به من نگفت که انتخاب دیگری هم دارم. من از مطب جراح پستان پیش جراح پلاستیک رفتم و آن‌ها به من گفتند: این کاری است که باید انجام دهم.» از سوی دیگر، پزشکانی دیگر عقیده دارند که جراحی ترمیمی خطرات خود را دارد، اما مثل این می‌ماند که شما درباره سقوط هواپیماهایی صحبت کنید که روزانه میلیون‌ها نفر سوار آن‌ها می‌شوند و به سلامت به مقصد می‌رسند. با توجه به پیشرفت تکنیک‌های جراحی، موافقان اعمال ترمیمی عقیده دارند نتایج زیبایی بهتر از پستان‌های طبیعی هستند و بیماران می‌توانند با ظاهری جوان‌تر و زیباتر از قبل در محیط بیرون حاضر شوند. همین برداشت که جراحی‌های پروتز پستان می‌تواند ظاهر فرد را بهبود بخشد، اما بسیاری از زنانی را که مجبور به برداشتن پستان‌های خود می‌شوند عصبانی می‌کند. در قدم اول، این پروتز حسی در فرد ایجاد نمی‌کند و نقشی در ارتباط جنسی وی ندارد. برخی بیماران می‌گویند پزشکان آن‌ها را برای انجام جراحی ترمیمی تحت فشار قرار می‌دهند.سپید
منبع: New York Times
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار