شفاآنلاین>جامعه پزشکی>در حالی که اصلاح تصور اشتباه مردم عادی درباره بیماری‌ها و اختلالات روانی، یکی از ضروریات جوامع پیشرفته محسوب می‌شود، مطالعه‌ای جدید نشان داده است که پزشکان هم از ترس انگ، برچسب، و از دست دادن مجوز شغلی، مشکلات روانی خود را پنهان کرده یا به خوددرمانی روی می‌آورند.
به گزارش شفاآنلاین : یک مطالعه تازه در امریکا مشخص کرده که حتی وقتی پزشکان، بیماران خود را تشویق می‌کنند مشکلات و اختلالات روانی خود همچون افسردگی، اضطراب و یا دیگر نگرانی‌هایشان را با آنها در میان بگذارند، کمتر احتمال دارد که خود به چنین کاری برای کمک به درمان این گونه مشکلاتشان روی آورند.
به نقل از مدیسین اند ریسرچ، بخشی از دلیل این نگرانی مرتبط با برچسب‌های رایج و شکی است که امکان دارد با قضاوت درباره توانایی‌هایشان همراه شود. با این حال، اینها همه عوامل را دربر نمی‌گیرد. در بسیاری از ایالت‌های امریکا، پزشکان باید هر گونه تشخیص روانی را به هیئت مدیره صدور مجوز پزشکی ایالتی گزارش دهند و مهم هم نیست که بیماری مذکور چقدر خفیف یا قابل درمان باشد و یا چه زمانی از آن گذشته باشد. همین موضوع باعث ترس آنها از این نظر می‌شود که مراجعه‌شان برای درمان افسردگی یا اضطراب بر مجوز پزشکی آنها اثر گذارد و به محدودیت‌های شغلی برای آنها در این زمینه منجر شود.
بر اساس یک نظرسنجی صورت گرفته از ۲۱۰۰ پزشک زن که مادر فرزندانی نیز بودند، معلوم شد نزدیک به نیمی از آنها در طول زندگی حرفه‌ای خود حداقل یک بار مراجعه برای مشورت درباره یک بیماری روانی داشته‌اند اما هیچ درمانی را پیگیری نکرده‌اند. دوسوم از آنها اعلام کرده بودند که ترس از بدنامی و انگ باعث شده که درباره نگرانی‌های خود سکوت کنند و آن را با مشاوری در میان نگذارند.
به گفته کاترین گلد، محققی از دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان، یک‌سوم از این زنان که در نظرسنجی شرکت کرده بودند نیز گفتند که از زمان تحصیل پزشکی به آنها برگه تشخیص سلامت روانی رسمی داده شده بود و بسیاری از آنها فکر می‌کنند که می‌توانند وضعیت خود را مدیریت کنند؛ این شامل تجویز نسخه برای خود نیز می‌شد.
به گزارش سلامت‌آنلاین، تنها شش درصد از کسانی که تاکنون تشخیصی برای بیماری آنها داده شده بود آن را به هیئت مدیره صدور مجوز در ایالت خود گزارش کرده بودند زیرا احساس می‌کردند شرایطشان اثری منفی بر وضعیت سلامت آنها ندارد.
محققان گفته‌اند تحقیقات بیشتری در این زمینه باید صورت گیرد تا از پس کاهش انگ و برچسب زدن، شرایطی فراهم شود که پزشکان برای پیگیری سلامت روانی خود احساس امنیت بیشتری کنند.
به گفته گلد، استانداردهای دولتی نیز باید بررسی شود تا اطمینان حاصل شود که آنها به جای نیاز به افشای اختلالاتی در زمان‌های دور، مشکلات کم‌اثر، یا وضعیت‌های پایدار و کنترل‌شده، بر وضعیت درمانی تمرکز می‌کنند که در حفظ سلامت بیمار اثرگذار است. سلامت آنلاین
به نقل از مدیسین اند ریسرچ، بخشی از دلیل این نگرانی مرتبط با برچسب‌های رایج و شکی است که امکان دارد با قضاوت درباره توانایی‌هایشان همراه شود. با این حال، اینها همه عوامل را دربر نمی‌گیرد. در بسیاری از ایالت‌های امریکا، پزشکان باید هر گونه تشخیص روانی را به هیئت مدیره صدور مجوز پزشکی ایالتی گزارش دهند و مهم هم نیست که بیماری مذکور چقدر خفیف یا قابل درمان باشد و یا چه زمانی از آن گذشته باشد. همین موضوع باعث ترس آنها از این نظر می‌شود که مراجعه‌شان برای درمان افسردگی یا اضطراب بر مجوز پزشکی آنها اثر گذارد و به محدودیت‌های شغلی برای آنها در این زمینه منجر شود.
بر اساس یک نظرسنجی صورت گرفته از ۲۱۰۰ پزشک زن که مادر فرزندانی نیز بودند، معلوم شد نزدیک به نیمی از آنها در طول زندگی حرفه‌ای خود حداقل یک بار مراجعه برای مشورت درباره یک بیماری روانی داشته‌اند اما هیچ درمانی را پیگیری نکرده‌اند. دوسوم از آنها اعلام کرده بودند که ترس از بدنامی و انگ باعث شده که درباره نگرانی‌های خود سکوت کنند و آن را با مشاوری در میان نگذارند.
به گفته کاترین گلد، محققی از دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان، یک‌سوم از این زنان که در نظرسنجی شرکت کرده بودند نیز گفتند که از زمان تحصیل پزشکی به آنها برگه تشخیص سلامت روانی رسمی داده شده بود و بسیاری از آنها فکر می‌کنند که می‌توانند وضعیت خود را مدیریت کنند؛ این شامل تجویز نسخه برای خود نیز می‌شد.
به گزارش سلامت‌آنلاین، تنها شش درصد از کسانی که تاکنون تشخیصی برای بیماری آنها داده شده بود آن را به هیئت مدیره صدور مجوز در ایالت خود گزارش کرده بودند زیرا احساس می‌کردند شرایطشان اثری منفی بر وضعیت سلامت آنها ندارد.
محققان گفته‌اند تحقیقات بیشتری در این زمینه باید صورت گیرد تا از پس کاهش انگ و برچسب زدن، شرایطی فراهم شود که پزشکان برای پیگیری سلامت روانی خود احساس امنیت بیشتری کنند.
به گفته گلد، استانداردهای دولتی نیز باید بررسی شود تا اطمینان حاصل شود که آنها به جای نیاز به افشای اختلالاتی در زمان‌های دور، مشکلات کم‌اثر، یا وضعیت‌های پایدار و کنترل‌شده، بر وضعیت درمانی تمرکز می‌کنند که در حفظ سلامت بیمار اثرگذار است. سلامت آنلاین
نظرشما
آخرین اخبار