این گروه برای بررسی اثربخشی این نانوذرات، آنها را روی سلول‌های کشت شده در آزمایشگاه و موش مورد آزمایش قرار دادند. در این پروژه محققان از یک آسیاب آشپزخانه برای پودر کردن ریشه زنجبیل استفاده کرده و آنها را تبدیل به پلاکت‌هایی کردند.
در قدم بعد از سانتریفیوژهایی با سرعت بسیار بالا و اولتراسونیک‌های قوی برای تولید سوسپانسیون استفاده کردند. این گروه توصیه کردند که این کار را در منزل انجام ندهید.
نانوذراتی که محققان تولید کردند در حدود ۲۳۰ نانومتر قطر داشته و ۳۰۰ عدد از آنها به اندازه قطر تار موی انسان است. این گروه تحقیقاتی این نانوذرات را روی موش‌های آزمایشگاهی مورد آزمایش قرار دادند. آنها دریافتند که نانوذرات سمی نبوده و اثرات درمانی خیره‌کننده‌ای دارند.
نتایج نشان داد که این ذرات توسط سلول‌های خطی روده جذب می‌شوند، جایی که معمولا التهاب اتفاق می‌افتد. یکی از اثرات این نانوذرات، تاثیر در فرآیند بازسازی ساختار روده است.
نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که این نانوذرات، تکثیر سلول‌های روده را افزایش داده و نرخ زنده ماندن آنها را بهبود می‌دهد. همچنین این نانوذرات موجب کاهش تولید پروتئین‌ها در روده می‌شوند، پروتئین‌هایی که عامل اصلی التهاب در روده هستند.
مرلین از محققان این پروژه گفت: این ذرات می‌تواند دارویی مناسب برای درمان بیماری‌های التهابی روده باشد. براساس اظهارات این گروه، این نانوذرات می‌توانند با سرطان‌های مرتبط با روده مقابله کنند.
محققان این پروژه معتقداند که این نانوذرات را می‌توان به سادگی به‌عنوان ترکیبات غذایی به بیمار داد. زنجبیل گیاهی است که به‌عنوان چاشنی در بسیاری از غذاها استفاده شده و از دیرباز خواص درمانی زیادی در آن کشف شده‌است. خاستگاه این گیاه جنگل‌های بارانی در جنوب شرق آسیا است.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای در نشریه Biomaterials به چاپ رسیده است.
