در این میان بحث سرطان اخیرا توجه نظام سلامت و بطور کلی افکار عمومی را به خود جلب نموده است و وزارت بهداشت اصرار به مدون نمودن برنامه ها و سیاست های کلان در این حیطه دارد. به رغم اینکه سرطان یکی از قدیمی ترین بیماری های همراه بشر از ابتدا است، ولی علم آنکولوژی در میان علوم بالینی پزشکی قدمت زیادی ندارد و یکی از شاخه های جوان و رو به پیشرفت علم پزشکی است. با توجه به این امر باید گفت که رشته های دیگر پزشکی و بالطبع مدیران بخش سلامت فعلا احاطه کامل و تصویر روشنی از آنکولوژی پیدا نکرده اند و در نتیجه سیاست های کلان در این بخش می تواند با آسیب های جدی همراه باشد.
حقیقت این است که درمان های غیر جراحی سرطان (رادیوتراپی و دارو درمانی) به لحاظ قیمتی و بار مالی بسیار گران هستند و در صورتی که اقتصاد درمان سرطان را مد نظر نداشته باشیم و بدون کارشناسان این بخش، سیاست های کلان را برنامه ریزی کنیم، هدر رفت منابع در این بخش تمام سیاست های وزارت بهداشت را در بخش های دیگر تحت تاثیر قرار خواهد داد و اتخاذ سیاست آزمون و خطا عوارض جدی در بحث سلامت و صنعت بیمه کشور خواهد داشت.
برای نمونه باید خاطر نشان کرد که مصرف داروهای شیمی درمانی سهم ۱۵ درصدی از مصرف کل داروهای کشور را به خود اختصاص می دهد و طبق آمار مراجع رسمی، مبلغی بالغ بر ۱۵۰۰ میلیارد تومان در سال است که به نسبت جمعیت کشور چنین مصرفی خارج از قاعده و سرسام آور است.
به رغم مصرف چنین حجمی از داروها، میزان بهبودی از سرطان(survival ۵ ساله) در کشور ما قابل مقایسه با استانداردهای دنیا نیستند. واقعیت این است که در سیاست های درمان سرطان، این مراکز رادیوتراپی- آنکولوژی است که دارای ارزش و برد استراتژیک است و اصلی ترین پایه درمان غیر جراحی تومورهای بدخیم، رادیوتراپی است و غفلت از این مسئله ممکن است ما را به سمت توسعه بیهوده تخت های شیمی درمانی (که شاید به لحاظ مدیریتی سهل الوصول تر و به لحاظ تبلیغات رسانه ای برای مدیران قابل افتخار تر باشد) و به دنبال آن دمیدن در کوره داغ مصرف بیشتر داروهای شیمی درمانی است. ولی باید گفت که شیمی درمانی در درمان تومورهای بدخیم تاثیر درمانی حدود ۱۰ درصد دارد و اگر بدون تلفیق مناسب با رادیوتراپی استفاده نشود کارکرد درمانی قطعی نخواهد داشت و بیماران پس از مدت کوتاهی دچار عود می گردند و مجددا دور باطل مصرف داروهای شیمی درمانی برای تسکین این بیماران و افزایش موقتی و کوتاه طول عمر آنها شروع می گردد. ولی وزارت بهداشت و سیستم های علمی دانشگاهی کشور نباید از قوانین و سیاست های ارائه شده توسط علم آنکولوژی و کارشناسان آن تخطی نمایند که در غیر این صورت و با توجه به مطالبی که عنوان شد، به تدریج وارد بیراهه ای می شود که انتهای آن جز هرز رفتن سرمایه های سلامت و داروهای گران قیمت شیمی درمانی از کلیه و کبد بیماران، بدون تاثیر مورد انتظار در میزان بهبودی آنها نخواهد بود.
تاسیس مراکز رادیوتراپی - آنکولوژی استاندارد نسخه کلانی است که کارشناسان برای تحقق اقتصاد مقاومتی در بحث سرطان ارائه می کنند. این مراکز با داشتن درمان موثری به نام رادیوتراپی و مصرف منطقی داروهای شیمی درمانی در کنار رادیوتراپی، علاوه بر درآمد زایی برای نظام سلامت بهترین نتیجه را در نتایج درمانی حاصل در بیماران مبتلا به سرطان در کشور خواهد داشت.
به نظر انجمن رادیوتراپی آنکولوژی (کلینیکال آنکولوژی) حدود نیمی از مصرف داروهای شیمی درمانی در کشور مبنای علمی ندارد و بدون اندیکاسیون های علمی تجویز می گردد. توصیه ما در راستای تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی در این عرصه تازه گشوده، سپردن تولیت سرطان به رشته تخصصی کلینیکال آنکولوژی در کشور و در نتیجه محدود نمودن مصرف بی رویه داروهای شیمی درمانی است که با اعداد ذکر شده برای چنین صرفه جویی در مصرف داروهای شیمی درمانی کشور می توان ۳۰ تا ۴۰ مرکز بزرگ رادیوتراپی آنکولوژی منطبق بر معیارهای مراکز سرطان تیپ ۲ احداث نمود که امکان ارائه خدمات درمانی طبق گاید لاین های علمی آنکولوژی دنیا تا مدت ۲۰ سال را خواهد داشت و با توجه به بهره وری این مراکز به راحتی می توان استهلاک تجهیزات را جبران و آنها را به مراکز ریفرال پایدار و استراتژیک بدل نمود.
