تـاثیـر طبقـه اجتمـاعی بر بقـای پـس از سرطـان

به گزارش شفا آنلاین،بسیاری از مطالعات پیشین به شانس کم افراد رنگین‌پوست در بقا پس از سرطان اشاره کردند؛ اما بر اساس این تحقیق، این اختلاف می‌تواند تا حد زیادی در نتیجه مسائل طبقاتی مانند نوع بیمه و دسترسی به مراقبت باشد.

       به گفته روشن باستانی از دانشگاه کالیفرنیا، نژاد یا قومیت اغلب نشانگری برای عوامل اجتماعی مثل فقر، وضعیت بیمه، سطح تحصیلات و غیره است؛ به همین دلیل کسانی که از اقلیت‌های قومی هستند، بهداشت و سلامت ضعیف‌تری دارند. بنابراین نژاد یا قومیت نیست که بقا را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ بلکه این اثر با توجه به عوامل اجتماعی منفی شایع‌تر در میان این گروه‌های اقلیت قابل توضیح است. میلومای چندگانه نسبتا در آمریکا نادر است. طبق آمار سازمان کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا، احتمال ابتلا به این گونه از سرطان در طول زندگی یک از ۱۴۳ است و سالانه کمتر از ۱۳۰۰۰ نفر بر اثر آن فوت می‌کنند. کمتر از ۱ درصد موارد، در اشخاص زیر ۳۵سال تشخیص داده می‌شوند.

       انجمن سرطان آمریکا می‌گوید، احتمال ابتلای سیاه‌پوستان به این سرطان، دو برابر بیشتر از سفیدپوستان است؛ گرچه دلایل آن روشن نیست. درمان اخیر برای این تومورها که نوعی از گلبول‌های سفید خون را درگیر می‌کنند، نتایج بقا برای بیماران سفیدپوست را بسیار بیش از سیاه‌پوستان بهبود داده است. برای این مطالعه، دکتر لوچیانو کاستا از دانشگاه آلاباما و همکارانش، داده‌های افزون بر ۱۰۰۰۰ بیمار آمریکایی مبتلا به میلومای چندگانه و با سن کمتر از ۶۵ سال را بررسی کردند. نیمی از این بیماران در زمان تشخیص، حداقل ۵۷ سال داشته‌اند. حدود دو سوم از آنها ازدواج کرده و اکثرا دارای بیمه بودند. این مطالعه آشکار کرد عواملی که بیش از نژاد و قومیت احتمال بقا را متاثر می‌کنند، وضعیت زناشویی، درآمد و بیمه هستند. برای مثال یک فرد مجرد که دارای درآمد پایین و بیمه مدیکید، برنامه بهداشتی آمریکا برای فقرا، بوده است، ۲۵ درصد کمتر از شخص متاهلی با همان سن دارای بیمه خصوصی و ساکن منطقه مرفه‌تر شانس بقا تا چهار سال بعد از تشخیص دارد. بدون توجه به تفاوت‌های اجتماعی اقتصادی، حدود ۷۱ درصد از بیماران تا حداقل چهار سال شانس بقا دارند. با در نظر گرفتن یک عامل مانند پوشش مدیکید به جای بیمه خصوصی، این میزان تا نزدیک ۶۳ درصد سقوط کرد. با احتساب دو عامل مثل مجرد بودن و زندگی در یک جامعه فقیر، بقای چهار ساله تا حدود ۵۳ درصد کاهش یافت. با افزودن عامل سوم (مدیکید)، این شاخص به کمتر از ۴۷ درصد رسید.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که اختلاف فاحشی در نتایج وجود دارد که می‌توان به صورت بالقوه با بهبود دسترسی و کاهش هزینه درمان بر آن غلبه کرد. محدودیت‌های این مطالعه شامل فقدان جزییات درباره گونه دقیق میلومای چندگانه و مقدار پیشرفت تومورها در زمان تشخیص بودند. با این حال، همچنان در گروهی که انتظار می‌رفت بالاترین بقا را داشته باشند (متاهل، بیمه شده و ساکن نواحی با درآمد بیشتر)؛ بیماران سیاه‌پوست در خطر بیشتر مرگ‌ومیر در قیاس با سفیدپوستان قرار داشتند. به نظر می‌رسد موضوع بسیار پیچیده‌تری در میان باشد که قادر به درک آن نیستیم.
Reuters