آمار سال ۲۰۰۶ نشان می‌دهد ۲.۵ درصد کودکان و نوجوانان ۳ تا ۱۷ سال دچار اختلال کم‌توجهی- بیش فعالی بوده‌اند. این رقم در سال ۲۰۱۴ به ۴.۴ درصد افزایش یافته است.
این آمار نتیجه ارزیابی انجمن تحقیقاتی WIdO وابسته به شرکت بیمه درمانی "آ. او. کا" است. محققان می‌گویند این اختلال در میان کودکان شایع‌ترین بیماری روحی-روانی است و شمار پسران مبتلا به این عارضه از دختران بیشتر است.
"ریتالین" که داروی درمان این بیماری است نسبت به ۵ تا ۱۰ سال پیش بسیار کم‌تر تجویز می‌شود. یکی از دلایل آن این است که امروزه این دارو فقط توسط متخصصان قابل تجویز است.
یکی از احتمالات افزایش این بیماری ممکن است سن شروع رفتن به مدرسه باشد. بسیاری از تحقیقاتی که در سطوح جهانی به عمل آمده نشان می‌دهد که افزایش بسامد این اختلال در کودکان و نوجوانانی که زودتر از سن معمول به مدرسه می‌روند بیشتر است.
کارشناسان علت احتمالی این امر را مقایسه رفتار کودکان کوچک‌تر با کودکان بزرگتر در یک کلاس می‌پندارند. رفتارهای تکانشی بیشتر و کم‌توجهی و تمرکز نداشتن کوچک‌ترها ممکن است اختلال ADHD تفسیر شود.
کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی- بیش‌فعالی پشتکار کم‌تری نشان می‌دهند، ذهنشان به راحتی منحرف می‌شود و جنب و جوش بدنی بیش از حدی دارند. آنها رفتارهای تکانشی و نسنجیده‌ای از خود بروز می‌دهند و ثبات عاطفی ندارند.
به گزارش دویچه‌وله، این اختلال ممکن است در سنین بزرگسالی ادامه یابد، دلایل این امر هنوز ناشناخته است. درمان‌های این بیماری مبتنی بر تجویز دارو، رفتاردرمانی و نوروفیدبک (ثبت امواج الکتریکی مغز و دادن بازخورد به فرد) است. در روش آخر بیمار توسط کامپیوتر یاد می‌گیرد چگونه تمرکز کند و خود را از تنش‌های ذهنی رها سازد.
