قانون بالینی دو مرحله‌ای را اجرا کنید

 به گزارش شفا آنلاین،هدف اصلی محققان در این مطالعه، ابداع و تایید اعتبار یک قانون بالینی دو مرحله‌ای بوده است: قدم اول، از علایم و نشانه‌هایی استفاده می‌کند که کودکان واجد شرایط را برای آزمایش ادرار انتخاب می‌کند و قدم دوم (زمانی که آزمایش ادرار گرفته شد) از علایم، نشانه‌ها و تست‌های نواری (dipstick) استفاده می‌کند تا راهنمایی برای درمان تجربی آنتی‌بیوتیکی بیابد.

       این محققان براساس داده‌های به دست آمده از نمونه‌های ادراری که به روش استریل گرفته شده‌اند، عامل مشترک جدید (برای استفاده در کامپیوتر) و قوانین بالینی مبتنی بر نمره‌هایی را ابداع کردند تا به پزشکان کمک کنند کودکان را به درستی برای آزمایش ادرار و درمان آنتی‌بیوتیکی با کاربرد بالای تشخیصی انتخاب کنند. برای قدم نخست، قانون مبتنی بر عامل مشترک، از نظر تشخیصی بر قانون مبتنی بر نمره‌ها ارجحیت دارد و آن‌هم به نوبه خود به تشخیص بالینی ارجحیت دارد. برای قدم دوم، تست نواری از نظر تشخیصی بر علایم و نشانه‌ها به تنهایی ارجحیت دارد (هم قوانین مبتنی بر نمره‌ها و هم عامل مشترک) و از نظر تشخیصی، در کودکان با احتمال عفونت دستگاه ادراری تحتانی، برای کسانی که قدم نخست در جمع‌آوری ادرار نتیجه‌بخش نبود، مفید نیست.

       تشخیص زودهنگام UTIs در کودکان اغلب از دست می‌رود، زیرا شواهد کافی برای آنکه چه زمانی باید به UTI مشکوک شد، وجود ندارد، اغلب علایم غیراختصاصی دارند و جمع‌آوری صحیح و تمیز ادرار در آنها مشکل است. از سوی دیگر، روش‌های تهاجمی مانند کاتتریزاسیون یا آسپیراسیون سوپراپوبیک، خطر عفونت و درد و ترس را در کودک افزایش می‌دهد.

       محققان در این مطالعه کودکان کمتر از 5 سالی را بررسی کردند که به یکی از 233 مرکز مراقبت‌های اولیه در سراسر انگلستان و ولز، با حداقل یکی از نشانه‌های مشروط یا حداقل یک علامت راه ادراری که نشانه بالقوه UTI باشد، مراجعه کرده بودند. علایم مشروط عبارت بودند از تب، استفراغ، لتارژی یا مالیژیا، تحریک‌پذیری، تغذیه ضعیف و اختلال رشد. علایم UTI شامل موارد زیر بودند: درد شکمی، زردی در کودکان کمتر از 3 ماه، هماپوری، بوی تند ادرار، ادرار غیرشفاف، درد پهلو و کمر، تکرر ادرار، درد در حین ادرار کردن، و تغییرات در نگهداری ادرار.

       پس از اخذ رضایت‌نامه، محققان نتایج را برای هر کودک از 107 تست‌ شاخص ثبت کردند که شامل اطلاعات گرفته شده از والدین، از جمله سابقه پزشکی و علایم، معاینه کامل فیزیکی و تست نواری ادراری بود. پیش از انجام تست نواری، محققان تشخیص احتمالی خود را در مورد UTI ثبت کردند (تشخیص بالینی).

       پس از آن، محققان با کمک والدین، نمونه تمیز ادراری از 3036 کودک گرفتند. از این تعداد، 2740 (90 درصد) نمونه‌ها کشت ادراری هم شدند که تقریبا همه (5/93 درصد) کودکان 2 تا 4 سال را دربر می‌گرفت. بیش از نیمی از کودکان دختر بودند.

       در مجموع، 2/2 درصد (تعداد 60 نفر) از نمونه‌های کشت داده شده، براساس معیارهای میکروبیولوژیکی بریتانیا مثبت گزارش شدند، اما براساس تخمین محققان از روی علایم و نشانه‌های پیش از انجام تست نواری، 1/6 درصد (تعداد 168 نفر) مبتلا به UTI بودند، یعنی فقط 7/16 درصد (تعداد 28 نفر) از آن کودکان واقعا از نظر UTI مثبت بودند. بنابراین می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تشخیص بالینی حساسیتی معادل 6/46 درصد و اختصاصیت 7/94 درصد در این حجم نمونه بزرگ و مبتنی بر جمعیت داشته است.

       محققان در قدم بعدی، به این مساله پرداختند که کدامیک از آیتم‌های تست شاخص به‌طور قابل توجهی مرتبط با کشت مثبت ادراری بوده‌اند. آنها دریافتند که سابقه UTI، درد بیشتر یا گریه بیشتر هنگام ادرار کردن، ادرار با بوی به طور فزاینده بد، تندرنس شکمی در معاینه بالینی و شک زیاد پزشک به وجود بیماری شدید، با خطر بیشتر کشت مثبت ادراری همراه است. علاوه براین، نداشتن سرفه و داشتن یافته‌های طبیعی در معاینه گوش نیز با UTI تائید شده با کشت ادراری همراه است.

       با به کار بردن این علایم و نشانه‌ها به عنوان یک قانون بالینی، در مقایسه با تشخیص بالینی به تنهایی، دقت تشخیصی UTI به‌طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. افزودن نتایج تست نواری به موارد فوق می‌تواند دقت تشخیصی را افزایش دهد.

       محققان در پایان یادآوری می‌کنند که نتایج به دست آمده، از رویکرد خطر محور به تشخیص کودکان مبتلا به UTI حمایت می‌کند. هرچند محققان به بیشترین دقت تشخیصی با استفاده از محاسبه براساس یک عامل مشترک دست یافته‌اند، آنها متذکر می‌شوند که حتی استفاده تنها از سیستم نمره‌دهی ( 3 یا بیشتر از 5 معیار بالینی) می‌تواند تعداد کودکانی را که به تست ادراری نیاز دارند، کاهش دهد.