اعتصاب پزشکان نظام بهداشتی هائیتی را فلج کرده است

به گزارش شفا آنلاین،این بیمارستان وابسته به دانشگاه دولتی هائیتی، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین تاسیسات پزشکی در این کشور بلازده است که اکنون به کانون توان‌فرساترین اعتصاب‌های کارکنان پزشکی در هائیتی در طول تاریخ این کشور بدل شده است.

       آلمه سزار، یکی از این زندانیان در زنجیر که ماه‌ها پیش برای درمان به این بیمارستان آورده شده و هنوز درمانی دریافت نکرده است، گفت: «ما به حال خود رها شده‌ایم. بدون وجود همسرم که برای مراقبت من می‌آید، تابه‌حال مرده بودم.» پزشکان جوان و انترن‌ها در ماه مارس در اعتراض به کمبود مزمن تجهیزات پایه پزشکی، عدم پرداخت حقوق و ایمن نبودن محیط کار، تهدیدشدن مداوم بوسیله بستگان بیماران و حتی هجوم آوردن آنان به داخل اتاق‌های عمل با اسلحه، کارهای خود را رها کردند.

       پرستاران و کارکنان خدماتی نیز به این اعتصاب پیوسته‌اند. بعد موج اعتصاب به ۱۲ بیمارستان دولتی دیگر در سراسر هائیتی گسترش یافت و نظام بهداشتی دچار کمبود منابع این کشور را که در بهترین اوقات هم به‌سختی از عهده نیازها برمی‌آید، فلج کرد. مقامات وزارت بهداشت می‌گویند چهار بیمارستان دولتی تعطیل هستند و بیمارستان‌های دیگر به علت اعتصاب با ظرفیت‌های کاهش‌یافته کار می‌کنند. اما آنان مدعی‌اند که بیمارستان‌ها به‌تدریج در حال بازگشایی هستند.

       اما خبرنگاران آسوشیتدپرس که از یکی از این بیمارستان‌ها در منطقه دلماس در پورتو پرنس پایتخت هائیتی که گفته می‌شد بازگشایی‌شده است، دیدار کردند، متوجه شدند فعالیت چندانی در این محل انجام نمی‌شود. بااینکه یکی دو متخصص برنامه ویزیت داشتند، بیمارستان تقریبا خالی بود و کارکنان خدماتی در ورودی بیمارستان مردمی را که به دنبال درمان بودند، برمی‌گرداندند.

       ماکولا جوزف در حالی‌که او و خواهرش به پدربزرگشان کمک می‌کردند تا سوار وانتی در پارکینگ بیمارستان شود، گفت: «من شنیدم این بیمارستان باز است. اما کارکنان به ما گفتند به‌جای دیگری برویم.» بیمارستان‌های دولتی که به فقیرترین شهروندان هائیتی خدمات می‌دهند، فاقد تجهیزات پایه مانند دستکش، گاز، مواد ضدعفونی‌کننده و گاهی حتی آب هستند. کمبود برق باعث شده است که پزشکان شیفت شب با نور تلفن‌های همراهشان عمل‌های جراحی را به اتمام برسانند.

       دکتر گابریل تیموتی، مدیرکل وزارت بهداشت گفت بیمارستان‌های دولتی سال‌هاست که دچار کمبود مالی هستند. دولت هائیتی 7/4 درصد از بودجه‌اش را به مراقبت‌های بهداشتی اختصاص می‌دهد و در بودجه پیشنهادی سال بعد خواستار افزایش سهم بهداشت به حدود ۱۰ درصد شده است. تیموتی گفت که بسیاری از رزیدنت‌های پزشکی که اعتصاب کرده‌اند، «رادیکال» هستند و در کوبا آموزش دیده‌اند.

       او گفت: «ما آماده مذاکره هستیم، اما به علت وضعیت اقتصادی کشور نمی‌توانیم همه تقاضاهای اعتصاب‌کنندگان را برآورده کنیم.» رزیدنت‌های پزشکی از سال ۱۹۹۶ هرماه فقط ۱۲۰دلار حقوق دریافت می‌کردند و اکنون با افزایش هزینه زندگی فشار مالی بیشتری بر آنان وارد می‌شود. رزیدنت‌های اعتصابی پس از درخواست حقوق ۵۰۰ دلار در ماه اکنون می‌گویند مقدار ۳۶۰ دلار در ماه را خواهند پذیرفت. آنان اخیرا پیشنهاد دولت را برای پرداخت ماهانه ۲۰۰ دلار برای بازگشت به کار را رد کردند.

       دکتر ونسا مهو، رزیدنت سال سوم پزشکی گفت که این اعتصاب تا زمانی که همه درخواست‌هایشان برآورده نشود، پایان نخواهد یافت. او گفت بااینکه حقوق‌ یک دلیل عمده اعتصاب هستند، اما مسئله مهم‌تر نیاز به تغییرات در نظام بهداشت عمومی کشور است که مدت‌هاست نتوانسته است مراقبت کافی برای بسیاری از بیماران فراهم کند. مهو گفت: «افراد به خاطر هیچ و پوچ می‌مردند. مردم به خاطر اینکه پولی برای خریدن دستکش پزشکی نداشتند و به علت اینکه پول کافی برای خریدن سرم و سرنگ نداشتند، می‌مردند.»

       تیموتی گفت دست‌کم سه مورد مرگ، ازجمله یک زن باردار که در بیرون درهای بیمارستان دانشگاه دولتی درگذشت، به اعتصاب نسبت داده‌شده است.

       طولانی‌ترین اعتصاب پزشکی هائیتی در حالی در جریان است که نشانه‌ای از برطرف شدن بن‌بست سیاسی در میان طرف‌های متخاصم دیده نمی‌شود و فقیرترین شهروندان در میانه این آخرین بحران رهبری هائیتی بیشترین آسیب را متحمل می‌شوند.

       جوسلرم پریوت، رئیس‌جمهور موقت که ماه قبل دوره‌اش پایان یافت، اما با توجه تاخیر ناشی از نبود نظر واحد در میان قانون‌گذاران درباره سرنوشتش همچنان در مقام خود باقیمانده است، تهدید کرده است که پروانه پزشکی رزیدنت‌های بیمارستانی اعتصابی را لغو کند. این تهدید باعث بالا گرفتن تنش‌ها شده است. میزان امید به زندگی در این کشور نیمکره غربی مدت‌هاست که در پایین‌ترین حد بوده است. بیماری‌های منتقل‌شونده به‌وسیله پشه، سرخک، مننژیت و سایر بیماری‌های مشابه رایج هستند. سوءتغذیه و تاخیر رشد کودکان فراگیر است.

 وبا از سال ۲۰۱۰ که احتمالا از طریق نیروهای حافظ صلح سازمان ملل وارد کشور شد، دست‌کم ۱۰۰۰۰ نفر را کشته است. معدودی از بیماران می‌توانند از پس هزینه‌های داروها برآیند و بسیاری از افراد از عهده مخارج مراقبت‌های پزشکی خصوصی برنمی‌آیند. افرادی که توانایی مالی دارند برای درمان به میامی در فلوریدای آمریکا یا کشور همسایه، جمهوری دومینیکن می‌روند. حدود ۵۰ درصد از مخارج مراقبت‌های بهداشتی در هائیتی به‌وسیله سازمان‌های غیردولتی تامین می‌شود. درمانگاه‌ها و بیمارستان‌هایی که این سازمان‌های غیردولتی خارج مانند پزشکان بدون مرز اداره می‌کنند، به علت اعتصاب با هجوم بیماران مواجه شده‌اند.
USNews