دارو بـرای بیمـاری نـفس‌بـر

به گزارش شفا آنلاین،بیماری مزمن انسدادی ریه، یک بیماری قابل‌پیشگیری و درمان‌پذیر است. این بیماری، چهارمین علت مرگ در جهان به شمار می‌رود و پیش‌بینی شده که در سال 2030، سومین علت مرگ در سراسر جهان باشد.

       بیماری مزمن انسدادی ریه، تنها بیماری مزمنی است که احتمال می‌دهیم شیوع آن در دهه‌های آتی رشد داشته باشد. علائم بیماری مزمن انسدادی ریه عبارتند از تنگی‌نفس، سرفه و تولید مزمن خلط. این تنگی‌نفس ممکن است طی ورزش یا به دلیل عفونت‌های تنفسی تشدید شود.

 سرفه مزمن می‌تواند گهگاه یا روزانه، خشک یا خلط‌دار باشد. تشخیص بیماری مزمن انسدادی ریه باید در بیمارانی که این علائم را دارند و سابقه مواجهه با عوامل خطرسازی نظیر مصرف دخانیات، آلودگی‌های محیطی و شغلی و استنشاق ذرات شیمیایی مضر موجود در هوا را بیان می‌کنند، در نظر گرفته شود. عوامل خطرساز دیگری که می‌توانند فرد را در معرض ابتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه قرار دهند عبارتند از وزن کم نوزاد در هنگام تولد و عفونت‌های تنفسی. در بسیاری از بیماران، آسم و بیماری مزمن انسدادی ریه، به طور همزمان وجود دارد که موجب محدود شدن قابل‌توجه جریان تنفسی و نیاز به برونکودیلاتورها می‌شود.

       درمان بیماری مزمن انسدادی ریه، بر اساس شدت بیماری تعیین می‌شود. اهداف درمانی عبارتند از بهبود علائم، کند کردن پیشرفت بیماری، توان انجام فعالیت‌های ورزشی، پیشگیری و مدیریت علائم حاد بیماری و کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری.

دارودرمانی بیماری مزمن انسدادی ریه
       انواع مختلف داروهای استنشاقی نظیر برونکودیلاتورها، کورتیکواستروییدهای استنشاقی و داروهای ترکیبی از هر دوی این گروه داروها، برای درمان بیماری مزمن انسدادی ریه مورد استفاده قرار می‌گیرند.

       برونکودیلاتورها: این داروها در درمان علائم بیماری مزمن انسدادی ریه موثر هستند. اشکال استنشاقی برونکودیلاتورها ارجح‌اند و انتخاب بین استفاده از آنتی‌کولینرژیک‌ها، آگونیست‌های بتادو، تئوفیلین یا داروی ترکیبی این گروه داروها، به میزان پاسخ دهی فرد و نیز تحمل او نسبت به عوارض هر کدام از این گروه‌های دارویی بستگی دارد. برونکودیلاتورهای ترکیبی در مقایسه با مصرف تنهای یک برونکودیلاتور و افزایش دوز آن برای اثربخشی بیشتر، با مکانیسم‌های اثر مختلف علائم بیماری را بهبود بخشیده و خطر مواجهه با عوارض دارویی ناخواسته را کاهش می‌دهند. برونکودیلاتورها ممکن است برای کنترل علائم با الگوی «مصرف در صورت نیاز» یا «مصرف مداوم» تجویز شوند. برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر در مقایسه با برونکودیلاتورهای کوتاه‌اثر، در کنترل پایدار و نگهدارنده علائم موثرترند. لوالبوترول(Levalbuterol) در مقایسه با آلبوترول(Albuterol) اثربخش‌تر نیست.

هم آلبوترول و هم لوالبوترول می‌توانند موجب برونکواسپاسم پارادوکسیکال، عوارض قلبی-عروقی، واکنش‌های بیش حساسیتی سریع و ‌هایپوکالمی شوند، لوالبوترول نسبت به آلبوترول فواید مختصری هم دارد. لوالبوترول در مبتلایان به آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه شدیدتر که با وجود استفاده درست از داروهای کنترل‌کننده علائم نیاز به دوزهای درمانی بیشتری از آگونیست بتادو دارند تجویز می‌شود. به علاوه، بیماران با مشکلات قلبی که به دنبال مصرف آلبوترول، تاکی‌کاردی را تجربه می‌کنند یا به بیماری‌هایی دچارند که ممکن است با تاکی کاردی وخیم‌تر شوند (نظیر آریتمی، نارسایی قلبی و بیماری دریچه قلبی)، از مصرف لوالبوترول سود می‌برند.

       کورتیکواستروییدهای استنشاقی: مبتلایان به بیماری مزمن انسدادی ریه با بهبود علائم و عملکرد ریوی، ارتقای کیفیت زندگی و کاهش دفعات عود بیماری از درمان با کورتیکواستروییدهای استنشاقی سود می‌برند. مصرف طولانی‌مدت کورتیکواستروییدهای استنشاقی توصیه نمی‌شود؛ زیرا با افزایش خطر ابتلا به پنومونی و شکستگی‌های استخوانی مرتبط است. بیماران در شرایط قطع ناگهانی درمان کورتیکواستروییدی، ممکن است دچار تشدید علائم شوند.

       درمان‌های ترکیبی برونکودیلاتورهای استنشاقی و کورتیکواستروییدها: در انواع با شدت متوسط تا شدید بیماری مزمن انسدادی ریه که روی درمان ترکیبی با یک کورتیکواسترویید استنشاقی و یک آگونیست بتادو طولانی‌اثر قرار گرفته اند، در مقایسه با درمان با هر کدام از این داروها به تنهایی، کاهش دفعات عود بیماری و بهبود عملکرد ریوی و وضعیت عمومی بیمار بیشتر دیده می‌شود. البته این ترکیب درمانی با افزایش خطر ابتلا به پنومونی مرتبط است. اضافه کردن یک آنتی‌کولینرژیک تیوتروپیوم با یک آگونیست بتادو طولانی‌اثر و نیز کورتیکواسترویید استنشاقی، فواید درمانی را باز هم افزایش می‌دهد.

       مهارکننده‌های فسفودی‌استراز4: در بیماران با سابقه عود بیماری و نیز برونشیولیت مزمن، روفلومیلاست(Roflumilast) به همراه کورتیکواسترویید خوراکی به کاهش شدت بیماری کمک می‌کند، اما برای مقایسه آن با کورتیکواستروییدهای استنشاقی، مطالعات مقایسه‌ای موجود نیستند.

       متیل گزانتین‌ها: اگر برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر موجود هستند و مصرف آنها از سوی بیمار تحمل‌پذیر است، متیل گزانتین‌ها توصیه نمی‌شوند. زیرا به اندازه برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر موثر نیستند و نیز به خوبی تحمل نمی‌شوند. هر چند که در مقایسه با دارونما، در بیماری مزمن انسدادی ریه ممکن است اثر برونکودیلاتوری متوسطی داشته باشند و تاحدودی روی علائم موثر باشند. اضافه کردن تئوفیلین به سالمترول، در مقایسه با مصرف تنهای سالمترول، موجب افزایش ظرفیت عملکردی ریه شده و وضعیت تنفسی را بهبود می‌بخشد.

       سایر داروها: کورتیکواستروییدهای خوراکی برای درمان طولانی‌مدت بیماری مزمن انسدادی ریه توصیه نمی‌شوند. داروهای موکولیتیک نیز ممکن است برای بیماران با خلط غلیظ مفید باشند. نکته آخر آنکه تجویز اکسید نیتریک در بیماری مزمن انسدادی ریه کنترل شده، ممنوع است.