شفا آنلاین>سلامت>به‌نظر می‌رسد آمریکایی‌ها سخت از سرطان وحشت دارند. برخلاف چیزهای دیگر که به عمر بشر پایان می‌دهند، سرطان انگار از ناکجا آباد آمده است، اما شواهد زیادی نیز دال بر این است که سرطان را می‌توان پیشگیری کرد.
به گزارش شفا آنلاین، من
پزشک درطول زندگی حرفه‌ای خود افراد زیادی را دیده‌ام که فکر می‌کرده‌اند
بیماری‌های قلبی، بزرگترین عامل مرگ در بین آمریکایی‌ها، تا حد زیادی قابل
کنترل هستند. درمجموع، اگر مردم بهتر غذا بخورند، بیشتر ورزش کنند و سیگار
نکشند بسیاری از آنها بهتر می‌شوند. این موضوع اما باعث می‌شود بسیاری از
عوامل خطرآفرین دیگر مانند سن، نژاد و وراثت خانوادگی نادیده گرفته شوند.به‌نظر می‌رسد مردم درباره سرطان این باورها را ندارند. آنها فکر می‌کنند این بیماری به کل از دستشان خارج است و انتشار نتایج مطالعه‌ای در نشریه ساینس این نظر را تایید می‌کند. در این مطالعه محققان خواسته‌اند بفهمند چرا برخی بافت‌ها بیشتر از بافت‌های دیگر ممکن است دچار سرطان شوند. آنها مشاهده کردند هرقدر تعداد دفعات تقسیم سلولی در یک بافت در طول زندگی بیشتر باشد خطر گسترش سرطان در آن بافت بیشتر است.
به بیان دیگر، این مطالعه می‌گوید تعداد دفعات کپی‌برداری از DNA که بیشتر باشد، احتمال اینکه اتفاق بدی در این میان بیفتد بیشتر است. برخی این موضوع را این‌طور تفسیر می‌کنند که سرطان بیشتر از عواملی که مردم می‌توانند در آنها نقشی داشته باشند، به‌دلیل بدشانسی یک نفر اتفاق می‌افتد.
باکمال تاسف باید گفت این مطالعه همه چیز را توضیح نداده است. سلول‌های ریه، برای مثال، بسیار کم تقسیم می‌شوند، اما هنوز تعداد بسیاری از مبتلایان به سرطان دچار سرطان ریه هستند؛ یا سلول‌ها در مسیر روده و معده مرتب درحال تقسیم‌اند، اما تعداد مبتلایان به این نوع سرطان زیاد نیستند یا به‌نظر می‌رسد بروز سرطان‌هایی مانند ملانوما بیشتر تحت تاثیر عوامل ذاتی هستند که در اختیار ما قرار ندارند، هرچند می‌دانیم برخی عوامل خارجی مانند قرار گرفتن درمعرض نور خورشید از عوامل مهم ابتلا به‌شمار می‌روند. از اینها گذشته، این مطالعه بیشتر روی یک نوع بافت تمرکز دارد. ما بیشتر از هرچیز می‌خواهیم بدانیم چه حد می‌توانیم با تغییر سبک زندگی خود خطر سرطان را کاهش بدهیم.
مطالعه‌ای دیگر که اخیرا در نشریه نیچر چاپ شده است می‌گوید کارهای زیادی می‌توان برای کاهش خطر سرطان انجام داد. مطالعات فراوانی دال بر این هستند که عوامل محیطی به بروز بسیاری از سرطان‌ها کمک بزرگی می‌کنند. مثلا، رژیم غذایی به بروز سرطان کولورکتال ربط دارد و الکل و مصرف دخانیات هم به سرطان مری.HIV خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را بالا می‌برد و هپاتیت نوع C هم با سرطان کبد مربوط است و ما انگار نمی‌دانیم که کشیدن سیگار خطر سرطان ریه و درمعرض آفتاب بودن خطر سرطان پوست را بالا می‌برد.
پژوهشگران با استفاده از تکنیک‌های دقیق الگوسازی به این نتیجه رسیده‌اند که کمتر از 30درصد از عوامل خطر برای ابتلا به بسیاری از سرطان‌های معمول ازجمله عوامل ذاتی یا بدشانسی هستند. در مورد بقیه می‌توان برخی چیزها را تغییر داد.
در تحقیقی که مدتی قبل در نشریه انجمن پزشکی آمریکا، جاما، چاپ شده است، آمده که محققان تلاش کرده‌اند که بفهمند چگونه تغییر سبک زندگی ممکن است از نظر کمی خطر ابتلا به سرطان را کم کند. آنها 4 حوزه‌ای را بررسی کرده‌اند که همواره با پیشگیری از بیماری‌ها مرتبط بوده است، یعنی: سیگار کشیدن، مصرف الکل، چاقی و ورزش.
مردمی که هر 4 مورد بالا را رعایت می‌کردند در گروه «افراد کم‌خطر» قرار گرفتند و بعد خطر ابتلا به سرطان را در این گروه با بقیه افرادی که در گروه قرار نداشتند مقایسه کردند.این افراد شامل اعضای «مطالعه سلامت پرستاران» و «مطالعه پیگیرانه کارکنان سلامت» بودند و نیز آمارهای کشوری هم در نظر گرفته شده بود.
از بین 90هزار زن و 46هزار مرد، 16531 زن و 11731 مرد در گروه «کم‌خطر» قرار داشتند. برای هر نوع سرطان محققان برخی خطراتی را که می‌شد به جمعیت استناد داد بررسی کردند، یعنی چند درصدی از مردم که به سرطان مبتلا شدند اگر سبک زندگی سالمی داشتند ممکن بود مبتلا نشوند.
حدود 82درصد از زنان و 78درصد از مردانی که سرطان ریه گرفتند، اگر سبک زندگی سالمی داشتند احتمالا به آن مبتلا نمی‌شدند. با سبک زندگی سالم احتمالا می‌شد از 29درصد از سرطان‌های روده و مقعد در زنان و 20درصد در مردان جلوگیری کرد و شاید می‌شد جلوی 30درصد از سرطان‌های پانکراس در گروه‌های مورد مطالعه را گرفت. سرطان پستان کمتر از سایر سرطان‌ها قابل پیشگیری بود: حدود 4درصد.
درمجموع، حدود 25درصد سرطان‌ها در زنان و 33درصد در مردان را می‌شد پیشگیری و از مرگ حدود 50درصد از بیماران جلوگیری کرد.
هیچ مطالعه‌ای ازجمله این مطالعه کامل نیست. این گروه اغلب سفیدپوست بودند و جزو افرادی که در عرصه سلامت کار می‌کنند، بقیه مردم الزاما کاملا به گروه مورد مطالعه شباهت ندارند، اما مقایسه‌ها با آمارهای ملی نشان دادند که نوع سبک زندگی تا چه حد در برآورد پیشگیری از سرطان کوچک شمرده شده است. گذشته از آن، این یک بررسی اتفاقی نبوده است و ما می‌توانیم بگوییم دلایل را اثبات نمی‌کند.
نگرانی مهم‌تر آن است که مردم شروع به نکوهش افراد مبتلا به سرطان کنند، انگار که آنها می‌توانسته‌اند جلوی سرطان‌شان را بگیرند اما تلاش کافی نکرده‌اند. فراموش نکنیم که هنوز بسیاری از سرطان‌ها از دست ما خارج هستند.
مسئله دیگر آنکه شما تنها با داشتن هر 4 شرط بالا جزو افراد کم‌خطر تلقی می‌شدید و هر نوع تخطی از یکی از این شروط شما را به گروه افراد پرخطر می‌فرستاد و نیز معیارهای تعریف سیگار نکشیدن یا مصرف نکردن الکل آنقدرها حاد و دشوار نبودند. درباره وزن هم نیازی به لاغر بودن نبود، همانقدر که چاق نبودید کافی بود و معیار ورزش کردن هم 150 دقیقه در هفته بود که هدف دور از دسترسی نیست.New York Times
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار