سلامت انگلستان در دستان اتحادیه اروپا

به گزارش شفا آنلاین،   بسیاری از مباحث «برگزیت»، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، امروز در اروپا در سطح ادعاها و اظهارات بی‌پشتوانه و ناسزاگونه مطرح می‌شوند، اما دقیق‌تر که نگاه کنیم، به‌آسانی می‌توان حوزه‌های تاثیر برگزیت را مشخص کرد. یکی از این حوزه‌ها بهداشت و خدمات درمانی است که خروج ما از اتحادیه اروپا به‌رغم ادعاهای موافقان خروج می‌تواند برای آن زیان‌بار باشد.

 موافقان خروج با این ادعا که خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا می‌تواند کمک‌های مالی بریتانیا به اتحادیه را دوباره به نظام ملی سلامت (NHS) باز گرداند، توانستند آراء زیادی را به سوی خود جلب کنند، اما موافقان حضور این کشور در اتحادیه اروپا بر این باورند که تبعات منفی برگزیت بر بهداشت در بریتانیا از تاثیرات مثبت بازگشت مقداری پول به NHS بسیار عمیق‌تر است.

       کارت‌های بیمه بهداشتی اروپایی که سال‌ها درمان رایگان مسافران بریتانیایی در هر نقطه از قلمرو اتحادیه را تضمین می‌کرد، اکنون دیگر وجود ندارند و درنتیجه دولت بریتانیا برای این مهم باید مذاکرات جداگانه‌ای را با هر کشور اروپایی آغاز کند. شاید به دلیل انبوه مصوبات اخیر اتحادیه اروپا، حق برخورداری شهروندان اروپایی از همه نوع خدمات درمانی در هر جای اتحادیه چندان آشنا نباشد، اما ساکنان بریتانیا که می‌خواهند مفصل لگن خود را در فرانسه تعویض کنند یا برای عینک خود به بلژیک بروند یا برای درمان‌های دندانپزشکی به بوداپست باید اکنون بدانند طبق مصوبه اتحادیه اروپا باید همان قیمتی را بپردازند که در کشور خود پرداخت می‌کنند.

       بی‌تردید، 2/1 میلیون بریتانیایی ساکن در سایر کشورهای اروپایی، ازجمله 300 هزار نفر در اسپانیا، بر این خدمات تکیه دارند و نباید از یاد ببریم که این حرکت آزادانه از دو راه به نفع ماست. به یمن اشتغال کادرهای پزشکی از سراسر اتحادیه در بریتانیا است که ما می‌توانیم خدمات بهداشتی و درمانی خود را در چنین سطح بالایی ارائه کنیم. آیا این کارکنان بخش بهداشت و درمان با همه اهمیت‌شان دیگر جایی در NHS ندارند؟

       بریتانیا از مراکز جهانی برای تحقیقات بهداشتی و پزشکی است. بخش بزرگی از این نقش مدیون کمک‌های مالی چشمگیر اتحادیه است. بریتانیا 16 درصد از بودجه تحقیقاتش را از اتحادیه اروپا می‌گیرد و فقط 11 درصد به اتحادیه اروپا کمک می‌کند. یکی از نتایج برگزیت می‌تواند افت تحقیقات بهداشتی در کشور باشد و دوره زمانی برای بهبود درمان‌ها و ارائه محصولات دارویی جدید را به درازا بکشد. یکپارچگی بازار اتحادیه در ضمن به بریتانیایی‌ها امکان داده است تا مبدل به مرکز صنایع داروسازی شوند. نظام اتحادیه برای دادن مجوز به محصولات جدید در آژانس پزشکی اروپا متمرکز است که مرکز آن در لندن است. پس از اجرایی شدن برگزیت این مرکز به کشور دیگر اروپایی منتقل می‌شود و بسیاری از شرکت‌های اروپایی را نیز با خود می‌برد.

گذشته از این‌ها دیگر نمی‌شود بر آزادی آمدوشد که سبب می‌شد بهترین محققان اروپایی برای کسب درآمد بیشتر برای کار به مراکز تحقیقاتی بریتانیا رو بیاورند حسابی باز کرد. این موضوع فقط به جنوب شرقی انگلستان مربوط نمی‌شود بلکه تبعات بد آن در دانشگاه‌ها و سایر مراکز تحقیقاتی در سطح کشور هم بی‌شک دیده خواهد شد. این اما تمام ماجرا نیست. بعدازاین، بریتانیا از بودجه عظیم «صندوق توسعه منطقه‌ای اروپایی» که شهر لیورپول به مدد آن دوباره ساخته شد محروم خواهد شد. توسعه اقتصادی خود به بهبود وضعیت بهداشتی منجر خواهد شد، اما در بودجه فعلی صندوق 5 میلیارد پوند به هزینه‌های خدمات بهداشتی و درمانی اختصاص یافته است. مثالی دراین‌باره بیمارستان آلتنگلوین در ایرلند شمالی است که با همین کمک‌های مالی ساخته شد.

       امنیت بهداشت عمومی اکنون درواقع متکی است بر نظارت بر اپیدمی‌های گسترش یابنده و خطرات بیماری‌های عفونی نوظهور که در «مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌های اروپا» تجمیع یافته است. اگر بریتانیا بخواهد به این امکان بی‌اعتنا باشد، در رویارویی با وضعیت‌های خطرناک در اروپا تنها می‌ماند. مرکز ایمنی غذای اروپا که مرکز آن در ایتالیا است، بهداشت غذاهایی را که به بازار بریتانیا عرضه می‌شود تضمین می‌کند و اگر لحظه‌ای به مشکلاتی که به دلیل مرغ‌های آلوده برایمان پیش آمد فکر کنیم می‌توانیم به اهمیت این نهاد پی ببریم. به همان ترتیب است قوانین اتحادیه برای مواد موجود در محصولات غذایی و چگونگی برچسب زدن بر این محصولات در سراسر قلمرو اتحادیه اروپا. صنایع غذایی از اینکه مجبورند به این قوانین گردن بگذارند همیشه شاکی بوده‌اند. آیا به‌واقع می‌توانیم به توانایی یک دولت بریتانیایی، از هر جناح، دل ببندیم که بتواند بدون حمایت اتحادیه در برابر لابی قدرتمند صنایع غذایی برای تعدیل استانداردها مقاومت و به‌تنهایی این استانداردها را درباره محصولات غذایی ما اعمال کند؟

       درباره یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های بشر امروز، یعنی تغییرات اقلیمی نیز باید گفت که اتحادیه اروپا نقشی رهبری‌کننده در این باره دارد. کشاورزی اروپا یکی از منابع بزرگ گازهای گرم‌کننده زمین است و اتحادیه در پی راه‌حلی برای این مشکل است. از همین الان فریاد اعتراض کشاورزان اروپایی به گوش می‌رسد و بریتانیا تنها با همکاری با سایر کشورهای اروپایی است که می‌تواند موضعی قوی‌تر برای مقابله با این اعتراض‌ها داشته باشد. کنترل استانداردهای زیست‌محیطی هم از مسئولیت‌های اتحادیه اروپاست. ما اروپایی‌ها باید به فکر سواحل پاک‌تر و آب‌های با کیفت بهتر باشیم و این مهم در دهه 1980 با تصویب دستورالعمل کیفیت آب اتحادیه اقتصادی اروپا (AAC) بهبود یافت.

 استاندارد هوای لندن از استانداردهای اتحادیه پایین‌تر است، اما نکته امیدوارکننده آن است که دیوان عدالت اروپایی دست ما را برای پیگیری از دولتمان به‌منظور بهبود استانداردهای زیست‌محیطی باز گذاشته است. اتحادیه اقتصادی اروپا در ابتدا برای تضمین صلح برپا شد و این اتحادیه و خلف آن، اتحادیه اروپا، در راه تحقق این هدف بسیار موفق بوده‌اند. حفظ صلح شاید مهم‌ترین اولویت بهداشت عمومی باشد و ما با شکستن عهدمان با اتحادیه اروپا نباید این آرمان را مخدوش کنیم.
Guardian