به گزارش شفا آنلاین،در نتیجه، افزایش خطر هایپوگلیسمی است، بدون آنکه واقعا از این
درمان اضافی سودی ببرند.
این
گزارش که در نشریه آنلاین جاما به چاپ رسیده نشان داده که بیش از 25 درصد
از سالمندان مبتلا به دیابت نوع2، میزان اضافی از داروهای کاهنده قندخون
استفاده می‌کنند (از جمله 7/18 درصد بیمارانی که به‌دلیل سن بالا و
بیماری‌های زمینه‌ای موجود، در معرض خطر بالای مواجهه با عوارض جانبی مرتبط
با درمان هستند). دستورالعمل‌های بالینی اخیر، به هدف قرار دادن هموگلوبین
A1c کمتر از 7 درصد برای بیشتر بزرگسالان غیرباردار مبتلا به دیابت نوع2
توصیه کرده‌اند.
هر چند که اغلب بیماران سالمند که شانس بقای درازمدت اندکی
دارند و از بیماری‌های متعددی رنج می‌برند، از کنترل دقیق قندخون چندان
فایده‌ای نخواهند برد. مطالعه مذکور به بررسی ارتباط میان درمان‌های کاهنده
قندخون و هایپوگلیسمی شدید در 31542 بزرگسال مبتلا به دیابت نوع2 که از
انسولین استفاده نمی‌کردند، پرداخت.
از میان آنها، 8048 بیمار تحت درمان
بسیار سنگین قرار گرفته بودند. یافته‌ها بین سال‌های 2001 تا 2013 میلادی
جمع‌آوری شده بودند. نتایج نشان داد که به دنبال درمان سنگین برای بیمارانی
که مشکلات بالینی متعددی داشتند (یعنی سن بالای 75 سال و سایر بیماری‌های
زمینه‌ای یا هر دو) خطر بروز هایپوگلیسمی شدید از 7/1 درصد به 3 درصد
رسید. هایپوگلیسمی شدید، می‌تواند به آسیب جدی و حتی مرگ منجر شود؛
بنابراین درمان سنگین برای بیمارانی که چنین برنامه درمانی برای آنها مناسب
نیست، موجب بالا رفتن قابل‌توجه هزینه‌ها می‌شود بدون آنکه واقعا برای
آنها سودی داشته باشد.
