این آرتریت سالمندان کنترل شدنی است

 به گزارش شفا آنلاین،در حال حاضر، 35 میلیون نفر جمعیت بالای 65 سال در آمریکا زندگی می‌کنند. آرتریت نوعی اختلال عضلانی-اسکلتی و علت اصلی ناتوانی و محدود شدن کیفیت زندگی در سالمندان است. واژه آرتریت، به معنای التهاب مفاصل، به طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها ارجاع دارد که می‌توانند باعث درد، سفتی، آسیب ساختارهای مفصل یا از دست رفتن دامنه حرکتی آن شوند.

 آرتریت می‌تواند هر مفصلی در بدن را درگیر کند و موجب درد و عدم تحرک شود. عوامل متعددی نظیر فعالیت فیزیکی سنگین (در مورد باربرها و کارگران معدن)، برخی بیماری‌های سیستمیک (اختلالات متابولیک) و آسیب‌های ورزشی در ایجاد آرتریت نقش دارند.

 در شرایطی که آرتریت را یک بیماری قلمداد می‌کنند، می‌تواند به بیش از یکصد شکل بروز کند. بسیار مهم است که کادر درمانی بدانند استئوآرتریت ممکن است با بیماری‌های التهابی خودایمنی و سایر اختلالات سالمندی، همپوشانی داشته باشد. بیماری‌های التهابی خودایمنی نظیر آرتریت روماتوئید، به‌خصوص در بزرگسالان بالای 50 سال، بیماری‌های نسبتا شایعی هستند. بیش از 5 درصد از زنان بالای 75 سال، دچار آرتریت روماتوئید هستند. عوامل خطرساز ابتلا به یک بیماری خودایمنی عبارتند از سن و جنس.

       مطالعه‌ای روی بیماری آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌های خودایمنی در طول زندگی یک فرد نشان داده که دومین اختلال خودایمنی از نظر میزان شیوع، پلی میالژی روماتیکاست و خطر ابتلا به آن در طول زندگی در زنان 4/2 درصد و در مردان 7/1 درصد است. شروع پلی میالژی روماتیکا با درد پروکسیمال دوطرفه در عضلات شانه و لگن، عضلات کمر و گردن و خشکی صبحگاهی مشخص می‌شود. احساس ناراحتی ممکن است به حدی برسد که بیمار نتواند صبح از رختخواب برخیزد و فعالیت‌های شخصی‌اش را انجام دهد. بورسیت به‌طور اولیه مسئول علائم شانه‌ای است. درد ممکن است باعث احساس ضعف در عضلات شود ولی در حالت کلی، قدرت عضلات تحت‌تاثیر قرار نمی‌گیرد. سینوویت زانو، مچ دست‌ها و مفاصل کوچک دست‌ها به صورت خفیف و گذرا و بدون تغییرات تخریبی، اغلب به‌دلیل پلی‌میالژی روماتیکاست. لازم است توجه داشته باشید که هم پلی‌میالژی روماتیکا و هم آرتریت سلول ژیانت (آرتریت تمپورال)، بیماری‌های مرتبط با سالمندی هستند.

در مورد سالمندانی که علائم تیپیک بیماری را دارند، تشخیص پلی میالژی روماتیکا بسیار محتمل است. تشخیص‌های افتراقی برای این اختلال عبارتند از آرتریت روماتوئید، پلی میوزیت، ‌هایپوتیروئیدیسم، مولتیپل میلوما و فیبرومیالژی.

       در اغلب موارد، آسپیرین و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی در کنترل علائم خفیف بیماری موثرند، ولی به‌ندرت کفایت می‌کنند. درمان متداول شامل کورتیکواستروئید روزانه با دوز اندک است. بهبود کامل علائم معمولا بلافاصله مشاهده می‌شود. پردنیزون در دوز خوراکی 15 الی 20 میلی‌گرم یکبار در روز شروع شده و موجب بهبود قابل‌توجه علائم طی چند ساعت یا چند روز می‌شود. وضعیت پاسخ‌دهی به این درمان، می‌تواند ملاک تایید تشخیص قرار گیرد. به‌عنوان مرجع، طیف مجاز تجویز پردنیزون خوراکی در بزرگسالان،

       5 میلی‌گرم در روز تا 60 میلی‌گرم در روز است که در یک تا 4 دوز منقسم-بسته به وضعیت درمان بیماری- تجویز می‌شود. پس از کنترل شدن علائم، دوز دارو را به آرامی هر 5 تا 7 روز یکبار کاهش می‌دهیم. دوز نگهدارنده دارو که براساس آن پردنیزون برای بیماری‌های مزمن نسخه می‌شود، 10 تا 20 میلی‌گرم خوراکی یکبار در روز یا 20 تا 40 میلی‌گرم خوراکی یک روز در میان است. اگر شک به آرتریت سلول ژیانت مطرح باشد، دوز کورتیکواستروئید باید بیشتر باشد؛ در شروع، دوز روزانه 40 تا 60 میلی‌گرم خوراکی نسخه می‌شود و به‌طور معمول، یک تا دو سال درمان لازم است. البته بعد از 2 الی 3 ماه، می‌توان دوز دارو را تیپر کرد. دستورالعمل جامعی برای تعدیل دوز پردنیزون در اختلالات کلیوی وجود ندارد و به نظر می‌رسد که نیازی به تعدیل دوز دارو نیست. عواملی که باید در این بیماران مانیتور شوند شامل فشارخون، وزن، گلوکز خون (قند خون 2 ساعته)، الکترولیت‌ها، فشار داخل چشم و عکس قفسه‌سینه است. در بیماران سالمند با سابقه زخم‌های گوارشی، کوتیکواستروئیدهای سیستمیک باید با احتیاط مصرف شوند؛ یعنی در کمترین دوز و در کوتاه‌ترین فاصله زمانی ممکن.


 اگر مصرف طولانی‌مدت کورتیکواستروئید لازم است، تراکم مغز استخوان، استراتژی‌های پیشگیری از شکستگی‌های استخوانی و شروع بیفسفونات‌ها برای پیشگیری از پوکی استخوان ضروری است. در گروه سالمندان، عوارض درازمدت مصرف کورتیکواستروئیدها نظیر دیابت و فشارخون بالا باید مانیتور شوند. در مورد حداکثر دوز مجاز برای پردنیزون، باید توجه داشت که دوز دارو کاملا براساس وضعیت بیمار تصمیم‌گیری می‌شود و بستگی به شدت بیماری و میزان پاسخ‌دهی بیمار دارد. مطالعات ایمنی دارو در شهر بوستون پیشنهاد کرده‌اند که عوارض روان‌پزشکی دارو وقتی که پردنیزون در دوزهای کمتر از 30 میلی‌گرم در روز تجویز شود، در کمتر از 1 درصد بیماران مشاهده می‌شود.

در دوز 80 میلی‌گرم در روز، میزان بروز این علائم به 18 درصد در بیماران مصرف‌کننده می‌رسد. در برخی از بیماران که دوز پردنیزون آنها را نمی‌توان تیپر(به تدریج قطع کردن) نمود و بیماری در آنها به کرات عود می‌کند، اضافه کردن متوترکسات (10 تا 15 میلی‌گرم خوراکی یکبار در هفته، در صورت طبیعی بودن عملکرد کلیه) یا تجویز مهارکننده دیگری برای سیستم ایمنی-نظیر آزاتیوپورین- توصیه می‌شود.