نکاتی در مورد استفاده ازضدافسردگی‌ها در بیماران دیابتی

به گزارش شفا آنلاین، اخیرا فقط 2 داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای تجویز در این کودکان افسرده وجود دارد که عبارتند از فلوکستین و اس سیتالوپرام. تحقیقات نشان داده که برای در حدود یک مورد از هر 7 بیمار خردسال مبتلا به دیابت نوع یک، از نظر بالینی تشخیص افسردگی مطرح است و میزان شیوع این عارضه در کودکان، نزدیک به 2 برابر کودکان بدون دیابت است.

       درمان افسردگی در جمعیت خردسال در آغاز با روان‌درمانی است. اگر روان‌درمانی ظرف 6 الی 12 هفته در بهبود افسردگی موثر نبود، دارودرمانی باید شروع شود. داروهای مورد استفاده برای درمان این بیماران بدون خطر نیستند. در سال 2004 میلادی، هشداری به برگه اطلاعات دارویی تمام داروهای ضدافسردگی در مورد افزایش خطر خودکشی و افکار مرتبط با خودکشی و رفتارهای منجر به آن در کودکان خردسال اضافه شد. این اقدام سازمان غذا و داروی آمریکا در مورد لزوم درج هشدار، نشان‌دهنده جدی بودن مشکل در این گروه از بیماران است. یک متاآنالیز انجام شده روی بیش از 300 مطالعه بالینی نشان داد که میزان افکار و رفتارهای مرتبط با خودکشی در بیماران دریافت‌کننده داروهای ضدافسردگی 4 درصد و در گروه دریافت‌کننده دارونما، 2 درصد بوده است.

در سال 2007 میلادی، چنین مطرح شد که دلیل این افزایش آمارهای خودکشی، خود بیماری افسردگی است. داروها از طریق متعادل کردن مواد شیمیایی موجود در مغز، اثر می‌کنند. مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین، گروه دارویی مطرحی در این زمینه هستند ولی ضدافسردگی‌های آتیپیک و ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای نیز گاهی تجویز می‌شوند.

       مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین: فلوکستین و اس سیتالوپرام، تنها داروهای مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای این مشکل هستند، اما تمام داروهای خانواده مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین برای این منظور تجویز می‌شوند. فلوکستین برای اختلال افسردگی اساسی در کودکان بالای 8 سال در دوز 10 میلی‌گرم در روز شروع می‌شود. اس سیتالوپرام، برای درمان اختلال افسردگی اساسی در بیماران بالای 12 سال در دوز 10 میلی‌گرم در روز مورد تایید است. سن بیمار باید در هنگام انتخاب داروی مناسب برای این بیماران درنظر گرفته شود. این خانواده دارویی، می‌تواند موجب طیف وسیعی از عوارض ناخواسته شود. شایع‌ترین عوارض جانبی مطرح برای این خانواده دارویی عبارتند از سردرد، سوء‌هاضمه و کاهش فشارخون. برخی از عوارض نظیر بی‌قراری، تحریک‌پذیری، کاهش خواب و کاهش وزن، نیز ممکن است منجر به قطع مصرف دارو شوند. عوارض ناخواسته دارویی نام‌برده در رتبه دوم، در کمتر از 1 درصد از بیماران دریافت‌کننده مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین گزارش شدند.

       سندرم سروتونین، یک عارضه شدید مرتبط با مصرف مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین است و توسط افزایش شدید و ناگهانی سطح سروتونین در بدن ایجاد می‌شود. سندرم‌ها عبارتند از ‌هایپرترمی، تعریق، بی‌قراری و سفتی عضلات. سندرم سروتونین، ممکن است به‌دلیل دوز بالای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین یا مصرف همزمان مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین با سایر داروهایی که ویژگی سروتونرژیک دارند نظیر مهارکننده‌های بازجذب سروتونین،نوراپی نفرین، مهارکننده‌های مونوآمینواکسیداز، تریپتان‌ها، ترامادول و دکسترومتورفان- ایجاد شود. بیمارانی که این علائم را تجربه می‌کنند باید برای تحت‌نظر گرفته شدن، بستری شوند.

بیماران با علائم شدیدتر ممکن است در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شوند. علائم معمولا طی 24 ساعت اول پس از قطع داروی سروتونرژیک و مراقبت‌های حمایتی برطرف می‌شوند. درمان بیماران با این گروه دارویی، براساس 5 اصل است: همه داروهای سروتونرژیک باید بلافاصله قطع شوند. آرام‌بخشی با بنزودیازپین باید برای برطرف کردن بی‌قراری، ترمور و بالا بودن ضربان قلب و فشارخون، شروع شود. سپس دوز دارو باید به دوز مطلوب و موثر افزایش داده شود. لورازپام 02/0 تا 04/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن ممکن است به بیماران خردسال داده شود. درمان‌های حمایتی باید برای به وضعیت طبیعی برگرداندن علائم حیاتی بیمار شروع شود.

 اگر بنزودیازپین و درمان‌های حمایتی کمک‌کننده نبودند، آنتاگونیست سروتونین نظیر سیپروهپتادین باید شروع شود. کودکان 7 تا 14 سال ممکن است با دوز 4 میلی‌گرم هر 6 ساعت تحت درمان قرار گیرند. (دوز درمانی نباید به بیشتر از 16 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برسد). داروهای سروتونرژیک را وقتی که علائم به‌طور کامل برطرف شد، می‌توان دوباره آغاز کرد.

       داروهای ضدافسردگی آتیپیک: این گروه دارویی اگر مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین موثر نباشند یا به خوبی از سوی بیمار تحمل نشوند، تجویز می‌شوند. ونلافاکسین می‌تواند به خوبی مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین در نوجوانان موثر باشد؛ هر چند که مصرف آنها با عوارض ناخواسته متعددی همراه است. میزان دوز توصیه شده غیرنسخه‌ای این داروها، 5/37 میلی‌گرم برای کودکان و 5/37 تا 75میلی‌گرم برای نوجوانان است. دوز ممکن است تا 75 الی 150 میلی‌گرم در کودکان و 150 تا 300 میلی‌گرم در نوجوانان است. شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش شده به دنبال مصرف این گروه دارویی عبارتند از سردرد، تهوع، بی‌خوابی، خشکی دهان و دیسفوریا.

       ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای: این گروه دارویی به ندرت باید برای بیماران خردسال تجویز شود و فقط در شرایطی که مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین یا سایر آلترناتیوها، اثربخشی کافی نداشته باشند.سپید
US.Pharmacist,May2016