بیماری بهجت، بیماری همه بدن

به گزارش شفا آنلاین،بیماری بهجت باعث بروز علایم متفاوت زیادی می‌شود، مانند زخم‌های دهانی، زخم‌های ناحیه تناسلی و پوستی، التهاب چشم، التهاب مفصل (آرتریت) و التهاب روده، مغز و طناب نخاعی.

علل ایجاد کننده
       در حالی که علت اصلی این بیماری نامشخص است، گروه‌های خاصی از افراد در مقایسه با دیگران، در معرض خطر بیشتر قرار دارند. این بیماری در هردو جنس و همه سنین دیده می‌شود، اما اغلب بیماران در دهه 20 و 30 عمر خود به این بیماری مبتلا می‌شوند. مردان نسبت به زنان معمولا با علایم شدیدتری مواجه هستند.

       نژاد و محل جغرافیایی نیز ممکن است در احتمال ابتلای یک فرد به بیماری بهجت نقش داشته باشند. این وضعیت در مردان ساکن خاور میانه و آسیا، زنان آمریکایی و دیگر کشورهای غربی، ژاپن و کره شایع است و به کرات دیده می‌شود.

       ممکن است یک جزء ژنتیکی یا ارثی در این بیماری دخیل باشد. بیماری بهجت همچنین می‌تواند با باکتری‌ها، ویروس‌ها و عوامل محیطی هم در ارتباط قرار گیرد. البته پیش از آنکه این موارد ثابت شوند، باید تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شوند.

علایم بیماری بهجت
       بیماری بهجت هر فردی را به‌طور متفاوت با دیگری تحت تاثیر قرار می‌دهد. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است با عود علایم روبرو شوند، به طوریکه علایم در طول دوره‌های چند هفته‌ای یا بیشتر کم و زیاد می‌شوند. علایم بیماری بهجت ممکن است بدون درمان هم بهبود یابند.

       این بیماری طیف گسترده‌ای از علایم ایجاد می‌کند که نقاط مختلف بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این علایم شامل موارد زیر هستند.

زخم‌های دهانی
       به‌طور معمول، زخم‌های دردناک در دهان اولین علامت این بیماری محسوب می‌شود. بیماری می‌تواند یک زخم ایجاد کند یا بیشتر از یک زخم.

       این زخم‌ها می‌توانند از هر قسمتی از دهان سربرآرند، خصوصا زبان، لب‌ها، لثه‌ها، لوزه‌ها، لایه داخلی گونه‌ها، سقف دهان و پشت گلو. زخم‌های دهانی که در اثر این بیماری ایجاد می‌شوند، می‌توانند دردناک، سطحی یا عمقی، گرد یا بیضی شکل، با پایه سفید یا زردرنگ و یک هاله قرمز در اطراف زخم، اندازه آنها از 1 تا 20 میلی‌متر متفاوت باشند.

       زخم‌های دهانی اغلب طی 10 تا 20 روز و گاهی با برجای گذاشتن اسکار یا جای زخم بهبود می‌یابند.

زخم‌های ناحیه تناسلی
       براساس گزارش موسسه ملی بیماری‌های آرتریت و عضلانی‌اسکلتی و پوستی، بیش از نیمی از بیماران مبتلا به بهجت دچار ضایعات تناسلی هم می‌شوند. این وضعیت هم زنان و هم مردان مبتلا را درگیر می‌کند. در مردان، ضایعات تناسلی روی بیضه‌‌ها و شفت آلت تناسلی یا سر آن دیده می‌شوند. در اغلب موارد، این ضایعات با التهاب لوله‌های حمل کننده اسپرم (اپیدیدیمیت) همراه است. در زنان، ضایعات روی ناحیه تناسلی خارجی و سرویکس ظاهر می‌شوند.

       این دسته از زخم‌ها که اغلب زخم‌های قرمز و باز دردناک هستند، ممکن است بزرگ و عمیق باشند.

       زمانی که این زخم‌ها بهبود می‌یابند، اثر آنها برجای می‌ماند و ناحیه تناسلی را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

زخم‌های پوستی
       افراد مبتلا به بیماری بهجت با مشکلات پوستی که اریتم ندوزوم نامیده می‌شوند، ممکن است روبرو شوند. این پاسخ التهابی پوستی باعث می‌شود روی پوست ندول‌های قرمز و دردناک بروز کنند که اغلب زخمی شده هم هستند. این ضایعات ممکن است شبیه برآمدگی‌ها یا کبودی‌های پر از چرک باشند. دیگر ضایعات مرتبط با بیماری بهجت عبارتند از ندول‌هایی به شکل آکنه، فولیکولیت کاذب و ضایعات پاپولوپوسچولار.

مشکلات چشمی
       بیماران مبتلا به بیماری بهجت اغلب با التهاب در لایه میانی چشم دست و پنجه نرم می‌کنند. این وضعیت را یووئیت می‌نامند. یووئیت قدامی قسمت جلویی چشم را درگیر می‌کند. علایم شایع عبارتند از درد، تاری دید، حساسیت به نور و تولید بیش از اندازه اشک. یک لایه از چرک ممکن است درون چشم دیده شود.

       یووئیت خلفی قسمت پشتی چشم و شبکیه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. علایم شایع عبارتند از تاری دید، جرقه زدن، درد، قرمزی و حساسیت به نور.

       مشکلات چشمی که در اثر بیماری بهجت ایجاد می‌شوند، اگر درمان نشوند، می‌توانند باعث بروز علایم جدی شوند، مانند کوری یا از دست دادن قسمتی از بینایی.

مشکلات عروقی
       التهاب وریدها و شریان‌ها منجر به عوارض جدی همچون لخته‌های خونی، آنوریسم و عروق بلوک شده یا باریک شده است.

       افراد مبتلا به بهجت می‌توانند دچار وضعیتی به نام ترومبوفلبیت شوند که علایم آن عبارتند از قرمزی، درد، گرمی و تورم اندام تحتانی به دلیل وجود لخته خونی.

التهاب مفصل
       یک یا تعداد بیشتری از مفاصل ممکن است در اثر التهاب مرتبط با بیماری بهجت درگیر شوند. درد، تورم و سفتی اغلب در طول یک دوره چند هفته‌ای برطرف می‌شود.

       مفاصلی که بیشتر درگیر می‌شوند، عبارتند از زانوها، مچ‌ها، آرنج‌ها و مچ پاها. بعضی افراد مبتلا به بیماری بهجت دچار درد پشت یا کمر هم می‌شوند که در اثر التهاب مفصل لگن ایجاد می‌شود.

       خوشبختانه هیچ صدمه دائمی مفصلی در آرتریت ناشی از بیماری بهجت دیده نمی‌شود.

زخم‌های دستگاه گوارش
       در بیماری بهجت، زخم‌ها ممکن است در هر قسمتی از دستگاه گوارش، از دهان تا مقعد، شکل گیرند. افرادی که مبتلا به این زخم‌ها هستند، علایمی را مانند کاهش اشتها، درد، تهوع، اسهال و خونریزی از انتهای دستگاه گوارش دارند. در بعضی موارد، وضعیت نادری با نام سندرم بود ـ کیاری Budd-Chiari ایجاد می‌شود. در این شرایط، وریدی که خون را از کبد خارج می‌کند، مسدود می‌شود.

       در شماره آینده،علایم دیگر بیماری‌ بررسی خواهد شد.سپید
Medical News Today