راه درمان سرطان از این ژن می‌گذرد

       پروفسور کویچی کوبایاچی، پزشک و PhD و استاد کالج A&M تگزاس، محقق ارشد این تحقیقات است و در مقاله یاد شده چنین می‌گوید: «ما مکانیسم فرار سلول‌های سرطانی را از سیستم ایمنی که منجر به تولید سلول‌های سرطانی است، یافته‌ایم.»

       NLRC5 یک بیومارکر شاخص است که احتمال بقای بیمار سرطانی و میزان جوابدهی را به درمان مشخص می‌کند و می‌تواند یک هدف احتمالی برای شناخت درمان‌های جدیدتر و موثرتر باشد.

       «تغییرات ژنتیکی که از جمله آن می‌توان به جهش ژنتیکی یا بازآرایی قطعات مختلف در کروموزوم‌ها اشاره کرد، مولد سلول‌های سرطانی است. به همین سبب تمامی سلول‌های سرطانی دارای ژن‌های بیگانه هستند که زمینه‌ساز شناسایی سلول‌های T به عنوان آنتی‌ژن تومورمی‌شوند. این سیستم ضدتومور بسیار کارآمد است.»

       کوبایاشی و همکارانش سال‌ها پیش کشف کردند که NLRC5 تنظیم‌کننده اصلی کمپلکس تطبیق‌پذیری بافتی (histocompatibility MHC) در ژن‌های کلاس 1 است. این ژن‌ها کدگذاری ملکول‌های سطحی ژن‌ها را به عهده دارند که معرف ذرات پروتئینی بیگانه‌ای است که به بدن حمله کرده‌اند، مثل پروتئین ویروس‌ها و باکتری‌ها. این ذرات بخشی از سیستم ایمنی را که سلول‌های T سیتوتوکسیک نامیده می‌شوند، نسبت به حضور عامل بیگانه آگاه کرده و واکنش سریع این سیستم را علیه آنتی‌ژن مهاجم به‌دنبال دارد.

       نکته برجسته تحقیقات کوبایاشی و همکاران در این امر است که مکانیسم مقابله سیستم ایمنی با سلول‌های سرطانی نیز دقیقا به همین نحو است. اما پاره‌ای مواقع این سلول‌ها راهی برای از کار انداختن NLRC5 می‌یابند که به آنها اجازه ادامه حیات و تکثیر و نهایتا تولید تومور را می‌دهد.

       سایوری یوشی‌هاما پزشک و پژوهشگری که عضو تیم تحقیقاتی است، می‌گوید: «چنانچه آنتی‌ژن‌های MHC Class1 کارآیی خود را از دست بدهند، سلول‌های سرطانی توسط سلول‌های T از بین نمی‌روند. ما دریافتیم که بیان ژن NLRC5 در سلول‌های سرطانی توسط مکانیسم‌های گوناگونی کاهش می‌یابد و در نتیجه این سلول‌ها به سیستم ایمنی حمله می‌کنند.»

       در واقع با بررسی 7747 نمونه تومورهای سرطانی موجود در پایگاه داده‌های اطلس ژنوم سرطان مشخص شده که تاثیر نوع و قوت بیان ژن NLRC5 در احتمال بقای بیماران سرطانی، از جمله سرطان‌های رکتال، ملانوما، مثانه، دهانه رحم و سرو گردن، بسیار بارز است و بیمارانی که مدت طولانی‌تری زنده مانده‌اند، تعریف این ژن در آنها بارزتر بوده است. در این میان، مبتلایان به سرطان‌های ملانوما و مثانه چشمگیرترین تفاوت را نشان می‌دهند: در افرادی که ژن یادشده ضعیف‌تر بیان شده بود، شانس بقا به مدت 5 سال به ترتیب 36 و 34 درصد بود، در حالیکه در گروهی که ژن فعال بوده، این شانس به 71 و 62 درصد افزایش نشان داده است.

       کوبایاشی می‌گوید با کشف نقش این ژن به عنوان یک بیومارکر کلیدی، طول عمر بیمار مبتلا و شانس نتیجه‌بخشی درمان قابل پیش‌بینی می‌شود. کاربرد این ژن خصوصا در بیماری ملانوما به دو علت بسیار زیاد است، یکی اینکه آمارجهش این ژن در این بیماری نسبتا بالا است و دیگری اینکه میزان بیان آن شانس زنده ماندن بیمار مبتلا به این بیماری را پیش‌بینی‌پذیر کرده است.

       تیم یاد شده سعی دارد ابعاد تحقیقات خود را روی ژن NLRC5 گسترش دهد و تولید تکنولوژی مرتبط با این تحقیقات را در سطح تجاری ترویج کند. این کشف به‌صورت موقت ثبت شده و شماره ثبت نیز دریافت کرده است. امید است که به‌کارگیری این روش بیماران را از تحمل درمان‌های سنگین که پرهزینه بوده و عوارض جانبی زیادی به‌دنبال دارند، رهایی بخشد. کوبایاشی می‌گوید، اگر او و تیمش موفق شوند فعال‌سازی این ژن را قانونمند کنند و میزان بیان آن را درکنترل خود بگیرند، مسیر درمان سرطان هموار خواهد شد.

در آن زمان می‌توانیم داروهایی تولید و تجویز کنیم که سیستم ایمنی را فعال کرده و به جنگ سلول‌های بدخیم بفرستد. البته وی یادآور می‌شود که این روش در مورد تمامی انواع سرطان جواب نمی‌دهد و باید تحقیقات روی حیوانات ادامه یابد. سرطان تنها بیماری نیست که تحت تاثیر سیستم ایمنی قرار می‌گیرد. کوبایاشی پیش از این روی عملکرد سیستم ایمنی بر بیماری‌های التهاب روده‌ای از جمله بیماری کرون، کار کرده است. همچنین این تیم روی داروهای پیوند عضو کار کرده‌اند و اینکه چرا بدن عضو پیوند شده را پس می‌زند.

       کوبایاشی می‌گوید که حال که چگونگی فرار سلول‌های سرطانی از تله سیستم ایمنی مشخص شده، پزشکان می‌توانند با دید باز‌تری به مداوای بیماران اقدام کنند و شانس درمان سالانه 12 میلیون فردی که به جمع بیماران سرطانی افزوده می‌شود، به مراتب بیشتر خواهد شد. سپید
دانشگاه A&M تگزاس