الحاق به WTO راهی به سوی تقویت ارتباطات بین‌الملل

 با اندکی دقت و تامل در جزئیات، به‌راحتی می‌توان پی به ارتباطات بین‌المللی ضعیف این صنعت برد. درواقع نیاز ما به ارتباطات بین‌المللی در عرصه دارو، به منظور افزایش سرعت در عرصه رقابت‌های جهانی است. صنایع دارویی ما پی به این کمبود برده‌ و تمام تلاش خود را در جهت یافتن راهکار به کار بسته‌اند. آنها هم‌اکنون از طریق سلسله نشست‌هایی که برگزار می‌کنند، به‌دنبال گشایش این گره کور هستند. واقعیت این است که بازار داخلی ما جوابگو نیست و این مساله بسیاری از صنایع ما را دچار مشکلات اقتصادی کرده است. در این میان کارشناسان دسترسی به بازارهای جهانی را راهکار پیشنهادی خود به منظور برون‌رفت از این شرایط معرفی می‌کنند.

       پرواضح است که اقدامات لازم برای دستیابی به این هدف باید مورد بررسی قرار گیرد. یکی از ابزارهایی که برای دسترسی به بازار جهانی مطرح است، سازمان تجارت جهانی است. این مساله‌ای است که کارشناسان بین‌المللی طی چندین سال مذاکره به آن رسیده‌اند و به شکل یک طرح کاملا کارشناسی شده آن را به اجرا درآورده‌اند.

       اما سوالی که متناسب با مقتضیات زمانی و مکانی برای کشور ایران مطرح است، این است که اساسا آیا الحاق ما به سازمان تجارت جهانی، به نفع ما هست یا خیر؟ کمااینکه برخی صاحب‌نظران طرفدار الحاق هستند و برخی دیگر از مضرات جبران‌ناپذیر این مهم، سخن می‌گویند.

       از نظر بنده، وضعیت کشور ما با الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی، به مراتب بهتر از شرایطی خواهد شد که هم‌اکنون برقرار است. به عبارتی راه رهایی صنعت داروی ما از معضلات کنونی پیوستن به سازمان تجارت جهانی است. ما به قدر کافی کارشناسان طراز بالا و داروسازان مسلط و با دانش کافی در کشور داریم و به هیچ عنوان نگران انفعال در دنیا نیستیم. لذا با تمسک به این اصل، می‌توانیم به این نتیجه برسیم که الحاق به سازمان تجارت جهانی به نفع ماست و از این طریق می‌توانیم به بازار جهانی و دانش فنی روز دسترسی پیدا کنیم. توصیه و پیشنهاد بنده این است که در این مورد با سعه صدر برخورد و از این فرصت جهانی استفاده کنیم.

       اما خارج از مباحث مربوط به الزامات الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی، یکی از نقاط ضعفی که به طور کلی گریبانگیر صنعت دارویی ایران است، این است که همه سیستم‌های مدیریتی ما بعد از انقلاب در صنعت دارو، حمایتی بوده و این نظام حمایتی منجربه وابستگی تمام این صنعت به نظام مدیریت سازمان غذا و دارو شده است. به همین دلیل هم‌اکنون این صنعت رقابت‌پذیری و ریسک‌پذیری پایینی دارد و همیشه منتظر این است که ببیند مدیران چه تصمیمی برای آن می‌گیرند. این خطرناک‌ترین شرایط برای یک صنعت و بنگاهی است که با این گردش مالی در کشور فعالیت می‌کند. لذا به نظر می‌رسد که لازم است قدری فضا برای صنعت داروی کشور باز شود تا بتوانند ارتباطات بین‌المللی داشته باشند و در عرصه رقابت روی پای خود بایستند. فقط می‌توان امیدوار به بهبود شرایط بود. سپید